Devapriyaji - True History Analaysed

புதிய ஏற்பாட்டின் கதைகளில் பெரும்பகுதியை மறுஆய்வு செய்வதே இங்குள்ள எங்கள் நோக்கமாகும், இது முந்தைய வசனங்களிலிருந்து ஒவ்வொன்றும் எவ்வாறு பெறப்பட்டது என்பதை முடிந்தவரை சுருக்கமாக ஒரு திசைகாட்டி குறிக்கிறது. மத்தேயு மற்றும் லூக்கா ஆகியோர் மார்க்கை தங்கள் கதைகளின் அடிப்படையாகப் பயன்படுத்தியதால், மார்க் அதிக கவனத்தைப் பெறுவார்; தனித்தனியாக குறைவான மத்தேயன் மற்றும் லுகான் உருப்படிகள் உள்ளன. ஜானின் நற்செய்தியும் செயல்களும் அதிக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சிகிச்சையைப் பெறும், ஏனெனில் ஜான் பொதுவாக சினோப்டிக் நற்செய்திகளை (அல்லது அவற்றின் அடிப்படை மரபுகள், ஒருவர் விரும்பினால்) அதன் பொருளை வேதத்திலிருந்து நேரடியாகப் பெறுவதை விட நரமாமிசம் செய்கிறார். செயல்களும் இதேபோல் பிற மூலங்களிலிருந்து அதிகம் ஈர்க்கின்றன அல்லது சுதந்திரமாக உருவாக்குகின்றன. எக்ஸோடஸ் சாகா மற்றும் எலிஜா மற்றும் எலிஷா சுழற்சிகளிலிருந்து பிடித்த போக்குகள் இருந்தாலும், எந்தவொரு வேத மூலமும் நியாயமான விளையாட்டாக இருந்தது என்பதை எதிர்பார்ப்போம். தனது பங்கிற்கு, மார்க் இலியாட் மற்றும் ஒடிஸி மீது பெரிதும் நம்பியிருந்தார் (எக்ஸோடஸ் மற்றும் ஒடிஸி இரண்டின் சாகச அலைவரிசைகளுக்கும், அவற்றின் தலைப்புகளுக்கு இடையில் அல்லது ஒடிஸியஸுக்கும், இயேசுவின் ஓடோவிக்கும் இடையில் ஒரு ஒற்றுமையைக் காணலாம். ; வாட்ஸ், பக். 124-128 ஐக் காண்க).

            நாம் இங்கு கருத்தில் கொள்வதை விட அதிக எண்ணிக்கையிலான நற்செய்தி-பழைய ஏற்பாட்டு தற்செயல்கள் முன்மொழியப்பட்டுள்ளன. முக்கியமான அல்லது பல புள்ளிகளில் வேலைநிறுத்த இணைகள் இருப்பதன் மூலம் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டவர்களை மட்டுமே நாங்கள் கருதுவோம், அறிஞர்கள் தங்கள் அடிப்படைக் கோட்பாடுகளின் இரண்டாம் தாக்கங்களாக முன்மொழியப்பட்ட பல, மிக நுட்பமான, பரிந்துரைகளை புறக்கணிக்கின்றனர். ஆபத்து இல்லையெனில் பெரியது, பண்டைய எழுத்தாளர்களின் சொந்த வெளிப்பாட்டைக் கண்டறிய முற்படுவதில், நம்முடைய படைப்பு மிட்ராஷை அவர்களுக்கு நாம் கூறலாம். அதிர்ஷ்டமான நூல்களின் தவிர்க்கமுடியாத கலவையாக நம் கண்ணைத் தாக்கும் விஷயங்கள் அவர்களுக்கு ஏற்படாமல் இருக்கலாம்.

Our purpose here will be to review the bulk of the New Testament narratives, indicating in as brief a compass as possible how each has been derived from previous scripture. Mark will receive the most attention, as Matthew and Luke have used Mark as the basis of their narratives; there are fewer uniquely Matthean and Lukan items. John’s Gospel and the Acts will receive more selective treatment, too, as John generally cannibalizes the Synoptic Gospels (or their underlying traditions, if one prefers) rather than deriving its material anew directly from scripture. Acts likewise draws more from other sources or creates freely. To anticipate, we will see how virtually any scriptural source was fair game, though the favorite tendencies are to draw from the Exodus saga and the Elijah and Elisha cycles. For his part, Mark relied about as heavily on the Iliad and the Odyssey (perhaps seeing the parallel between the adventurous wanderings of both Exodus and the Odyssey as well as a punning resemblance between their titles, or between Odysseus and the odoV of the itinerant Jesus; see Watts, pp. 124-128).

            A far greater number of gospel-Old Testament coincidences have been proposed than we will consider here. We will only consider those rendered compelling by the existence of striking parallels at crucial or numerous points, ignoring many, more subtle, suggestions that scholars have proposed as secondary implications of their basic theories. The danger is otherwise great that, in seeking to spot the ancient writers’ own exegesis, we may ascribe to them our own creative midrash. What strikes our eye as an irresistible combination of fortuitous texts may not have occurred to them.

3. சோதனைகள் (மாற்கு 1: 12-13)

வனாந்தரத்தில் இயேசுவின் நாற்பது நாட்கள் எகிப்துக்குத் திரும்புவதற்கு முன்பு மீடியாவின் பாலைவனத்தில் மோசேயின் நாற்பது ஆண்டுகள் காலம் (போமன், பக். 109) மற்றும் பாலின் தீர்க்கதரிசிகளுடனான போட்டியின் பின்னர் எலியாவை வனாந்தரத்தில் நாற்பது நாள் பின்வாங்கியது ஆகிய இரண்டையும் நினைவுபடுத்துகிறது. 1 கிங்ஸ் 19: 5-7), இயேசுவைப் போலவே எலியாவும் தேவதூதர்களால் ஊழியம் செய்யப்படுகிறார் (மில்லர், பக். 48). மத்தேயு (4: 1-11) மற்றும் லூக்கா (4: 1-13) ஆகியோரால் பகிரப்பட்ட கியூ பாரம்பரியம் மற்றும் மார்க்கால் சுருக்கப்பட்டிருக்கலாம், இது எக்ஸோடஸ் பாரம்பரியத்தை மற்றொரு வழியில் விளையாடுகிறது. உபாகமம், 8: 3 இலிருந்து மூன்று நூல்களை மேற்கோள் காட்டி இயேசு பிசாசின் சாந்தங்களை எதிர்க்கிறார்; 6:16; 6:13, இவை அனைத்தும் இஸ்ரேல் மக்கள் வனாந்தரத்தில் (மன்னா, மாஸா மற்றும் உருவ வழிபாடு) சோதனை செய்ததைக் குறிக்கின்றன, அவை தோல்வியுற்றன, ஆனால் இயேசு ஒரு புதிய இஸ்ரேலை உருவாக்கி, பறக்கும் வண்ணங்களுடன் செல்கிறார்.

4. அமைச்சின் ஆரம்பம் (1: 14-15)

வனாந்தரத்தில் சோதனையை முடித்தவுடன் மட்டுமே, தேவனுடைய ராஜ்யத்தின் வருகையைப் பற்றி இயேசு பிரசங்கிக்கத் தொடங்குகிறார். மோசே வனாந்தரத்தை விட்டு வெளியேறுவதற்கு இணையாக, ஆரோனுடன், இஸ்ரவேல் புத்திரருக்கு அடிமை இல்லத்தில் அறிவிக்க, விடுதலை விரைவில் அவர்களுடையது என்று போமன் சரியாகக் கவனிக்கிறான். (மேலே குறிப்பிட்ட.).

5. முதல் சீடர்களின் ஆட்சேர்ப்பு (1: 16-20)

போமன் குறிப்பிடுவது போல (பக். 157), இயேசு ஜேம்ஸ், யோவான் மற்றும் இரண்டு ஜோடி சகோதரர்களை பீட்டர் மற்றும் ஆண்ட்ரூ ஆகியோரை வரவழைக்கிறார், மோசே தனது சொந்த சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாத சகோதரர் ஆரோனை எக்ஸோடஸ் கதையில் ஒப்பான இடத்தில் சேர்த்துக் கொள்வதற்கு ஒரு நற்செய்தி எண்ணாக (4:. 27-28). ஆனால் நிகழ்வுகள் மிகக் குறைவானவை, 1 கிங்ஸ் 19: 19-21-ல் எலிசாவின் எலிசாவை ஆட்சேர்ப்பு செய்ததிலிருந்து வந்தவை. அதேபோல், மாற்கு 2: 14 ல் லேவியின் அழைப்பு. அனைவரும் தீர்க்கதரிசியைப் பின்பற்றுவதற்காக தங்கள் குடும்ப வாழ்வாதாரங்களை அந்த இடத்திலேயே கைவிட்டதாகக் கூறப்படுகிறது.

6. கப்பர்நகூமில் பேயோட்டுதல் (1: 21-28)

இயேசுவின் இந்த முதல் போதனையையும் பேயோட்டுதலையும் மார்க் கப்பர்ந um ம் (“நஹூம் கிராமம்”) என்ற நகரத்தில் நஹூம் 1: 15 அ இல் குறிக்கச் சொன்னார், ஏசாயாவுக்கு வெளியே உள்ள ஒரே பத்தியானது யூகெல்லிசோமெனோ என்ற வார்த்தையை கண்டிப்பான மத அர்த்தத்தில் பயன்படுத்துகிறது. "இதோ, நற்செய்தியைக் கொண்டு வந்து சமாதானத்தை வெளியிடுபவரின் கால்களை மலைகளின்மேல் பாருங்கள்!" மார்க்கைப் பொறுத்தவரை, அது நிச்சயமாக இயேசு. ஆகவே, நஹூமை விட இந்த நற்செய்தியைத் தாங்கத் தொடங்குவதற்கு அவருக்கு என்ன சிறந்த நகரம்? (மில்லர், பக். 58)

            உள்ளூர் பேய்களின் முரட்டுத்தனமான கலகலப்பு, “நாசரேத்தின் இயேசுவே, நாங்கள் உங்களுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? எங்களை அழிக்க வந்தீர்களா? 1 கிங்ஸ் 17: 18-ல் உள்ள சரேபாத் விதவையின் தற்காப்பு அலாரத்திலிருந்து நீங்கள் யார் என்று எனக்குத் தெரியும் - கடவுளின் பரிசுத்தவானே! ”:“ தேவனுடைய மனுஷனே, எனக்கு எதிராக உங்களுக்கு என்ன இருக்கிறது? என் பாவத்தை நினைவுகூரவும், என் மகனின் மரணத்தை ஏற்படுத்தவும் நீங்கள் என்னிடம் வந்திருக்கிறீர்கள்! ”(மில்லர், பக். 76)

3. The Temptations (Mark 1:12-13)

The forty days of Jesus in the wilderness recall both Moses’ period of forty years in the desert of Midian before returning to Egypt (Bowman, p. 109) and the forty-day retreat of Elijah to the wilderness after the contest with Baal’s prophets (1 Kings 19:5-7), where Elijah, like Jesus, is ministered unto by angels (Miller, p. 48). The Q tradition shared by Matthew (4:1-11) and Luke (4:1-13) and possibly abridged by Mark, plays off the Exodus tradition in yet another way. Jesus resists the devil’s blandishments by citing three texts from Deuteronomy, 8:3; 6:16; 6:13, all of which refer to trials of the people of Israel in the wilderness (the manna, Massa, and idolatry), which they failed, but which Jesus, embodying a new Israel, passes with flying colors.

 4. Commencement of the Ministry (1:14-15)

Only once he has completed the ordeal in the wilderness does Jesus begin his preaching of the near advent of the Kingdom of God. Bowman rightly observes the parallel to Moses leaving the wilderness, with Aaron, to announce to the children of Israel in the house of bondage that liberation would soon be theirs. (ibid.).

 5. Recruitment of the First Disciples (1:16-20)

As Bowman suggests (p. 157), Jesus summons James and John as well as Peter and Andrew, two pairs of brothers, as a gospel counterpart to Moses’ recruiting his own unsuspecting brother Aaron at the analogous point in the Exodus story (4:27-28). But the events, minimal as they are, come from Elijah’s recruitment of Elisha in 1 Kings 19:19-21. Likewise, the calling of Levi in Mark 2:14. All are said to have abandoned their family livelihoods on the spot to follow the prophet.

 6. Exorcism at Capernaum (1:21-28)

Mark has set this first teaching and exorcism of Jesus at the town called Capernaum (“Village of Nahum”) to hint at Nahum 1:15a, the only passage outside of Isaiah to use the term euaggelizomenou in a strictly religious sense. “Behold upon the mountains the feet of him that brings glad tidings and publishes peace!” For Mark, that is of course Jesus. And so what better town for him to have begun bearing these gospel tidings than that of Nahum? (Miller, p. 58)

            The rude heckling of the local demoniac, “What have we to do with you, Jesus of Nazareth? Have you come to destroy us? I know who you are -- the Holy One of God!,” comes directly from the defensive alarm of the Zarephath widow in 1 Kings 17:18: “What have you against me, O man of God? You have come to me to bring my sin to remembrance, and to cause the death of my son!” (Miller, p. 76)

11. பன்னிரண்டு தேர்வு; உறவினர்களின் தூதரகம் (3: 13-35)

கீழ்படிந்தவர்களை பெயரிடுவதற்கான ஜெத்ரோவின் ஆலோசனையை மோசே கவனித்த கதையை மார்க்குக்கு முன்பு யாரோ ஒருவர் மறுபரிசீலனை செய்ததாக நாம் கற்பனை செய்ய வேண்டும், இதன் விளைவாக பன்னிரண்டு சீடர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பது இயேசுவின் பரிசுத்த குடும்பத்தின் யோசனையாகும். மாற்கு 3 க்கும் யாத்திராகமம் 18 க்கும் இடையிலான ஒற்றுமையைக் கவனியுங்கள். மோசேயின் மாமியார் ஜெத்ரோ மோசேயின் வெற்றிகளைக் கேட்டு மோசேயின் மனைவியையும் மகன்களையும் அவரிடம் அழைத்து வருவதைப் போல (யாத்திராகமம் 18: 1-5), அத்துடன் தாய்மார்களும் சகோதரர்களும் இயேசுவைச் சந்திப்பதற்கான அறிக்கைகளையும் பயணத்தையும் இயேசு கேட்கிறார் (மாற்கு 3:21). இயேசுவைப் போலவே மோசே தொடர்ந்து ஆதரவாளர்களால் சூழப்பட்டிருக்கிறார் (18: 13-18) (3:20). மோசேயின் குடும்பம் அறிவிக்கப்பட்டதைப் போலவே (“இதோ, உங்கள் மாமியார் ஜெத்ரோ உங்கள் மனைவியுடனும், அவருடன் இரண்டு மகன்களுடனும் உங்களிடம் வருகிறார்” 18: 6), இயேசுவும் அவ்வாறே இருக்கிறார் (“இதோ, உங்கள் தாயும் உங்கள் சகோதரர்கள் உங்களைத் தேடுகிறார்கள், ”3: 31-32). “மோசே தன் மாமியாரைச் சந்திக்க வெளியே சென்று, குனிந்து முத்தமிட்டான்; அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் தங்கள் நலனைக் கேட்டு, கூடாரத்துக்குள் சென்றார்கள் ”(யாத்திராகமம் 18: 7). இயேசு தனது குடும்பத்தை வரவேற்பதை முதலில் படித்திருப்போம். ஜெத்ரோ துன்புறுத்தப்பட்ட மோசே மீது தனது அக்கறையை வெளிப்படுத்துகையில், அவர் பல உதவியாளர்களுடன் சுமையை பகிர்ந்து கொள்ளுமாறு அறிவுறுத்துகிறார் (18: 21-22), ஆகவே, உதவியாளர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கு ஜேம்ஸ் அல்லது மரியா அறிவுறுத்தியதாக “அவர்கள் அவருடன் இருக்க வேண்டும் , அவர் பிரசங்கிக்க அவர்களை அனுப்பும்படி ”(மாற்கு 3:14). இயேசு அப்போதுதான் பன்னிரண்டு என்று பெயரிட்டிருப்பார்.

            ஒரு தேவாலய-அரசியல் நிகழ்ச்சி நிரலின் நலனுக்காக செயல்படும் மார்க், கதையை இரண்டாக உடைத்து, அதன் பகுதிகளை மாற்றியமைத்து, இயேசுவின் உறவினர்களுக்கு அவமானத்தை ஏற்படுத்துவதற்காக (தங்கள் அதிகாரத்தை கோரும் ஒரு சமகால பிரிவை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார்) மற்றும் அவர்களிடமிருந்து கடன் பெறுகிறார் பன்னிரண்டு பெயரிடுதல் (அதனால்தான், இயேசு “தான் விரும்பியவர்களை வரவழைத்தார்,” அதாவது, அது அவருடைய சொந்த யோசனையாக இருந்தது என்பதை வலியுறுத்துகிறது. உரை இப்போது படிக்கும்போது, ​​இயேசு சீடர்களைத் தேர்வு செய்கிறார், அதன்பிறகு அவருடைய குறுக்கிடும் உறவினர்கள் அடைக்கலம் தருகிறார்கள் அவருடைய புத்திசாலித்தனத்தைப் பற்றி சந்தேகம் கொள்கிறார், அவர் அவர்களை மறுக்கிறார் (மாற்கு 3: 33-35).

            ஆயினும், இயேசு மோசேயைப் போலவே எழுபதுகளையும் தேர்வு செய்யவில்லை (லூக்கா இந்த எண்ணை மீட்டெடுப்பார், லூக்கா 10: 1), ஆனால் உபாகமம் 1: 23-ல் உள்ள பன்னிரண்டு உளவாளிகளின் தேர்வின் அடிப்படையில் பன்னிரண்டு பேர் மட்டுமே (மில்லர், பக். 117) .

            இந்த பொருளின் நடுவில் மணல் அள்ளப்படுவது இயேசுவிற்கும் அவரது எழுத்தாளர் விமர்சகர்களுக்கும் இடையிலான ஒரு சர்ச்சையாகும், அவர் பீல்-செபூலுடன் கூட்டுறவு கொள்வதன் மூலம் மட்டுமே தனது பேயோட்டுதலைச் செய்கிறார் என்று குற்றம் சாட்டுகிறார். சில கையெழுத்துப் பிரதிகளில் 2 கிங்ஸ் 1: 2, 3 க்குச் செல்லும் “பீல்-ஜீபப்” என்று படிக்கப்படுகிறது. ”என்றால்“ ஈக்களின் இறைவன் ”என்பது ஒரு ஆரக்கிளைக் குறிக்கிறது, ஏனெனில் பாதிரியார்கள் சலசலப்பது போன்ற ஒரு சத்தத்தைக் கேட்பார்கள், ஆவிகள் குரல் விரும்பிய அதிர்ஷ்டத்தைக் கூறும். இந்த குற்றச்சாட்டுக்கு இயேசுவின் பதில் ஏசாயா 49:24 (வாட்ஸ், பக். 148-149) (“இரையை வலிமைமிக்கவர்களிடமிருந்து எடுக்க முடியுமா, அல்லது ஒரு கொடுங்கோலரின் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டவர்களை மீட்க முடியுமா?” என்று கர்த்தர் சொல்லுகிறார்: நிச்சயமாக வலிமைமிக்கவர்களின் கைதிகள் எடுக்கப்படுவார்கள், கொடுங்கோலரின் இரையை மீட்பார்கள், ஏனென்றால் நான் உங்களுடன் சண்டையிடுவோருடன் சண்டையிடுவேன், உங்கள் பிள்ளைகளைக் காப்பாற்றுவேன். ”) மற்றும் 1 சாமுவேல் 2:25 (“ ஒரு மனிதன் என்றால் ஒரு மனிதனுக்கு எதிரான பாவங்கள், கடவுள் அவருக்காக மத்தியஸ்தம் செய்வார், ஆனால் ஒரு மனிதன் கர்த்தருக்கு விரோதமாக பாவம் செய்தால், அவருக்காக யார் பரிந்து பேச முடியும்? ”) (மில்லர், பக். 136).

            மத்தேயுவும் லூக்காவும் (ஆகவே Q மூல) வேதபாரகர்களுக்கு இயேசுவின் பதிலுக்கு ஒரு சுவாரஸ்யமான சேர்த்தலைச் செய்கிறார்கள். லூக்கா வழக்கம் போல், Q அசலுடன் நெருக்கமாக இருக்கலாம்: “நான் பீல்-செபுல் மூலம் பேய்களை விரட்டினால், உங்கள் மகன்கள் யாரால் வெளியேற்றப்படுகிறார்கள்? இதன் விளைவாக, அவர்கள் உங்கள் நீதிபதிகளாக இருப்பார்கள். ஆனால் நான் தேவனுடைய விரலால் பேய்களை விரட்டினால், தேவனுடைய ராஜ்யம் உம்மீது வந்துவிட்டது ”(லூக்கா 11: 19-20). இந்த வசனங்களில் சுருக்கப்பட்டிருப்பது பார்வோனின் மந்திரவாதிகளுடனான மோசேயின் அதிசய போட்டியின் யாத்திராகமம் கதையின் மீது ஒரு தெளிவற்ற மிட்ராஷ் ஆகும். ஆரம்பத்தில் மோசேயின் சாதனையை சாதனையுடன் பொருத்த முடிந்தது, அவர்கள் குட்டிகளின் அதிசயத்தை நகலெடுக்க இயலாது என்பதை நிரூபிக்கிறார்கள், மேலும் "இது கடவுளின் விரல்" என்பதாலும், அவர்களைப் போன்ற வெறும் சூனியம் இல்லை என்பதாலும் பார்வோனைக் கொடுக்குமாறு எச்சரிக்கிறார்கள் (யாத்திராகமம் 8:19). வேதபாரகரின் “மகன்கள்” எகிப்திய மந்திரவாதிகளுடன் ஒத்துப்போகிறார்கள், மேலும் அவர்கள் விரும்பினால் இயேசுவுக்கு எதிரான எழுத்தாளர்களின் குற்றச்சாட்டை அகற்ற முடியும்.

11. Choosing the Twelve; Embassy of Relatives (3:13-35)

We must imagine that previous to Mark someone had midrashically rewritten the story of Moses heeding Jethro’s advice to name subordinates, resulting in a scene in which choosing the twelve disciples was the idea of the Holy Family of Jesus. Note the similarities between Mark 3 and Exodus 18. Just as Moses’ father-in-law Jethro hears of Moses’ successes and brings Moses’ wife and sons to him (Exodus 18:1-5), so do the mothers and brothers of Jesus hear reports and journey to meet Jesus (Mark 3:21). Moses is constantly surrounded by suppliants (18:13-18), just like Jesus (3:20). Just as Moses’ arriving family is announced (“Lo, your father-in-law Jethro is coming to you with your wife and her two sons with her” 18:6), so is Jesus’ (“Behold, your mother and your brothers are outside looking for you,” 3:31-32). “Moses went out to meet his father-in-law, and bowed down and kissed him; and they asked each other of their welfare, and went into the tent” (Exodus 18:7). Originally we would have read of Jesus’ welcoming his family. And as Jethro voices his concern for the harried Moses, suggesting he share the burden with a number of helpers (18:21-22), so we would have read that James or Mary advised the choice of assistants “that they might be with him, and that he might send them out to preach” (Mark 3:14). And Jesus would only then have named the Twelve.

            Mark, acting in the interest of a church-political agenda, has broken the story into two and reversed its halves so as to bring dishonor on the relatives of Jesus (representing a contemporary faction claiming their authority) and to take from them the credit for naming the Twelve (which is also why he emphasizes that Jesus “summoned those that he himself wanted,” i.e., it was all his own idea. As the text now reads, Jesus chooses the disciples, and only subsequently do his interfering relatives arrive harboring doubts about his sanity, and he rebuffs them (Mark 3:33-35).

            Jesus, however, does not, like Moses, choose seventy (though Luke will restore this number, Luke 10:1), but only twelve, based on the choice of the twelve spies  in Deuteronomy 1:23 (Miller, p. 117).

            Sandwiched into the middle of this material is a controversy between Jesus and his scribal critics who allege that he performs his exorcisms only by virtue of being in league with Beel-zebul. Some manuscripts read “Beel-zebub,” harking back to 2 Kings 1:2, 3. “Beel-zebul” denotes “Lord of the House,” i.e., of the world, a powerful patron of exorcists, while “Beel-zebub” means “Lord of the Flies,” denoting an oracle, since the priests would hear a sound like buzzing, the voice of spirits telling the desired fortune. Jesus’ reply to the charge seems to come from Isaiah 49:24 (Watts, pp. 148-149) (“Can the prey be taken from the mighty, or the captives of a tyrant be rescued? Surely thus says the LORD: Even the captives of the mighty shall be taken, and the prey of the tyrant be rescued, for I will contend with those who contend with you, and I will save your children.”) and from 1 Samuel 2:25 (“If a man sins against a man, God will mediate for him; but if a man sins against the LORD, who can intercede for him?”) (Miller, p. 136).

            Matthew and Luke (hence the Q source) make an interesting addition to Jesus’ response to the scribes. Luke’s, as usual, is probably closer to the Q original: “If I by Beel-zebul cast out demons, by whom do your sons cast them out? Consequently, they shall be your judges. But if I cast out demons by the finger of God, then the kingdom of God has come upon you” (Luke 11:19-20). Compressed into these verses is an unmistakeable midrash upon the Exodus story of Moses’ miracle contest with the magicians of Pharaoh. Initially able to match Moses feat for feat, they prove incapable of copying the miracle of the gnats and warn Pharaoh to give in, since “This is the finger of God” and no mere sorcery like theirs (Exodus 8:19). The “sons” of the scribes correspond to the Egyptian magicians and can dispell the scribes’ charge against Jesus if they would. 

14. யாயிரஸின் மகள் மற்றும் இரத்தப் பிரச்சினையுடன் கூடிய பெண் (5: 21-24, 35-43)

வடிவம்-விமர்சனத்தின் நீண்டகால-முன்மாதிரியான முன்மாதிரியின் கீழ், இந்த கதை இரண்டு முந்தைய பாரம்பரிய-அலகுகளின் ஒரு சிக்கலாகக் கருதப்பட்டது, இது மார்க்கால் ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டது, உண்மையில் அவற்றை இரண்டு தனித்துவமான அத்தியாயங்களாகப் பிரிப்பது எளிது. யாயிரஸ் மற்றும் அவரது மகளின் கதை (வச. 21-23, 35-43, “அவர் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போதே” என்ற சொற்றொடர் முதலில் யெய்ரஸைக் குறிக்கிறது. 23) மற்றும் இரத்தப்போக்கு கொண்ட பெண்ணின் கதை (வி.வி. 24 பி -34), இரண்டையும் ஒன்றாக இணைக்க 24a ஐ மட்டுமே சேர்க்க வேண்டும் என்பதைக் குறிக்கவும். ஆனால் மார்க்கின் படைப்பு நுட்பத்தை நாம் எவ்வளவு அதிகமாக அடையாளம் கண்டுகொள்கிறோம், அவரை ஒரு உண்மையான எழுத்தாளராகப் பார்க்கிறோம், ஒரு கத்தரிக்கோல் மற்றும் பேஸ்ட் எடிட்டர் மட்டுமல்ல, விமர்சகர்களைப் போலவே, இரண்டு நிகழ்வுகளும் ஒரு கதையின் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்த பகுதிகளாக வாழ்க்கையைத் தொடங்கியதாகத் தெரிகிறது, எலிஷா மற்றும் சுனம்மிட் பெண்ணின் மறுபரிசீலனை (2 கிங்ஸ் 4). ஷூனமைட், ஒரு தாய், ஒரு தந்தையால் மாற்றப்பட்டார், அதன் பெயர் ஜெய்ரஸ் "அவர் எழுப்புவார்" என்று பொருள்படும், கதையின் கற்பனையான தன்மையைப் பற்றி வாசகர்களிடம் கண்ணை மூடிக்கொள்கிறார். யாயிரஸ், தனது முன்மாதிரி போலவே, தீர்க்கதரிசியை அணுகுமாறு கேட்டுக்கொள்கிறார். குழந்தை ஏற்கனவே இறந்துவிட்டதாக அறிக்கை வந்த போதிலும், தீர்க்கதரிசி, இயேசுவாக இருந்தாலும், எலிஷாவாக இருந்தாலும், சென்று குழந்தையை வளர்க்க முடிவு செய்கிறார். வந்து, அவர் தனியுரிமையை நாடுகிறார் (உறவினர் அல்லது முழுமையானவர்: எலிஷா அனைவரையும் விலக்குகிறார், இயேசு கூட்டம்). அவர் இறந்த குழந்தையைத் தொட்டுப் பேசுகிறார், குழந்தை எழுந்திருக்கிறது. எதிர்வினை வாய்மொழியாக கிட்டத்தட்ட சொற்களஞ்சியம். ஷுனம்மிட் “இந்த பரவசத்தோடு பரவசமானவர்” (exesthsaV ... pasan thn ekstasin tauthn, 2 Kings 4:31 LXX), அதே சமயம் ஜெய்ரூஸும் அவரது மனைவியும் “மிகுந்த பரவசத்துடன் பரவசமடைந்துள்ளனர்” (exestsan ... ekstasei megalh, Mark 5 : 42) (ஹெல்ம்ஸ், பக். 66).

            ஆனால் ரத்தக்கசிவு உள்ள பெண்ணின் நிலை என்ன? அவள் ஷுனம்மிட், இரட்டிப்பாக்கப்பட்டாள்! எலிசா அற்புதமாக ஷுனம்மியருக்கு கருத்தரிக்க முடிந்ததைப் போலவே இயேசு ஒரு இனப்பெருக்க பிரச்சினையை குணமாக்குகிறார். அந்தப் பெண் பன்னிரண்டு ஆண்டுகளாக இரத்தக் கசிவால் அவதிப்பட்டு வந்தாள், சரியாக யாயிரஸின் மகளின் வயது, அடையாளமாக உட்கார்ந்திருப்பது, அவள் மகள் தான் இரத்தப்போக்கு பெண்மணியால் ஒருபோதும் பெறமுடியவில்லை, இப்போது பேசுவதற்கு, அவளுக்கு மீட்டெடுக்கப்பட்டது. மார்க் ஏன் கதையை இவ்வாறு உடைத்தார்? மிக அடிப்படையான காரணங்களுக்காக: 2 கிங்ஸ் அசலைப் போலவே, கதை சஸ்பென்ஸையும் வழங்க, எலிஷாவுக்கான பயணத்தில் அந்தப் பெண்ணைப் பின்தொடர வேண்டும், பின்னர் தனது மகனை வளர்ப்பதற்கான கெஹாசியின் தோல்வியுற்ற முயற்சியைத் தாங்க வேண்டும். நாம் பார்ப்பது போல், சீடரின் தோல்வியின் உறுப்பை மார்க் விரும்பினார், ஆனால் அதை இங்கே பயன்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, கதையை அதன் முன்மாதிரி போலவே ஆக்கியிருக்கும், பின்னர் அதை 9:18, 28 இல் ஒதுக்கி வைத்துள்ளார்.

            இயேசுவின் குணப்படுத்தும் ஆற்றலின் தொடர்பு, அவர் சொல்லாமலேயே கூட, 2 கிங்ஸ் 13: 20-21-ல் உள்ள கதையால் பரிந்துரைக்கப்பட்டிருக்கலாம், அங்கு ஒரு சடலம், எலிசாவின் திறந்த கல்லறையில் அவசரமாக பதுக்கி வைக்கப்பட்டு, எலும்புகளைத் தாக்கும் தீர்க்கதரிசி மற்றும் வாழ்க்கை மற்றும் வீரியம் மீட்க!

 15. வீட்டில் நிராகரிப்பு (6: 1-6)

மில்லர் மற்றும் மில்லர் (பக். 167) 1 சாமுவேல் 10: 1-27 ஐ சுட்டிக்காட்டுகிறார், மார்க் தனது சொந்த நகர மக்களிடையே இயேசுவின் உறைபனி வரவேற்பைப் பற்றிய அத்தியாயத்தின் ஆதாரமாக. தனது மக்களில் புதிதாக நியமிக்கப்பட்ட ராஜாவாகிய சவுல் தீர்க்கதரிசன சம்மதத்தால் முறியடிக்கப்பட்டு, அந்நியபாஷைகளில் பேசத் தொடங்குகிறார் (“தீர்க்கதரிசனம்,” வி. 10), அதன்பின்னர் “அவரை முன்னர் அறிந்த அனைவருமே”, “கிஷின் மகனுக்கு என்ன நேர்ந்தது ? சவுலும் தீர்க்கதரிசிகளில் இருக்கிறாரா? ”“ அவர்களுடைய தந்தை யார்? ”(வச. 11). இதன் விளைவு என்னவென்றால், ”இது ஒரு பழமொழியாக மாறியது,‘ சவுலும் தீர்க்கதரிசிகளில் இருக்கிறாரா? ’” (வச. 12). அப்படியிருக்க, உள்ளூர் பையனை நீண்ட காலமாக அறிந்திருந்த மக்கள், இப்போது ஒரு தீர்க்கதரிசி என்று நம்பமுடியாது, இயேசுவின் மிகவும் பழக்கமான குடும்ப தொடர்புகளின் பிரச்சினையை எழுப்ப முடியாது: ஒரு தீர்க்கதரிசி எங்கிருந்தும் வெளியே வர வேண்டும், நம்மைப் போன்ற ஒருவர் அல்ல ( cf. யோவான் 7: 27-28, “'கிறிஸ்து தோன்றும்போது, ​​அவர் எங்கிருந்து வருகிறார் என்று யாருக்கும் தெரியாது.' ... 'நீங்கள் என்னை அறிவீர்கள், நான் எங்கிருந்து வருகிறேன் என்று உங்களுக்குத் தெரியும், ஆனால் நான் என் விருப்பப்படி வரவில்லை ; '”யாக்கோபு 5:17,“ எலியா நம்மைப் போன்ற இயல்புடைய மனிதர். ”). இயேசு வெறுமனே மரியாளின் மகன் மற்றும் ஜேம்ஸ், ஜோஸ், சீமோன் மற்றும் யூதாஸ் ஆகியோருக்கு சகோதரர், சவுல் கிஷின் மகனைத் தவிர வேறில்லை. இயேசுவின் விஷயத்தில் பொருந்தக்கூடிய பழமொழி கூட உள்ளது: "ஒரு தீர்க்கதரிசி தனது சொந்த ஊரிலும் அவரது உறவினர்களிடமும் அவருடைய வீட்டிலும் தவிர மரியாதை இல்லாமல் இருக்கிறார்."

14. Jairus’ Daughter and the Woman with the Issue of Blood (5:21-24, 35-43)

Under the long-regnant paradigm of form-criticism this story was considered to be a complex of two prior tradition-units sandwiched together by Mark, and indeed it is easy to divide them into two distinct episodes. The story of Jairus and his daughter (vv. 21-23, 35-43, the phrase “while he was still speaking” referring originally to Jairus in v. 23) and that of the bleeding woman (vv. 24b-34), Mark having to add only 24a to tape the two together. But the more we recognize Mark’s creative sophistication and view him as a real author, not just a scissors-and-paste editor as the form critics did, the more likely it seems that the two anecdotes began life as interdependent parts of a single story, a retelling of that of Elisha and the Shunammite woman (2 Kings 4). The Shunammite, a mother, has been replaced by a father, whose name Jairus means “he will awaken,” winking to the readers as to the fictive character of the tale. Jairus, like his prototype, approaches the prophet abjectly pleading for help. The prophet, whether Jesus or Elisha, determines to go and raise the child despite the report that the child is already dead. Arriving, he seeks privacy (relative or absolute: Elisha excludes everyone, Jesus the crowd). He touches and speaks to the dead child, and the child rouses. The reaction is verbally almost verbatim. The Shunammite is “ecstatic with all this ecstasy” (exesthsaV... pasan thn ekstasin tauthn, 2 Kings 4:31 LXX), while Jairus and his wife are “ecstatic with great ecstasy” (exesthsan... ekstasei megalh, Mark 5:42) (Helms, p. 66).

            But what about the woman with the hemorrhage? She is the Shunammite, doubled! Jesus heals her of a reproductive problem just as Elisha had miraculously made it possible for the Shunammite to conceive. The woman had been plagued with the bleeding for twelve years, exactly the age of Jairus’ daughter, the symbolic implication being that she was the daughter the bleeding woman had never been able to have, now, so to speak, restored to her. Why did Mark break up the story this way? For the most elementary of reasons: to provide narrative suspense, just as in the 2 Kings original, where we must follow the woman on the journey to Elisha and then endure the failed attempt of Gehazi to raise her son. As we will see, Mark liked the element of the disciple’s failure, but instead of using it here, which would have made the story even more like its prototype, he has reserved it till later, in 9:18, 28.

            The element of Jesus’ healing energy being released upon contact, even without his say-so, may have been suggested by the story in 2 Kings 13:20-21, where a corpse, hastily stashed in Elisha’s open mausoleum, strikes the bones of the prophet and is restored to life and vigor!

 15. Rejection at Home (6:1-6)

Miller and Miller (p. 167) point to 1 Samuel 10:1-27 as the likely source of Mark’s episode of Jesus’ frosty reception among his own townsfolk. Saul, newly appointed king of his people, is overcome by the prophetic afflatus and begins to speak in tongues (“prophesy,” v. 10), whereupon “all who knew him previously” retort, “What has come over the son of Kish? Is Saul, too, among the prophets?” “Who is their father?” (v. 11). The upshot is that ”it became a proverb, ‘Is Saul, too, among the prophets?’” (v. 12). Just so, in Mark the people who had long known the local boy, now ostensibly a prophet, cannot believe it and raise the issue of Jesus’ too-familiar family connections: a prophet must come from out of nowhere, not someone like us (cf. John 7:27-28, “’When the Christ appears, no one will know where he comes from.’ ...’You know me and you know where I come from, but I have not come of my own accord;’” James 5:17, “Elijah was a man with a nature like ourselves.”). Jesus is merely the son of Mary and brother to James, Joses, Simon and Judas, just as Saul is nothing more than Kish’s son. There is even the matching proverb in the case of Jesus: “A prophet is not without honor except in his home town and among his relatives and in his household.”

18. அப்பங்கள் மற்றும் மீன்களின் பெருக்கம் (6: 30-44; 8: 1-10)

அனைவரும் ஒப்புக்கொள்வது போல, மார்க்கின் நற்செய்தியில் உள்ள அற்புதமான உணவுக் கதைகள் இரண்டிற்கும் அடிப்படையானது எலிஷா 2 கிங்ஸ் 4: 42-44-ல் நூறு ஆண்களுக்கு இருபது பார்லி ரொட்டிகளைப் பெருக்கும் கதை. மூன்று கதைகளிலும் எவ்வளவு உணவு கிடைக்கிறது என்பதற்கான ஆரம்ப மதிப்பீடு, நம்பிக்கையற்ற பெரிய எண்ணிக்கையில் அதைப் பிரிப்பதற்கான தீர்க்கதரிசன கட்டளை, சந்தேகம் நிறைந்த ஆட்சேபனை, குழப்பமான கீழ்ப்படிதல் மற்றும் அனைவருக்கும் உணவளிக்கும் வியக்கத்தக்க க்ளைமாக்ஸ் ஆகியவை உள்ளன. எஞ்சியவைகளும்! ஹெல்ம்ஸ் குறிப்பிடுவதைப் போல (பக். 76), ஒரு விவரங்களைச் சேர்க்க ஜான் மீண்டும் மூலத்திற்குச் சென்றுள்ளார். அவர் எலிசாவின் வேலைக்காரனை (பணம் செலுத்துபவர்) ஒரு சிறுவனாக (பணம் செலுத்தியவர்) ஆக்கியுள்ளார், அவரின் ஐந்து பார்லி ரொட்டிகளை கூட்டத்திற்கு உணவளிக்க இயேசு பயன்படுத்துகிறார் (யோவான் 6: 9).

            ஆனால் 2 கிங்ஸிடமிருந்து வராத மார்க்கின் கதைகளில் இன்னும் விரிவான விவரங்கள் உள்ளன. அவர்கள் ஒடிஸி 3: 34-38, 63-68; 4:30, 36, 51, 53-58, 65-68 (மெக்டொனால்ட், பக். 89-90). மார்க் இரண்டு உணவளிக்கும் அற்புதங்களைக் கொண்டிருப்பதற்கான காரணம், ஹோமரைப் பின்பற்றுவதே ஆகும், அவர் ஒடிஸியஸின் மகன் டெலிமாக்கஸ் இரண்டு விருந்துகளில் கலந்துகொள்கிறார், மார்க் இருவரிடமிருந்தும் விவரங்களை கடன் வாங்கியுள்ளார். முதல் விருந்துக்கு, டெலிமாக்கஸ் மற்றும் மாறுவேடமிட்ட ஏதீனா பைலோஸுக்குப் பயணம் செய்கின்றன, அங்கு போஸ்டிடனின் நினைவாக கிங் நெஸ்டர் ஒரு விருந்தில் தலைமை தாங்குகிறார். இது ஒரு மாலுமிகளின் விருந்து, எனவே ஆண்கள் மட்டுமே உள்ளனர். அவர்களில் நான்காயிரம், ஐநூறு பேர் தலா ஐநூறு ஒன்பது அலகுகளில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள். எல்லோரும் திருப்தியுடன் சாப்பிட்டார்கள், எஞ்சியவை இருந்தன. மார்க்கின் முதல் விருந்து கதையில், இயேசுவும் அவருடைய ஆட்களும் உணவின் இடத்திற்கு பயணம் செய்கிறார்கள். அவர்கள் ஐந்தாயிரம் ஆண்கள், ஆண்ட்ரேவி, ஆண்களைக் கொண்ட ஒரு குழுவை எதிர்கொள்கிறார்கள் (இதற்கு எந்த விளக்கமும் வழங்கப்படவில்லை, ஹோமரின் எளிய இடம்). இயேசு அவர்களை தனித்தனி குழுக்களாக உட்கார வைக்கிறார். எலிஷா பாணியிலான அதிசயத்திற்குப் பிறகு, எல்லோரும் சாப்பிட்டு நிரப்பப்படுகிறார்கள், எஞ்சியவை சேகரிக்கப்படுகின்றன.

            ஹோமரின் இரண்டாவது விருந்து சாட்சியாக டெலிமாக்கஸ் ஸ்பார்டாவுக்குச் செல்கிறார், மார்க்கின் இரண்டாவது அத்தியாயத்தைப் போலவே, இயேசுவும் சீடர்களும் கலிலீவுக்குச் செல்கிறார்கள், அங்கு அவர் நான்காயிரம் கூட்டத்தை சந்திக்கிறார். இந்த முறை, இரண்டு கதைகளிலும், ஆண்களுக்கு எந்த தடையும் இல்லை. மெனெலஸ் ராஜாவின் ஒரு ஊழியர் அவனுக்கு டெலிமாக்கஸையும் அவனுடைய தோழனையும் அனுப்பி வைக்கும்படி கட்டளையிடுகிறான், ஆனால் ராஜா அவ்வாறு செய்யமாட்டான், ஒரு சீடர் இயேசுவை மகிழ்ச்சியற்ற கூட்டத்தை அனுப்பும்படி வற்புறுத்துகிறார், அவர் அவ்வாறு செய்ய மாட்டார். இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும் எல்லோரும் சாப்பிட உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள், முதல் விருந்து காட்சியைப் போல உணவகங்களின் விரிவான ஏற்பாடு பற்றி எதுவும் குறிப்பிடப்படவில்லை. அனைத்தும் நிரப்பப்பட்டுள்ளன; எஞ்சியவை சேகரிக்கப்படுகின்றன. விருந்து காட்சிக்கு ஹீரோ வரும் வரை இரண்டு கதைகளிலும் இயேசு டெலிமாக்கஸாக மார்க் நடித்தார், அதன்பிறகு அவர் பாத்திரங்களை மாற்றிக்கொண்டு, புரவலர்களான நெஸ்டர் மற்றும் மெனெலஸ் ஆகியோரை இயேசு கைப்பற்றினார்.

18. Multiplication of Loaves and Fish (6:30-44; 8:1-10)

As all acknowledge, the basis for both the miraculous feeding stories in Mark’s gospel is the story of Elisha multiplying the twenty barley loaves for a hundred men in 2 Kings 4:42-44. There is in all three stories the initial assessment of how much food is available, the prophetic command to divide it among a hopelessly large number, the skeptical objection, puzzled obedience, and the astonishing climax in which not only all are fed, but they had leftovers as well! As Helms notes (p. 76), John has gone back to the source to add a detail. He has made the servant (paidarion) of Elisha into a boy (paidarion) whose five barley loaves Jesus uses to feed the crowd (John 6:9).

            But there are more elaborate details in Mark’s stories which do not come from 2 Kings. They come from the Odyssey 3:34-38, 63-68; 4:30, 36, 51, 53-58, 65-68 (MacDonald, pp. 89-90). The reason Mark has two feeding miracles is to emulate Homer, who has Odysseus’ son Telemachus attend two feasts, and Mark has borrowed details from both. For the first feast, Telemachus and the disguised Athena sail to Pylos where King Nestor is presiding at a feast in honor of Poseidon. It is a sailors’ feast, so only men are present. Four thousand, five hundred of them are seated in nine units of five hundred each. Everyone ate to satiety and there were leftovers. In Mark’s first feast story, Jesus and his men also sail to the site of the meal. They encounter a group of five thousand men, andreV, males (no explanation is offered for this, a simple vestige of Homer). Jesus has them sit in discrete groups. After the Elisha-style miracle, everyone eats and is filled, and leftovers are gathered.

            Homer’s second feast witnesses Telemachus going overland to Sparta, just as in Mark’s second episode, Jesus and the disciples walk to Galilee, where he meets the crowd of four thousand. This time, in both stories, there is no restriction to males. A servant of King Menelaus bids him send Telemachus and his companion away unfed, but the king will not, just as a disciple urges Jesus to send away the hapless crowd, and he will not. Everyone sits down to eat, in both cases, and in neither is there any mention of the elaborate arrangement of the diners as in the first feast scene. All are filled; leftovers are gathered. Mark has seemingly cast Jesus as Telemachus in both stories until the hero arrives at the banquet scene, whereupon he switches roles, having Jesus take the place of the hosts, Nestor and Menelaus.

 21. சிரோ-ஃபீனீசிய பெண் (7: 24-30)

இயேசு தன் குழந்தைக்காக உதவி கோரும் தீர் மற்றும் சீதோன் மாவட்டத்தில் ஒரு வெளிநாட்டுப் பெண்ணைச் சந்திக்கிறார், 1 கிங்ஸ் 17: 8-16-ல் எலியா மற்றும் சீடோனிய சரேபாத்தின் விதவை ஆகியோருடன் நாம் திரும்பி வருகிறோம். அங்கே தீர்க்கதரிசி வெளிநாட்டவரைச் சந்தித்து அவளுக்கும் அவளுடைய மகனுக்கும் ஒரு அதிசயம் செய்கிறான். இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும், அதிசயத்திற்கு முன்னதாக தீர்க்கதரிசி மற்றும் பெண்ணுக்கு இடையில் ஒரு பதட்டமான பரிமாற்றம் ஏற்படுகிறது, அதில் பெண்ணின் நம்பிக்கையை அளவிட தீர்க்கதரிசி தடையை எழுப்புகிறார். சிரோபொனீசியன் இயேசுவின் ஆரம்ப பதவி நீக்கம் ஒரு புத்திசாலித்தனமான மறுபிரவேசத்துடன் இணைகிறார்; சரேபாத்தின் விதவை தனது மீதமுள்ள உணவை எடுத்து முதலில் எலியாவுக்கு சமைக்கும்படி கட்டளையிடப்படுகிறார், அதன் பிறகு உணவு காலவரையின்றி பெருக்கப்படுகிறது (ரோத், பக். 51-52; மில்லர், பக். 196-197).

            ஏழை பெண்ணையும் அவளுடைய மகளையும் இயேசு ஏன் நாய்கள் என்று அழைக்கிறார்? மார்க் அதை 2 கிங்ஸ் 8: 7-15-ல் இருந்து எடுத்துக்கொண்டார், அங்கு எலிசா ஹசாயேலிடம் (ஒரு சிரியர், மார்க்கில் உள்ள பெண்ணைப் போல), பென்-ஹதாத்துக்குப் பின் அராமின் சிம்மாசனத்திற்கு வருவார் என்று கூறுகிறார். அவர் பதிலளிப்பார், "உங்கள் வேலைக்காரன், நாய், அவர் இந்த பெரிய காரியத்தை நிறைவேற்ற வேண்டும்?" மார்க்கில், "நாய்" (ரோத், பக். 44) க்காக பெரிய செயல் செய்யப்படுமா என்பது கேள்வி.

22. காது கேளாதவர்களையும் பார்வையற்றவர்களையும் குணப்படுத்துதல் (7: 31-37; 8: 22-26)

போமன் (பக். 172) மாற்கு 7: 31-38 ஐ ஏசாயா 29: 18-ல் ஒரு மிட்ராஷாக ஆக்குகிறார் (“அந்த நாளில் காது கேளாதோர் ஒரு புத்தகத்தின் வார்த்தைகளைக் கேட்பார்கள், அவர்களுடைய இருள் மற்றும் இருளில் இருந்து குருடர்களின் கண்கள் காண்பார்கள்”. ) மற்றும் ஏசாயா 35: 5-6 (“அப்பொழுது குருடர்களின் கண்கள் திறக்கப்பட்டு, காது கேளாதவர்களின் காதுகள் நிறுத்தப்படாது; பின்னர் நொண்டி மனிதன் ஒரு ஹார்ட் போல குதித்து, ஊமையின் நாக்கு மகிழ்ச்சிக்காகப் பாடுவான்”). பெத்சைதாவின் குருடனின் (8: 22-26) மற்றும் பார்-திமாயஸின் (10: 46-52) அத்தியாயங்களை, இயேசுவைப் பின்தொடர குதித்த, அதே நூல்களின் இடைக்கால நிறைவேற்றங்களாக நாம் சேர்க்க வேண்டும். மாற்கு 8-ன் குருடனின் விஷயத்தில், ஆதியாகமம் 19: 11-13-ல் உள்ள செல்வாக்கையும் நாம் கணக்கிட வேண்டும், அங்கு தேவதூதர்கள் சோதோமிய வரவேற்புக் குழுவைக் குருடர்களாக்கி, லோத்தையும் அவரது குடும்பத்தினரையும் அழிந்த நகரத்திலிருந்து வெளியேறும்படி எச்சரிக்கிறார்கள். நற்செய்தி பாரம்பரியம் பெத்சைடாவை பதிலளிக்காததால் எழுதுகிறது. மத்தேயு 11: 24 ல் அதன் விதி சோதோமுடன் ஒப்பிடப்படுகிறது. பெத்சைடாவின் குருட்டு மனிதன், சோதோமியர்களின் குருட்டுத்தன்மையிலிருந்து குணமடைந்து, லோத்தைப் போலவே, அழிந்த நகரத்தின் அழிவிலிருந்து தப்பிக்க அனுப்பப்படுகிறான்.

            வி. 37, “அவர் எல்லாவற்றையும் சிறப்பாகச் செய்கிறார்” என்று கூட்டத்தின் பாராட்டு வரை, அவர் ஒருவித மைல்கல்லைக் கடந்துவிட்டார் என்பதைக் குறிக்கும் வகையில், இயேசு மொத்தம் பதினாறு அற்புதங்களைச் செய்துள்ளார், எலிஷா நிர்ணயித்த ஒதுக்கீட்டைச் சந்தித்தார், அவரே எண்ணிக்கையை இரட்டிப்பாக்கினார் அவரது எஜமானர் எலியாவுக்குக் கூறப்படுகிறது. இயேசு மேலும் எட்டு நிகழ்ச்சிகளைச் செய்வார் (ரோத், பக். 5-7).

21. The Syro-Phoenician Woman (7:24-30)

Jesus meets a foreign woman in the district of Tyre and Sidon, who requests his help for her child, and we find ourselves back with Elijah and widow of Sidonian Zarephath in 1 Kings 17:8-16. There the prophet encounters the foreigner and does a miracle for her and her son. In both cases the miracle is preceded by a tense interchange between the prophet and the woman in which the prophet raises the bar to gauge the woman’s faith. The Syrophoenician parries Jesus’ initial dismissal with a clever comeback; the widow of Zarephath is bidden to take her remaining meal and to cook it up for Elijah first, whereupon the meal is indefinitely multiplied (Roth, pp. 51-52; Miller, pp. 196-197).

            Why does Jesus call the poor woman and her daughter, by implication, dogs? Mark has taken it from 2 Kings 8:7-15, where Elisha tells Hazael (a Syrian, like the woman in Mark), that he will succeed Ben-Hadad to the throne of Aram. He replies, “What is your servant, the dog, that he should accomplish this great thing?” In Mark, the question is whether the great deed shall be done for the “dog” (Roth, p. 44).

22. Healing of the Deaf and the Blind (7:31-37; 8:22-26)

Bowman (p. 172) makes Mark 7:31-38 a midrash upon Isaiah 29:18 (“In that day the deaf shall hear the words of a book, and out of their gloom and darkness the eyes of the blind shall see”) and Isaiah 35:5-6 (“Then the eyes of the blind shall be opened and the ears of the deaf unstopped; then shall the lame man leap like a hart, and the tongue of the mute sing for joy”). We probably ought to add the episodes of the blind man of Bethsaida (8:22-26) and of Bar-Timaeus (10:46-52), who leaped up to follow Jesus, as midrashic fulfilments of the same texts. In the case of the blind man of Mark 8, we also have to reckon with influence from Genesis 19:11-13, where the angels of God blind the Sodomite welcoming committee and warn Lot and his family to flee the doomed city. The gospel tradition writes off Bethsaida for its lack of responsiveness. In Matthew 11:24 its fate is likened to Sodom’s. The blind man of Bethsaida, then, is healed of the Sodomites’ blindness and sent, like Lot, to escape the doomed city’s eventual destruction.

            Up to the acclamation of the crowd in v. 37, “He does all things well,” implying he has passed some sort of milestone, Jesus has performed a total of sixteen miracles, meeting the quota set by Elisha, who himself doubled the number ascribed to his master Elijah. Jesus will go on to perform another eight (Roth, pp. 5-7).

 24. காது கேளாத-வலிப்பு வலிப்பு (9: 14-29)

உருமாற்ற மலையின் இயேசுவின் வம்சாவளியைப் பின்பற்றுவதைப் போலவே, இந்த அத்தியாயம் யாத்திராகமம் 32 (போமன், பக். 199; மில்லர், பக். 232) இல் உள்ள கோல்டன் கன்று சம்பவத்திற்கு ஒரு ஒப்புமையாக கருதப்படுகிறது. மோசே தனது லெப்டினெண்டுகளில் ஒருவரான யோசுவாவுடன் ஆரோனை பொறுப்பேற்றுக் கொண்டிருக்கிறார், அவர் திரும்பி வரும்போது ஆரோன் நிலைமையின் கட்டுப்பாட்டை முற்றிலுமாக இழந்துவிட்டார், உருவ வழிபாட்டு அழிவுக்கு குறைந்தபட்சம் எதிர்ப்பின் பாதையில் செல்கிறார். யாத்திராகமத்தின் சிலையை மார்க்கின் அரக்கனாக மாற்றுவது எளிதானது, பிற்கால யூதர்களின் நம்பிக்கையைப் பொறுத்தவரை, “அவர்கள் புறமதங்களுக்கு என்ன தியாகங்களைச் செய்கிறார்கள், கடவுளுக்கு அல்ல” (1 கொரிந்தியர் 10: 20 அ). ஆகவே, இயேசுவும் அவருடைய உள் வட்டமும் மலையிலிருந்து திரும்பி, மற்ற சீடர்கள் ஒரு மோசமான விஷயத்தைக் காண்பிப்பதைக் கண்டறிந்து, ஒரு சிறுவனிடமிருந்து பேயை வெளியேற்ற முடியாமல், கூட்டத்தினரின் எதிரிகளையும் அவனுடைய எதிரிகளையும் எதிர்கொள்கிறார்கள்.

            இன்னும் முடிவு வேறுபட்டது, தோல்வியுற்ற சீடர்களுக்கு லேசான கண்டிப்பு மட்டுமே. ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ பேயோட்டுபவர்களுக்கு எதிர்காலத்தில் இதுபோன்ற நிகழ்வுகளுக்கு ஏராளமான ஜெபத்தை அர்ப்பணிப்பதை உறுதி செய்யுமாறு பஞ்ச்லைன் அறிவுறுத்துகிறது, தெளிவான பாடம் என்னவென்றால், கடவுளின் மனிதனுக்கு இந்த செயலைச் செய்வதற்கு ஒன்றும் குறைவாக இல்லை, இங்கே மார்க் மீண்டும் எலிசாவின் கதையுடன் இணைகிறார் மற்றும் சுனம்மிட் (2 கிங்ஸ் 4). ஷுனம்மீட்டின் இறந்த மகனை மீட்டெடுக்க எலிசா தனது சீடரான கெஹாசியை தனது சொந்த சக்திவாய்ந்த ஊழியர்களுடன் அனுப்பினார், ஆனால் அவரால் முடியவில்லை (2 கிங்ஸ் 4:31). சீடர் எந்த தவறும் செய்யவில்லை; இறுதி சக்தி தேவைப்பட்டதுதான், கெஹாசி தோல்வியடைந்த இடத்தில் எலிசா வெற்றி பெற்றார் (2 கிங்ஸ் 4: 32-35), ஏனெனில் அவர் எலிசா மற்றும் கெஹாசி இல்லை. அப்படியிருந்தும், மார்க்கில், இயேசு ஈடுசெய்ய முடியாதவர், ஏனென்றால் அவர் கதையின் தெய்வீக ஹீரோ.

25. பதவிக்கான ஜாக்கிங் (9: 33-37)

இந்த பத்தியில் ஒருபுறம் மோசேயுக்கும், மறுபுறம் ஆரோனுக்கும் மிரியாமுக்கும் இடையிலான பென்டடூச்சல் மோதல்களுக்கு (எண்கள் 12), அல்லது ஒருவேளை தாதன் மற்றும் அபிராம் (எண்கள் 16) (போமன், பக். 205) வரை நீண்ட வேர்கள் உள்ளன. இந்த மற்றவர்கள் கடவுளுக்கு முன்பாக மோசேயின் சிறப்பு நிலையை விரும்புகிறார்கள், அதைப் பற்றி சிக்கலைச் செய்கிறார்கள், ஆனால் இயேசு இங்கே செய்வது போலவே மோசேயின் தயவில் பிரச்சினையைத் தீர்க்க கடவுளே தலையிடுகிறார். கடவுள் மோசேயை ஒரு தலைவராக விரும்பினார், ஏனெனில் அவர் அதிகாரத்தை நாடவில்லை: அவர் “பூமியின் முகத்தில் இருந்த எல்லா மனிதர்களையும் விட மிகவும் சாந்தகுணமுள்ளவர்” (எண்கள் 12: 3) (மில்லர், பக். 239), அதே தகுதி இயேசு தனது மந்தைகளில் ஒரு தலைவராக இருப்பதை நோக்கமாகக் கொண்ட எவருக்கும் விதிக்கிறார் (மாற்கு 9:35).

26. சுதந்திர பேயோட்டுபவர், முதலியன (9: 38--50)

இந்த கதைக்கு எண்களின் அதே பகுதிக்கு மார்க் திரும்புகிறார். ஏழை யோவானை மிரட்டுகின்ற இயேசுவின் மறுபிரவேசத்திற்கு வெளியே பேய்களை வெளியேற்றும் மனிதன் நேரடியாக எல்டாட் மற்றும் மேதாட் ஆகியோரை அடிப்படையாகக் கொண்டவர், முகாமில் தங்கியிருந்த எழுபது மூப்பர்களின் உறுப்பினர்கள் தீர்க்கதரிசன உத்வேகத்தைப் பெறுவதற்காக மோசேயை அர்த்தக் கூடாரத்திற்குப் பின்தொடர்ந்தபோது (எண்கள் 11 : 24-30). ஜான் ஒரு மறுபெயரிடப்பட்ட யோசுவா, "எல்டாதும் மேதாடும் முகாமில் தீர்க்கதரிசனம் கூறுகிறார்கள்," அதாவது "எங்களைப் பின்தொடரவில்லை" (மாற்கு 9:38) என்று எதிர்ப்பு தெரிவித்தார். இயேசு மோசேயைப் போலவே பரந்த மனப்பான்மை உடையவராக சித்தரிக்கப்படுகிறார், கடவுளின் வேலையை அவர் கேட்கும் இடத்திலேயே ஒப்புக்கொள்வதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறார் (போமன், பக். 206; மில்லர், பக். 242).

            இணைக்கப்பட்ட பிற பிரசங்கங்களுக்கிடையில், v.41, “உங்கள் கிறிஸ்துவின் பெயரால் எவர் உங்களுக்கு ஒரு கப் தண்ணீர் குடிக்கிறாரோ, உண்மையிலேயே நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன், அவர் தனது வெகுமதியை இழக்க மாட்டார்,” குறிப்பாக இது நேரடியாகக் குறிப்பிடப்படுவதால் குழந்தைகள் மற்றும் அவர்களின் அபாயங்கள், சரேபாத்தின் விதவையின் கதையை நினைவுபடுத்துகின்றன (1 இராஜாக்கள் 17:10), அவர்களில் எலியா குடிக்கக் கோரினார். வெகுமதி? அவர் அவளையும் அவரது மகனையும் பட்டினியிலிருந்து காப்பாற்றினார் (மில்லர், பக். 241).

            வரவிருக்கும் நரக நெருப்பின் எச்சரிக்கைகள் (வச. 43-48) ஏசாயா 66:24 இல் சொற்களைப் பொறுத்தது.

24. The Deaf-Mute Epileptic (9:14-29)

Coming as it does following Jesus’ descent of the mountain of transfiguration, this episode seems to be intended as an analogue for the Golden Calf incident in Exodus 32 (Bowman, p. 199; Miller, p. 232). Moses is away with one of his lieutenants, Joshua, leaving Aaron in charge, and when he returns Aaron has completely lost control of the situation, treading the path of least resistance to idolatrous ruin. The conversion of Exodus’ idol into Mark’s demon is an easy one, given the later Jewish belief that “what pagans sacrifice they offer to demons and not to God” (1 Corinthians 10:20a). So Jesus and his inner circle return from the mountain to find the rest of the disciples making a bad show of things, unable to cast the demon out of a boy and facing the scorn of the crowd and his enemies.

            And yet the conclusion is different, with only a mild rebuke to the unsuccessful disciples. While the punchline instructs early Christian exorcists to make sure they devote ample prayer to such cases in future, the clear lesson is that it takes nothing short of the man of God himself to do the deed, and here Mark connects again with the story of Elisha and the Shunammite (2 Kings 4). There Elisha dispatched his disciple Gehazi with his own potent staff to restore the Shunammite’s dead son, but he could not (2 Kings 4:31). The disciple did nothing wrong; it was just that the ultimate power was required, and Elisha succeeded where Gehazi failed (2 Kings 4:32-35), simply because he was Elisha and Gehazi was not. Even so, in Mark, Jesus is irreplaceable because he is the divine hero of the story. 

25. Jockeying for Position (9:33-37)

This passage has long roots reaching back to the Pentateuchal disputes between Moses on the one hand and Aaron and Miriam on the other (Numbers 12), or perhaps Dathan and Abiram (Numbers 16) (Bowman, p. 205). These others covet Moses’ special position before God and make trouble over it, but God himself intervenes to settle the issue in Moses’ favor, just as Jesus does here. God preferred Moses as a leader precisely because he did not seek power: he “was very meek, more than all the men that were on the face of the earth” (Numbers 12:3) (Miller, p. 239), the same qualification Jesus stipulates for anyone who aims to be a leader among his flock (Mark 9:35).

26. The Independent Exorcist, etc. (9:38--50)

Mark returns to the same portion of Numbers for this story. The man casting out demons outside of Jesus’ retinue, intimidating poor John, is based directly on Eldad and Medad, members of the seventy elders who stayed in the camp when the rest followed Moses to the Tent of Meaning to receive prophetic inspiration (Numbers 11:24-30). John is a renamed Joshua who protested that “Eldad and Medad are prophesying in the camp,” i.e., “not following us” (Mark 9:38). Jesus is depicted as being fully as broad-minded as Moses, happy to acknowledge the work of God where ever he hears of it (Bowman, p. 206; Miller, p. 242).

            Among other attached preachments, v.41, “For whoever gives you a cup of water to drink because of your name of Christ, truly I say to you, he shall not lose his reward,” especially as it is directly followed by a mention of children and their perils, recalls the story of the widow of Zarephath (1 Kings 17:10), of whom Elijah requested a drink. The reward? He saved her and her son from starvation (Miller, p. 241).

            The warnings of hellfire to come (vv. 43-48) depend verbatim on Isaiah 66:24.

31. எருசலேமுக்குள் நுழைதல் (11: 7-11)

மார்க் அதை வெளிப்படையாகச் சொல்லவில்லை என்றாலும், கழுதை மீது இயேசு புனித நகரத்திற்குள் நுழையும் காட்சி சகரியா 9: 9-ல் இருந்து வெளியேறுகிறது. சங்கீதம் 118: 26-27, “கர்த்தருடைய நாமத்தினுள் நுழைகிறவன் பாக்கியவான்! ... பண்டிகை ஊர்வலத்தை கிளைகளுடன் பிணைக்கவும் ... ”“ மிக உயர்ந்த ஹொசன்னா ”என்பது சங்கீதம் 118: 25-ல் உள்ள“ இப்போதே காப்பாற்றுங்கள்! ”என்ற எபிரேய அல்லது அராமைக் மொழியிலிருந்தும், 148 எல்எக்ஸ்எக்ஸ் சங்கீதத்திலிருந்தும் வருகிறது:“ அவரை மிக உயர்ந்த இடத்தில் துதியுங்கள்! ” (ஹெல்ம்ஸ், பக். 104). புனித நகரத்திற்குள் எந்த யாத்ரீகருக்கும் சங்கீதம் அதன் ஆசீர்வாதங்களை அளிக்கிறது.

32. அத்தி மரத்தை சபித்தல் (11: 12-14, 20)

எவரும் பார்க்கிறபடி, மனந்திரும்பாத எருசலேமுக்காக நிற்க மரம் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது, பின்னர் அத்தியாயம் காணப்படுகிறது (மில்லர், பக். 274-275) சங்கீதம் 37: 35-36, “ஒரு துன்மார்க்கன் தாங்குவதை நான் கண்டிருக்கிறேன், லெபனானின் சிடார் போல உயர்ந்தது. மீண்டும் நான் கடந்து சென்றேன், இதோ, அவர் இல்லை; நான் அவரைத் தேடினாலும், அவரைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ”இங்கே இயேசு மரத்தில் அத்திப்பழங்களைத் தேடினார், ஆனால் எதையும் கண்டுபிடிக்கவில்லை, மேலும் அந்த இடத்தை மீண்டும் கடந்து செல்வதில் அவர்கள் மரம் வெடித்ததைக் கண்டுபிடித்தார்கள்.

 33. ஆலயத்தை சுத்தப்படுத்துதல் (1: 15-18)

ஆலய சேவையை இயேசு தூக்கியெறிந்தார் (அவர் கால்நடைகளை பிரசாதத்திற்காக சிதறடிப்பது மட்டுமல்லாமல், தியாகக் கப்பல்களைச் சுமக்கும் எவரையும் எப்படியாவது தடைசெய்கிறார்) வரலாற்று ரீதியாக இது சாத்தியமற்றது. கற்பனை செய்யப்பட்ட பகுதி மிகப் பெரியது, இயேசு இப்படித் தளபதியாக இருப்பதற்கு ஒரு இராணுவத் தாக்குதல் தேவைப்பட்டிருக்கும், அதில் ஏதோ மார்க்கின் உரை மறக்கவில்லை. ஆலயத்தின் அழிவுக்கு முன்னதாக கிஸ்கலாவைச் சேர்ந்த ஜானின் கொள்ளையர்களை சுத்தம் செய்வதற்காக சைமன் பார்-ஜியோரஸ் கோவிலுக்குள் நுழைந்ததைப் பற்றிய சில மங்கலான நினைவகத்தை இந்தக் கதை பாதுகாக்கிறது என்பது சாத்தியமில்லை என்றாலும், கதை வெறுமனே பல்வேறு வசன பத்திகளை இணைக்கக்கூடும். இது எந்த விஷயத்திலும் செய்யத் தோன்றுகிறது. லேவியின் மகன்களை தூய்மைப்படுத்தும் உடன்படிக்கையின் தூதர் மலாக்கியின் பார்வையை "சுத்திகரிப்பு" கொண்டிருக்க வேண்டும் (3: 1-3, மாற்கு 1: 2 மற்றும் 9: 3 ஆல் குறிக்கப்பட்டுள்ளபடி), அதே போல் சகரியா 14 இன் ஆரக்கிள் : 21 பி, “அன்றைய தினம் சேனைகளின் கர்த்தருடைய வீட்டில் ஒரு வர்த்தகர் இருக்கமாட்டார்.” அந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் இயேசுவின் கூற்று ஏசாயா 56: 7 இன் ஒரு குழப்பம் மட்டுமே (“என் வீடு ஒரு வீடு என்று அழைக்கப்படும் எரேமியா 7:11 (“என் பெயரால் அழைக்கப்படும் இந்த வீடு உங்கள் பார்வையில் கொள்ளையர்களின் குகையாக மாறிவிட்டதா?”). ஆசாரியர்களும், வேதபாரகரும் இயேசுவை அழிக்க சதி செய்வதன் மூலம், ஆசாரியர்களும், தீர்க்கதரிசிகளும், மக்களும் எரேமியாவைப் பிடித்து, “நீங்கள் இறந்துவிடுவீர்கள்!” என்று கூக்குரலிடுவதைப் போலவே, நகரத்தையும் ஆலயத்தையும் அழிப்பதை அவர் கணிக்கும்போது ( 26: 8) (மில்லர், பக். 274).

34. பொல்லாத குத்தகைதாரர்களின் உவமை (12: 1-12)

இந்த உவமையில் ஏசாயா 5: 1-7 ஐப் பயன்படுத்துவது குறித்து அனைத்து வர்ணனையாளர்களும் கவனம் செலுத்துகிறார்கள், அது நிச்சயமாக அதன் முக்கிய ஆதாரங்களில் ஒன்றாகும். மெக்டொனால்ட் (பக். 37) ஒடிஸியில் மற்றொன்றை அடையாளம் காண்கிறார், அங்கு இல்லாத உரிமையாளர் ஒரு நீண்ட பயணத்தில் இருக்கும்போது தனது தோட்டத்தின் பொறுப்பாளர்களை விட்டுச் சென்றிருப்பதன் மூலத்தை (இங்கே மற்றும் பிற உவமைகளில்) கண்டுபிடிப்போம். ஊழியர்கள் பொல்லாதவர்கள் அல்ல, ஆனால் வழக்குரைஞர்கள், நீண்ட காலமாக இல்லாத ஒடிஸியஸ் இறந்துவிட்டதாகக் கருதி, அவரது “விதவை” பெனிலோப்பைக் கவரும் வகையில் தனது அரண்மனைக்குச் சென்று, பல ஆண்டுகளாக வீட்டை விட்டு வெளியே சாப்பிடுகிறார். ஒடிஸியஸின் தோட்டங்களில் அவர்கள் முழு ஆதிக்கம் செலுத்துவதால், ஒடிஸியஸின் ஒரே மகனான இளவரசர் டெலிமாக்கஸின் வாரிசு அச்சுறுத்தப்படுகிறது, அவர்கள் அவரைக் கொல்ல சதி செய்கிறார்கள், எனவே அவர்கள் வசம் இருப்பதற்கான கடைசி தடையை நீக்குகிறார்கள். அவர் அவர்களின் திட்டத்தை தவிர்க்கிறார். உவமையின் மறைக்கப்பட்ட அச்சுறுத்தலை எதிர்கொள்வதில் யூதத் தலைவர்களின் எச்சரிக்கை ஒடிஸியில் உள்ள குறிப்பிலிருந்து வருகிறது, வழக்குரைஞர்கள் இலகுவாக மிதிக்க வேண்டியிருந்தது, அவர்களின் வெட்கக்கேடானது இறுதியாக இத்தாக்கா, ஒடிஸியஸின் குடிமக்களை வெகு தொலைவில் தள்ளி அவர்களின் கோபத்தைத் தூண்டியது. . மார்க்கின் முடிவு ஒரு கலப்பினமாகும், இது ஏசாயாவின் தீர்ப்பு ஆரக்கிள் முழு மக்களுக்கும் பொருந்தாது, ஆனால் அவர்கள் கற்பனை செய்த கொள்ளையடிக்கும் தலைவர்களுக்கு பொருந்தும் மற்றும் நிராகரிக்கப்பட்ட மகனின் சதி கூறுகளை அறிமுகப்படுத்துகிறது.

            வி.வி.யின் மேற்கோளுக்கு மார்க் சமீபத்தில் பயன்படுத்திய சங்கீதம் 118 க்கு திரும்பினார். மாற்கு 12: 10-11-ல் 22-23.

31. The Entry into Jerusalem (11:7-11)      

Though Mark does not make it explicit, it is evident that the scene of Jesus entering the holy city on donkeyback is a fleshing out of Zechariah 9:9. The actions and words of the crowd come right from Psalm 118:26-27, “Blessed is he who enters in the name of the LORD! ... Bind the festal procession with branches...” “Hosanna in the highest” comes from the Hebrew or Aramaic of “Save now!” in Psalm 118:25 and from Psalm 148 LXX: “Praise him in the highest!” (Helms, p. 104). Of course the Psalm offers its blessings on any pilgrim into the holy city.

32. Cursing the Fig Tree (11:12-14, 20)

As anyone can see, the tree is made to stand for unrepentant Jerusalem, and the episode is then seen (Miller, pp. 274-275) to stem from Psalm 37:35-36, “I have seen a wicked man overbearing, and towering like a cedar of Lebanon. Again I passed by, and, lo, he was no more; though I sought him, he could not be found.” Here is the source of Jesus seeking figs on the tree but finding none, and of the note that it was in passing the spot again they discovered the tree blasted.

33. Cleansing the Temple (1:15-18)

Jesus’ overthrow of the Temple service (not only does he scatter the livestock for offerings but somehow bans anyone carrying sacrificial vessels) is historically impossible as it reads here. The envisioned area is huge, and for Jesus to commandeer it like this would have required a military raid, something of which Mark’s text seems oblivious. Though it is not unlikely that the story preserves some faded memory of the entry of Simon bar-Gioras into the Temple to clean out the robbers of John of Giscala on the eve of the Temple’s destruction, the story may simply conflate various scripture passages, which it seems to do in any case. The “cleansing” must have in view that of Malachi’s messenger of the covenant who will purify the sons of Levi (3:1-3, as hinted by Mark 1:2 and 9:3), as well as the oracle of Zechariah 14:21b, “And there shall no longer be a trader in the house of the LORD of hosts on that day.” The saying of Jesus on that occasion is merely a conflation of Isaiah 56:7 (“My house shall be called a house of prayer for all the nations”) and Jeremiah 7:11 (“Has this house, which is called by my name, become a den of robbers in your eyes?”). The priests and scribes react to this disturbance by plotting to destroy Jesus, just as the priests, prophets, and people lay hold of Jeremiah and cry out, “You shall die!” when he likewise predicts the destruction of the city and the Temple (26:8) (Miller, p. 274).

34. The Parable of the Wicked Tenants (12:1-12)

All commentators call attention to the use of Isaiah 5:1-7 in this parable, and that surely is to account for one of its principal sources. MacDonald (p. 37) identifies the other in the Odyssey, where we discover the source (here and in other parables) of the absentee owner having left servants in charge of his estate while he is away on a long trip. The servants are not wicked, but the suitors are, the men who, assuming the long-absent Odysseus is dead, flock to his palace to woo his “widow” Penelope, eating her out of house and home for years. Their complete domination of the estates of Odysseus is threatened by the succession of Prince Telemachus, Odysseus’ only son, They plot to kill him and so remove the last obstacle to their squatter’s possession. He eludes their scheme. The caution of the Jewish leaders in the face of the veiled threat of the parable comes from the note in the Odyssey that the suitors had to tread lightly lest their brazenness finally push the people of Ithaca, Odysseus’ subjects, too far and spark their wrath. Mark’s result is a hybrid which applies Isaiah’s judgment oracle not to the whole people but to their imagined usurping leaders and introduces the plot element of a rejected son.

            Mark returned to his recently-used Psalm 118 for the quotation from vv. 22-23 in Mark 12:10-11.

38. கெத்செமனே தோட்டம் (14: 32-52)

இந்த முழு காட்சியின் அடிப்படையையும் 2 சாமுவேல் 15-16 அத்தியாயங்களில் காணலாம் (மில்லர், பக். 332). அங்கே, அழுதுகொண்டிருந்த தாவீது, தன் அப்சலோம் (யூதாஸ் உருவம்) ஒன்றிலிருந்து தப்பி ஓடி, ஆலிவ் மலையை நோக்கிச் சென்று, அவனுடைய மூன்று கூட்டாளிகளை (சாடோக், ஆச்சிமாஸ் மற்றும் ஜொனாதன், 15:27 எல்எக்ஸ்எக்ஸ்), மீண்டும் எருசலேமுக்கு அனுப்புகிறான். இயேசுவும், கெத்செமனே தோட்டத்திற்கு மலையை நோக்கி செல்கிறார், அங்கு அவர் துக்கத்தால் வெல்லப்படுவார். அவர் தோட்டத்தின் இடைவெளிகளில் பின்வாங்கும்போது மூன்று சீடர்களை விட்டுச் செல்கிறார். (இயேசு, தன்னைக் காட்டிக்கொடுப்பவருடன் ஒரே நேரத்தில் நகர்கிறார், ஆனால், தாவீதைப் போலல்லாமல், அவரைத் தவிர்ப்பதற்காக அல்ல, அவருடன் ஒன்றிணைவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளார்.)

            சவுலின் வம்சத்தின் ஒரு பாகுபாடான ஷிமேயால் டேவிட் தன்னை கேலி செய்து துன்புறுத்துகிறார். அவர் வீழ்ந்த ராஜாவை சபிக்கிறார், டேவிட் மனிதன் அபிஷாய் கேலி செய்பவரின் தலையை வெட்ட முன்வருகிறான், ஆனால் டேவிட் அவனைத் தடுக்கிறான், சூழ்நிலையைப் பொறுத்தவரை, தாவீதை சபிக்க கடவுள் ஷிமேயைக் கட்டளையிட்டார் என்று கருதுகிறார். எனவே அவர்கள் ம silence னமாக நழுவும்போது, ​​ஷிமி அகதிகளை பாறைகளால் தாக்கி வருகிறார். மார்க்கின் கதையின் அடிப்படையிலான கூடுதல் கூறுகளை இங்கே காணலாம். கைதுசெய்யப்பட்ட கட்சியில் மால்கஸை தலை துண்டிக்க முயற்சிக்கும் இயேசுவின் பெயரிடப்படாத சீடரின் முன்மாதிரி அபிஷாய் (ஜான் அவரை பீட்டர் என்று கற்பனையாக அடையாளம் காட்டுகிறார்). ஷிமியோன் அல்லது சைமனின் மற்றொரு வடிவமான ஷிமேய், சைமனுக்கான முன்மாதிரி, இயேசுவை மீண்டும் மீண்டும் மறுக்கிறார், அவருடைய ஸ்டோனி ஏவுகணைகள் “பீட்டர்” என்றும் பரிந்துரைக்கின்றன. தாவீது மீது சாபங்களைச் சொல்ல கடவுள் ஷிமேயை நியமித்திருப்பது, மார்க்கின் பதிப்பில், பேதுருவின் மறுப்புகளைப் பற்றிய இயேசுவின் கணிப்பாகவும், அதேபோல் பிரதான ஆசாரியரின் முற்றத்தில் (14:71) பேதுரு தன்னை (அல்லது இயேசுவின் மீது) சாபங்களை அழைப்பதாகவும் மாறிவிட்டது.

            ஆனால் இயேசுவின் ஜெபம் என்ன? மார்க் உருவாக்குகிறார், புகாரளிக்கவில்லை, அதைக் கேட்ட எவரையும் அவர் காட்சியில் இருந்து நீக்கிவிட்டார் என்பதிலிருந்து தெளிவாகிறது. சங்கீதம் 116: 10-15, “என் துன்பம் கசப்பாக இருந்தது, இரவு உணவின் முடிவில் இயேசு பாடியுள்ள பாரம்பரிய பஸ்கா பாடல்களில் ஒன்றிலிருந்து மார்க் ஜெபத்தின் உள்ளடக்கங்களைப் பெற்றார். பீதியில் நான், 'எல்லா மனிதர்களும் எவ்வளவு விசுவாசமற்றவர்கள்!' அவருக்கு ”(ஹெல்ம்ஸ், பக். 111).

             யூதாஸின் துரோகம் முத்தம் (14: 44-45) 2 சாமுவேல் 20: 7-10 இலிருந்து பெறப்பட்டதாகத் தெரிகிறது, அங்கு ஆயுதம் ஏந்தியவர்களால் ஆதரிக்கப்பட்ட ஜோவாப், அமசாவை ஒரு சகோதரனாக வாழ்த்தி, முத்தமிட்டு, பின்னர் குத்துகிறார் (மில்லர், பக். 337). இந்த அடையாளம், ஹெல்ம்ஸ் குறிப்புகள் (பக். 117), லூக்கா தனது யூதாஸின் பரிதாபகரமான மரணத்தின் பதிப்பை அமாசாவின் மரணத்தின் அடிப்படையில் வடிவமைத்துள்ளார் என்பதை உணர்ந்தவுடன் பாதுகாக்கப்படுகிறது. 2 சாமுவேல் 20:10 எல்எக்ஸ்எக்ஸ், அமாசாவின் “குடல் தரையில் கொட்டியது” என்று லூக்கா நமக்குச் சொல்வது போல (அப்போஸ்தலர் 1:18) யூதாஸ் இறந்தபோது, ​​“அவர் திறந்தே வெடித்தார், அதனால் அவருடைய குடல்கள் கொட்டப்பட்டன ( execuqh). "

            ஆமோஸ் 2:16, “வலிமைமிக்கவர்களிடையே இருதயமுள்ளவன் அந்த நாளில் நிர்வாணமாக ஓடிவிடுவான்” என்பது தப்பி ஓடிய இளைஞனின் தோற்றத்திற்கு பெரும்பாலும் துப்பு உள்ளது, நிர்வாணமாக தப்பிக்க தனது ஒரே ஆடையை இழக்கிறான் (மாற்கு 14: 51) (டெரெட், பக். 252). "அந்த நாள்" என்பது இயேசுவின் ஆர்வத்தின் முக்கியமான நாளுக்கு ஒரு நல்ல குறிப்பு போல் இருந்தது.

            வேதனை அடைந்த இயேசுவை "பலப்படுத்த" லூக்கா கூறுகிறார் (லூக்கா 22:43), 1 கிங்ஸ் 19: 7-8 LXX இலிருந்து கடன் வாங்கிய விவரம்: “கர்த்தருடைய தூதன் மீண்டும் திரும்பி அவரைத் தொட்டான், அவனை நோக்கி: எழுந்திரு, பயணம் உன்னிடமிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளது என்று சொன்னான். அவன் எழுந்து சாப்பிட்டு குடித்துவிட்டு, அந்த இறைச்சியின் பலத்தில் நாற்பது பகலும் நாற்பது இரவுகளும் ஹோரேப் மலையை நோக்கிச் சென்றான் ”(ஹெல்ம்ஸ், பக். 109)

38. The Garden of Gethsemane (14:32-52)

The basis of this whole scene can be found in 2 Samuel chapters 15-16 (Miller, p. 332). There, a weeping David, fleeing from his usurping son Absalom (a Judas figure), heads up the Mount of Olives and sends three of his allies (Sadoc, Achimaas and Jonathan, 15:27 LXX), back to Jerusalem. Jesus, too, heads up the mountain to the Garden of Gethsemane, where he will be overcome with sorrow. He leaves three disciples behind as he retreats into the recesses of the garden. (Jesus, of course, is moving simultaneously with his betrayer, but, unlike David, he is aiming to converge with him, not to avoid him.)

            David finds himself mocked and harassed by one Shimei, a partisan of Saul’s dynasty. He curses the fallen king, and David’s man Abishai offers to chop the mocker’s head off, but David forestalls him, musing that apparently God has bidden Shimei to curse David, given the situation. So as they slink along in silence, Shimei continues to pelt the refugees with rocks. Here we find more elements underlying Mark’s story. Abishai is the prototype of the unnamed disciple of Jesus (John fictively identifies him as Peter) who does attempt to behead Malchus in the arresting party. Shimei, another form of Shimeon or Simon, is the prototype for Simon who denies Jesus repeatedly, his stony missiles suggesting “Peter” as well. God having assigned Shimei to utter curses on David has become, in Mark’s version, Jesus’ prediction of Peter’s denials, as well as Peter’s calling down curses on himself (or on Jesus) in the high priest’s courtyard (14:71).

            But what of Jesus’ prayer? That Mark is creating, not reporting, is evident from the fact that he has eliminated from the scene anyone who might have listened in on it. Mark derived the contents of the prayer from one of the traditional Passover hymns, which he has had Jesus sing at the close of the supper, Psalm 116:10-15, “My distress was bitter. In panic I cried, ’How faithless all men are!’... I will take in my hand the cup of salvation and invoke the LORD by name... A precious thing in the LORD’s eyes is the death of those who die faithful to him” (Helms, p. 111).

             Judas’ betraying kiss (14:44-45) would seem to derive from 2 Samuel 20:7-10, where Joab, backed up by armed men, greets Amasa as a brother, kisses him, then stabs him (Miller, p. 337). This identification, Helms notes (p. 117), is secured once we realize that Luke has modeled his version of Judas’ miserable death upon that of Amasa. 2 Samuel 20:10 LXX tells us that Amasa’s “bowels poured out (execuqh) upon the ground,” precisely as Luke tells us (Acts 1:18) that when Judas died, “he burst open, so that his entrails poured out (execuqh).”

            Amos 2:16, “And he who is stout of heart among the mighty shall flee away naked in that day,” remains the most likely clue to the origin of the fleeing young man who loses his sole garment to escape naked (Mark 14:51) (Derrett, p. 252). “That day” sounded like a good reference to the momentous day of Jesus’ passion.

            Luke adds the element of an angel appearing beside the tormented Jesus to “strengthen” him (Luke 22:43), a detail borrowed from 1 Kings 19:7-8 LXX: “And the angel of the Lord returned again and touched him, and said to him, ‘Arise, for the journey is far from thee.’ And he arose, and ate and drank, and went in the strength of that meat forty days and forty nights to mount Horeb” (Helms, p. 109)

41. சிலுவையில் அறையப்படுதல் (15: 21-41)

15 ஆம் அத்தியாயத்தில் சிலுவையில் அறையப்படுவதற்கான மூலக்கூறு 22 ஆம் சங்கீதம், இதிலிருந்து கைகள் மற்றும் கால்களை மறைமுகமாகத் துளைத்தல் (மார்க் 24 // சங்கீதம் 22: 16 பி), அவருடைய ஆடைகளை பிரித்தல் மற்றும் அனைத்து முக்கிய விவரங்களையும் பெறுகிறது. அவர்களுக்காக நிறையப் போடுவது (மாற்கு 15: 24 // சங்கீதம் 22:18), கேலி செய்பவர்களின் “அலைபாயும் தலைகள்” (மாற்கு 15: 20 // சங்கீதம் 22: 7), நிச்சயமாக “என் கடவுளே, என் கடவுளே, நீ ஏன் என்னைக் கைவிட்டாய்? ”(மாற்கு 15: 34 // சங்கீதம் 22: 1). மத்தேயு மற்றொரு மேற்கோளைச் சேர்க்கிறார், “அவர் கடவுளை நம்புகிறார். தேவன் அவரை விரும்பினால் இப்போது அவரை விடுவிப்பார் ”(மத்தேயு 27: 43 // சங்கீதம் 22: 8), அதே போல் ஒரு வலுவான குறிப்பும் (“ நான் தேவனுடைய குமாரன் ”என்று அவர் சொன்னதால்” 27: 43 பி) ஞானத்திற்கு சாலமன் 2: 12-20, இது எப்படியிருந்தாலும் முழு கதையையும் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது (மில்லர், பக். 362), “நீதியுள்ள மனிதர் நமக்கு சிரமமாக இருப்பதாலும், நம்முடைய செயல்களை எதிர்ப்பதாலும் காத்திருப்போம்; அவர் சட்டத்திற்கு எதிரான பாவங்களுக்காக நம்மை நிந்திக்கிறார், எங்கள் பயிற்சிக்கு எதிரான பாவங்கள் என்று குற்றம் சாட்டுகிறார். அவர் கடவுளைப் பற்றிய அறிவைக் கொண்டிருப்பதாகக் கூறுகிறார், மேலும் தன்னை இறைவனின் குழந்தை என்று அழைக்கிறார். அவர் நம் எண்ணங்களை கண்டித்தார்; அவரைப் பார்ப்பது நமக்கு ஒரு சுமையாக இருக்கிறது, ஏனென்றால் அவருடைய வாழ்க்கை முறை மற்றவர்களைப் போலல்லாது, அவருடைய வழிகள் விசித்திரமானவை. நாம் அவரை ஏதோ ஒரு தளமாகக் கருதுகிறோம், அவர் நம் வழிகளை அசுத்தமாகத் தவிர்க்கிறார்; அவர் நீதிமான்களின் கடைசி முடிவை மகிழ்ச்சியாக அழைக்கிறார், கடவுள் தம் தந்தை என்று பெருமை பேசுகிறார். அவருடைய வார்த்தைகள் உண்மையா என்று பார்ப்போம், அவருடைய வாழ்க்கையின் முடிவில் என்ன நடக்கும் என்று சோதிப்போம்: ஏனென்றால் நீதிமான்கள் கடவுளின் மகன் என்றால் அவர் அவருக்கு உதவி செய்வார், அவருடைய விரோதிகளின் கையில் இருந்து அவரை விடுவிப்பார். அவர் எவ்வளவு மென்மையானவர் என்பதைக் கண்டுபிடித்து, அவரது சகிப்புத்தன்மையை விசாரிப்பதற்காக அவரை அவமதிப்பு மற்றும் சித்திரவதை மூலம் சோதிப்போம். அவரை வெட்கக்கேடான மரணத்திற்குக் கண்டனம் செய்வோம், ஏனென்றால், அவர் சொல்வதற்கேற்ப அவர் பாதுகாக்கப்படுவார். ”

            மற்ற விவரங்களைப் பொறுத்தவரை, மதியம் இருள் ஆமோஸ் 8: 9 ல் இருந்து வருகிறது, அதே நேரத்தில் வினிகர் மற்றும் பித்தப்பை சங்கீதம் 69:21 இலிருந்து வருகிறது என்று கிராசன் (பக். 198) சுட்டிக்காட்டுகிறார். சிலுவையில் அறையப்பட்ட கணக்கிற்கான வேத அடிப்படையில் கவனம் செலுத்துவதைத் தவிர மார்க் எதையும் செய்கிறார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. வேதம் இங்கு நிறைவேற்றப்படுவதாக எதுவும் கூறப்படவில்லை. இவை அனைத்தும் இயேசுவின் மரணதண்டனையின் நிகழ்வுகளாக வெறுமனே முன்வைக்கப்படுகின்றன. கதையின் உண்மையான ஆதாரங்களை நாம் தான் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். இது முற்றிலும் வேறுபட்டது, எ.கா., யோவானில், வெளிப்படையான வேத மேற்கோள்கள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன, எ.கா., அவருடைய மரணத்தை விரைவுபடுத்துவதற்காக இயேசுவின் கால்கள் உடைக்கப்படவில்லை (யோவான் 19:36), யாத்திராகமம் 12:10, எண்கள் 9:12 அல்லது சங்கீதம் 34: 19-20 (க்ராஸன், பக். 168).

            ஆலய முக்காடு கிழிந்ததை மார்க் எங்கிருந்து பெற்றார், மேலிருந்து கீழாக (மாற்கு 15:38)? ஒருவேளை இலியாட்டில் ஹெக்டர் இறந்ததிலிருந்து (மெக்டொனால்ட், பக். 144-145). ஜீயஸால் கைவிடப்பட்ட ஹெக்டர் இறந்துவிடுகிறார். டிராய் பெண்கள் தூரத்திலிருந்தே பார்த்தார்கள் (கலிலிய பெண்கள் மாற்கு 15: 40-ல் செய்வது போல), மற்றும் டிராய் முழுதும் தங்கள் நகரம் ஏற்கனவே “மேலிருந்து கீழாக” அழிக்கப்பட்டுவிட்டது போல் துக்கமடைந்தது, முக்காடு கிழிந்ததைப் போலவே எருசலேமின் இறுதி அழிவின் அடையாளமாக இருக்க வேண்டும்.     

42. அரிமதியாவின் ஜோசப் (15: 42-47)

ஜோசப் நிச்சயமாக கிங் பிரியாமின் கலவையாகும், அவர் தனது மகன் ஹெக்டரின் (மெக்டொனால்ட், பக். 159) பிச்சை எடுக்க அகில்லெஸின் முகாமுக்கு தைரியமாக வருகிறார், மேலும் யாக்கோபின் உடலை குகை கல்லறையில் அடக்கம் செய்ய பார்வோனின் அனுமதியைக் கேட்ட தேசபக்த ஜோசப் யாக்கோபு யோர்தானுக்கு அப்பால் திரும்பி வந்தான் (ஆதியாகமம் 50: 4-5) (மில்லர், பக். 373). ஜோசப்பின் “அரிமதியாவின்” பெயர் எங்கே? ரிச்சர்ட் சி. கேரியர் வெளிப்படையான இடத்தின் பெயர் முற்றிலும் ஒரு தண்டனையாகும் (வரலாற்று “அரிமேதியா” இதுவரை அடையாளம் காணப்படவில்லை), அதாவது “சிறந்த (அரி [ஸ்டோவ்]} சீடர் (மக் [thV]) டவுன்.” இவ்வாறு “அரிமாத்தியன் ”என்பது“ பிரியமான சீடருக்கு ”சமம். அதன்படி, அவர் ஒரு சிறந்த, கற்பனையான உருவம்.

 43. வெற்று கல்லறை (16: 1-8)

கிராசன் (பக். 274) மற்றும் மில்லர் மற்றும் மில்லர் (பக். 219, 377), வெற்று கல்லறை கதைக்கு யோசுவா (= இயேசு, நினைவில் கொள்ளுங்கள்!) அத்தியாயம் 10 ஐத் தாண்டி வேறு எந்த ஆதாரமும் தேவையில்லை என்பதைக் கவனியுங்கள். ஐந்து மன்னர்களும் யோசுவாவிலிருந்து தப்பி ஓடிவிட்டனர். மக்கெடாவில் உள்ள குகை. அவர்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதும், யோசுவா தன் ஆட்களை "குகையின் வாய்க்கு எதிராக பெரிய கற்களை உருட்டவும், அவர்களைக் காக்க மனிதர்களை அமைக்கவும்" கட்டளையிடுகிறார் (10:18). ராஜாக்களின் துருப்புக்களின் நடவடிக்கை முடிந்ததும், யோசுவா இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார்: “குகையின் வாயைத் திறந்து, அந்த ஐந்து ராஜாக்களையும் குகையிலிருந்து என்னிடம் கொண்டு வாருங்கள்” (10:22). “பின்னர் யோசுவா அவர்களை அடித்து கொலை செய்தார், அவர் அவர்களை ஐந்து மரங்களில் தொங்கவிட்டார். அவர்கள் மாலை வரை மரங்களில் தொங்கினார்கள்; ஆனால், சூரியன் மறையும் நேரத்தில், யோசுவா கட்டளையிட்டார், அவர்கள் அவற்றை மரங்களிலிருந்து கீழே இறக்கி, அவர்கள் மறைத்து வைத்திருந்த குகைக்குள் எறிந்தார்கள், அவர்கள் குகையின் வாய்க்கு எதிராக பெரிய கற்களை வைத்தார்கள், அவை எஞ்சியுள்ளன இன்றுவரை ”(10: 26-27). இங்கே பிலாத்துவின் பாத்திரத்தில் நடிப்பது “இயேசு” என்பதையும், இந்த கதையின் முக்கிய கதை தருணங்களின் வரிசையை மாற்றியமைக்க மார்க் தேவை என்பதையும் கவனியுங்கள். யோசுவா 10: முதலாவதாக, கல் உருண்டு, ராஜாக்கள் உயிருடன் வெளிப்படுகிறார்கள்; இரண்டாவது, ராஜாக்கள் இறக்கிறார்கள்; மூன்றாவது, சூரியன் மறையும் வரை மன்னர்கள் சிலுவையில் அறையப்படுகிறார்கள். குறி: யூதர்களின் ராஜாவாக இயேசு சிலுவையில் அறையப்படுகிறார், அங்கு அவரது உடல் சூரிய அஸ்தமனம் வரை தொங்கும்; இரண்டாவது, அவர் இறந்துவிடுகிறார்; மூன்றாவது, அவர் உயிருடன் வெளிப்படுகிறார் (மா

41. The Crucifixion (15:21-41)

The substructure for the crucifixion in chapter 15 is, as all recognize, Psalm 22, from which derive all the major details, including the implicit piercing of hands and feet (Mark 24//Psalm 22:16b), the dividing of his garments and casting lots for them (Mark 15:24//Psalm 22:18), the “wagging heads” of the mockers (Mark 15:20//Psalm 22:7), and of course the cry of dereliction, “My God, my God, why have you forsaken me?” (Mark 15:34//Psalm 22:1). Matthew adds another quote, “He trusts in God. Let God deliver him now if he desires him” (Matthew 27:43//Psalm 22:8), as well as a strong allusion (“for he said, ‘I am the son of God’” 27:43b) to Wisdom of Solomon 2:12-20, which underlies the whole story anyway (Miller, p. 362), “Let us lie in wait for the righteous man because he is inconvenient to us and opposes our actions; he reproaches us for sins against the law and accuses us of sins against our training. He professes to have knowledge of God, and calls himself a child of the Lord. He became to us a reproof of our thoughts; the very sight of him is a burden to us because his manner of life is unlike that of others, and his ways are strange. We are considered by him as something base, and he avoids our ways as unclean; he calls the last end of the righteous happy, and boasts that God is his father. Let us see if his words are true, and let us test what will happen at the end of his life: for if the righteous man is God’s son he will help him and will deliver him from the hand of his adversaries. Let us test him with insult and torture that we may find out how gentle he is and make trial of his forbearance. Let us condemn him to a shameful death, for, according to what he says, he will be protected.”

            As for other details, Crossan (p. 198) points out that the darkness at noon comes from Amos 8:9, while the vinegar and gall come from Psalm 69:21. It is remarkable that Mark does anything but call attention to the scriptural basis for the crucifixion account. There is nothing said of scripture being fulfilled here. It is all simply presented as the events of Jesus’ execution. It is we who must ferret out the real sources of the story. This is quite different, e.g., in John, where explicit scripture citations are given, e.g., for Jesus’ legs not being broken to hasten his death (John 19:36), either Exodus 12:10, Numbers 9:12, or Psalm 34:19-20 (Crossan, p. 168).

            Whence did Mark derive the tearing asunder of the Temple veil, from top to bottom (Mark 15:38)? Perhaps from the death of Hector in the Iliad (MacDonald, pp. 144-145). Hector dies forsaken by Zeus. The women of Troy watched from afar off (as the Galilean women do in Mark 15:40), and the whole of Troy mourned as if their city had already been destroyed “from top to bottom,” just as the ripping of the veil seems to be a portent of Jerusalem’s eventual doom.

42. Joseph of Arimathea (15:42-47)

Joseph is surely a combination of King Priam, who courageously comes to Achilles’ camp to beg the body of his son Hector (MacDonald, p. 159) and the Patriarch Joseph who asked Pharaoh’s permission to bury the body of Jacob in the cave-tomb Jacob had hewn for himself back beyond the Jordan (Genesis 50:4-5) (Miller, p. 373). Whence Joseph’s epithet “of Arimathea”? Richard C. Carrier has shown that the apparent place name is wholly a pun (no historical “Arimathea” has ever been identified), meaning “Best (ari[stoV]} Disciple (maqh[thV]) Town.” Thus “the Arimathean” is equivalent to “the Beloved Disciple.” He is, accordingly, an ideal, fictive figure.

43. The Empty Tomb (16:1-8)

Crossan (p. 274) and Miller and Miller (pp. 219, 377) note that the empty tomb narrative requires no source beyond Joshua (=Jesus, remember!) chapter 10. The five kings have fled from Joshua, taking refuge in the cave at Makkedah. When they are discovered, Joshua orders his men to “Roll great stones against the mouth of the cave and set men by it to guard them” (10:18). Once the mopping-up operation of the kings’ troops is finished, Joshua directs: “Open the mouth of the cave, and bring those five kings out to me from the cave” (10:22). “And afterward Joshua smote them and put them to death, and he hung them on five trees. And they hung upon the trees until evening; but at the time of the going down of the sun, Joshua commanded, and they took them down from the trees, and threw them into the cave where they had hidden themselves, and they set great stones against the mouth of the cave, which remain to this very day” (10:26-27). Observe that here it is “Jesus” who plays the role of Pilate, and that Mark needed only to reverse the order of the main narrative moments of this story. Joshua 10: first, stone rolled away and kings emerge alive; second, kings die; third, kings are crucified until sundown. Mark: Jesus as King of the Jews is crucified, where his body will hang till sundown; second, he dies; third, he emerges alive (Mark implies) from the tomb once the stone is rolled away.

             The vigil of the mourning women likely reflects the women’s mourning cult of the dying and rising god, long familiar in Israel (Ezekiel 8:14, “Behold, there sat women weeping for Tammuz;” Zechariah 12:11, “On that day the mourning in  Jerusalem will be as great as the mourning for Hadad-Rimmon in the plain of Megiddo;” Canticles 3:1-4, “I sought him whom my soul loves; I sought him but found him not; I called him but he gave no answer,” etc.).

2. இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் (27: 62-28: 20)

மத்தேயு அவருக்கு முன் மார்க்கின் வெற்று கல்லறைக் கதையையும் டேனியல் புத்தகத்தைத் தவிர வேறு எந்த ஆதாரத்தையும் கொண்டிருக்கவில்லை, அதில் இருந்து அவர் பல புள்ளிகளில் மார்க்கன் அசலை அழகுபடுத்தியுள்ளார். (மத்தேயு ஏற்கனவே தனது பிலாத்து கதையில் டேனியலுக்கு பழுதுபார்த்திருந்தார், “இந்த மனிதனின் இரத்தத்தில் நான் நிரபராதி” என்று வாங்குபவர் அறிவித்தார், மத்தேயு 27: 24 பி, அவர் சூசன்னா 46 / டேனியல் 13:46 எல்எக்ஸ்எக்ஸ்: “நான் இந்த பெண்ணின் இரத்தத்தில் அப்பாவி. ”) (க்ராஸன், பக். 97-98). முதலாவதாக, மத்தேயு கல்லறையில் காவலர்களை அறிமுகப்படுத்தியுள்ளார், கல்லறையை சீல் வைத்துள்ளார், நேபுகாத்நேச்சரின் கல்லை சீல் வைத்ததன் பிரதிபலிப்பு சிங்கத்தின் குகையின் கதவுக்குள் டேனியலுடன் உள்ளே நுழைந்தது (6:17). பெண்கள் வந்தபோது மார்க் ஏற்கனவே ஒரு இளைஞனைக் கொண்டிருந்தார் (ஒருவேளை ஒரு தேவதை, ஆனால் ஒருவேளை இல்லை) திறந்த கல்லறையில். மத்தேயு வெறுமனே அந்த கதாபாத்திரத்தை ஒரு தேவதை என்று அழைத்து, டேனியல் 10 ஆம் அத்தியாயத்தின் தேவதை (மின்னல் போன்ற முகம், டேனியல் 10: 6) மற்றும் டேனியல் 7 ஆம் அத்தியாயத்தில் உள்ள பண்டைய நாட்கள் (பனி வெள்ளை ஆடை, டேனியல் 7: 9 பி) . அவர் கல்லை ஒரு புறம் உருட்டுகிறார். காவலர்கள் மயங்கி இறந்த மனிதர்களாக, குறிப்பாக இறந்த மனிதர்களாக, உண்மையில், ஷத்ராக், மேசாக், மற்றும் ஆபேட்-நெகோ ஆகியோரை எரியும் உலைக்குள் தூக்கி எறிந்த காவலர்கள் (தானியேல் 3:22).

            கல்லறையில் இருந்த பெண்களுக்கு உயிர்த்தெழுந்த இயேசுவின் தோற்றத்தை வழங்குவதற்காக (மார்க்கிலிருந்து வெளிப்படையாக இல்லாத ஒன்று), மத்தேயு வெறுமனே மார்க்கின் இளைஞனை தேவதூதராகப் பிரிக்கிறார், இப்போது இயேசுவே, தேவதூதரின் வார்த்தைகளை நொண்டி மீண்டும் கூறுவதைத் தவிர வேறு எதுவும் சொல்லவில்லை. . அவர் மீண்டும் கலிலேயாவில் உள்ள ஒரு மலையில் தோன்றுகிறார் (மத்தேயு 28:16), இப்போது இயேசு முன்பு நியமித்ததாக அவர் கூறுகிறார், ஆனால் வாசகர் அதைப் பற்றி முதலில் அறிந்துகொள்கிறார். அங்கு அவர் இன்னும் அதிகமான டேனியல் பேஸ்டிக்கை வழங்குகிறார்: "வானத்திலும் பூமியிலும் உள்ள எல்லா அதிகாரமும் எனக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது." இது தானியேல் 7:14 இன் இரண்டு கிரேக்க பதிப்புகளின் குழப்பத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. எல்.எக்ஸ்.எக்ஸ் இல், “அவருக்கு [மனுஷகுமாரனைப் போன்றவர்] ... விதி கொடுக்கப்பட்டது ... அவருக்கு [பண்டைய நாட்களின்] அதிகாரம்.” தியோடோஷனில், அவர் “அனைவரையும் வைத்திருக்க அதிகாரம் பெறுகிறார் வானத்தையும் பூமியிலும். ”எல்லா தேசங்களையும் தம்முடைய சீஷர்களாக மாற்றுவதற்கான குற்றச்சாட்டு தானியேல் 7: 14-ல் இருந்து வருகிறது:“ எல்லா மக்களும், தேசங்களும், மொழிகளும் அவருக்குச் சேவை செய்ய வேண்டும் ”(ஹெல்ம்ஸ், பக். 141).

2. The Resurrection of Jesus (27:62-28:20)

Matthew had before him Mark’s empty tomb story and no other source except the Book of Daniel, from which he has embellished the Markan original at several points. (Matthew had already repaired to Daniel in his Pilate story, where the procurator declared, “I am innocent of the blood of this man,” Matthew 27:24b, which he derived from Susanna 46/Daniel 13:46 LXX: “I am innocent of the blood of this woman.”) (Crossan, p. 97-98). First, Matthew has introduced guards at the tomb and has had the tomb sealed, a reflection of Nebuchadnezzer’s sealing the stone rolled to the door of the lion’s den with Daniel inside (6:17). Mark had a young man (perhaps an angel, but perhaps not) already in the open tomb when the women arrived. Matthew simply calls the character an angel and clothes him in a description reminiscent of the angel of Daniel chapter 10 (face like lightning, Daniel 10:6) and the Ancient of Days in Daniel chapter 7 (snowy white clothing, Daniel 7:9b). He rolls the stone aside. The guards faint and become as dead men, particular dead men, as a matter of fact, namely the guards who tossed Shadrach, Meschach, and Abed-nego into the fiery furnace in (Daniel 3:22).

            To provide an appearance of the risen Jesus to the women at the tomb (something conspicuously absent from Mark), Matthew simply divides Mark’s young man into the angel and now Jesus himself, who has nothing more to say than a lame reiteration of the angel’s words. He appears again on a mountain in Galilee (Matthew 28:16) which he now says Jesus had earlier designated, though this is the first the reader learns of it. There he dispenses yet more Danielic pastiche: “All authority in heaven and on earth has been given to me.” This is based on a conflation of two Greek versions of Daniel 7:14. In the LXX, “to him [the one like a son of man was] ... given the rule... the authority of him [the Ancient of Days].” In Theodotion, he receives “authority to hold all in the heaven and upon the earth.” The charge to make all nations his disciples comes from Daniel 7:14, too: “that all people, nations, and languages should serve him” (Helms, p. 141).

2. செஞ்சுரியனின் குழந்தை மற்றும் நைனின் விதவையின் மகன் (7: 1-17)

இங்கே இரண்டு அதிசய காட்சிகளுக்கு லூக்கா 1 கிங்ஸ் 17 ஐப் பயன்படுத்தினார் (பிராடி, பக். 136-137). அசல் எலியா பதிப்பு (1 கிங்ஸ் 17: 1) தீர்க்கதரிசன வார்த்தையால் மட்டுமே பஞ்சம் எவ்வாறு நிவாரணம் பெறும், அதேபோல் தூரத்திலுள்ள நூற்றாண்டின் வேலைக்காரன் / குழந்தையை குணப்படுத்த இயேசுவின் வெறும் வார்த்தை போதுமானது (லூக்கா 7: 7 பி). எலியா டிரான்ஸ்ஜோர்டானுக்குச் செல்கிறார், அங்கு அவர் தேவையற்ற ஒரு புறஜாதியாரை சந்திப்பார், சரேபாத்தின் விதவை (1 இராஜாக்கள் 17: 5, 10 அ), ஒரு ரோமானிய நூற்றாண்டைச் சந்திக்க இயேசு கப்பர்நகூமுக்கு வருவதைப் போல. புறஜாதியார் இருவருக்கும் கடுமையான தேவை உள்ளது, விதவை தனது மகனுடன் பட்டினி கிடப்பார் (17:12), தனது மகனின் / வேலைக்காரனின் உடனடி மரணத்தைத் தவிர்க்க ஆசைப்படுபவர் (7: 2-3). அதிசய ஊழியருக்கு உண்மைகள் தெரியவந்ததும், தொடர்ச்சியான கட்டளைகள் உள்ளன (1 கிங்ஸ் 17: 10 சி -13; லூக்கா 7: 8), மற்றும் தெய்வீக விடுதலை பாதுகாக்கப்படுகிறது, ஒரு விஷயத்தில் உணவின் பெருக்கம் (17: 6 ), மற்றொன்றில் ஆரோக்கியத்தின் திரும்ப (7:10).

            மத்தேயு 8: 513 (எனவே Q இல்) மற்றும் யோவான் 4: 46-54 ஆகிய இரண்டிலும் காணப்படுவது போல, லூக்கா செஞ்சுரியனின் மகனின் கதையை பரந்த நற்செய்தி மரபிலிருந்து வரைந்துள்ளார் என்று தெரிகிறது. ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ எழுத்தாளர்களால் இது ஏற்கனவே எலியா கதையிலிருந்து பெறப்பட்டது. ஆனால் எலியா மற்றும் விதவையின் கதைக்கு 1 கிங்ஸ் தொடர்ச்சியை மாதிரியாகக் கொண்ட புதிய நற்செய்திகளில் இணையற்ற ஒரு புதிய இயேசு கதையைச் சேர்க்க லூக்கா முடிவு செய்துள்ளார். எலியா பின்னர் இறந்தவர்களிடமிருந்து விதவையின் மகனை எழுப்புகிறார், இயேசு அடுத்ததாக ஒரு இறுதி ஊர்வலத்தில் வந்து, அடக்கம் செய்யப்படவிருக்கும் மனிதனை எழுப்புகிறார், மீண்டும் ஒரு விதவையின் மகன், இந்த முறை நைனிலிருந்து. லூக்கா தனது இரண்டாவது இயேசு எபிசோடில் பயன்படுத்த முதல் எலியா எபிசோடில் இருந்து ஒரு அம்சத்தை ஒதுக்க முடிவு செய்துள்ளார்: சரேபத்தின் நகர வாயிலில் விதவையுடன் ஆரம்ப சந்திப்பு, அவர் நைனின் வாயிலை உருவாக்குகிறார் (வரலாற்று ஐனுக்கு வாயில் இல்லை என்றாலும்!) .

            ஆனால் இதற்கு முன், லூக்கா தனது இரண்டாவது அத்தியாயத்தை 1 கிங்ஸ் 17: 17 அ: “இது நடந்தது” // “இதற்குப் பிறகு ...” முதல் திறப்புடன் திறக்கிறது. விதவையின் மகன் இறந்துவிட்டான் (1 இராஜாக்கள் 17: 17 பி; லூக்கா 7: 12b). எலியா வேதனையுடன் கூக்குரலிட்டார் (1 இராஜாக்கள் 17: 19-20), இயேசுவைப் போலல்லாமல், விதவையை அழ வேண்டாம் என்று கூறுகிறார் (லூக்கா 7:13). ஒரு சைகைக்குப் பிறகு (சிறுவனின் ஆவி திரும்பி வரும்படி எலியா ஜெபிக்கிறார், வச. 21; சிறுவன் உயிர்த்தெழும்படி இயேசு கட்டளையிடுகிறார், 7:14), இறந்தவர் எழுந்து, கூக்குரலிடுவதன் மூலம் தனது உயிர்த்தெழுதலை நிரூபிக்கிறார் (1 கிங்ஸ் 17:22; லூக்கா 7:15 ). அவரது சேவை, அதிசய வேலை செய்பவர் “அவரைத் தன் தாய்க்குக் கொடுத்தார்” (1 இராஜாக்கள் 17:24; லூக்கா 7: 15 பி, சொற்களஞ்சியம் ஒத்திருக்கிறது). தற்போது இருப்பவர்கள் ஹீரோவை மகிமைப்படுத்துகிறார்கள் (1 இராஜாக்கள் 17:24; லூக்கா 7: 16-17).

             லூக்காவே (பிராடி நினைப்பது போல், பக். 136-152) முதல் எலியா எபிசோடில் இருந்து நேரடியாக எபிசோடில் இருந்து அதை இயற்றியிருந்தால், அதை கியூவிலிருந்து எடுப்பதற்கு பதிலாக, எலியா தனது பாவங்களை தண்டிக்க வந்துவிட்டார் என்ற விதவையின் புலம்பலையும் அவர் மாற்றியிருப்பார். இயேசு தனது கூரையின் கீழ் வருவதற்கு அவர் தகுதியற்றவர் என்று நூற்றாண்டு வாக்குமூலம்.

3. பாவமுள்ள பெண் (7: 36-50)

ப்ரோடியின் கூற்றுப்படி (பக். 174-184), எலிசாவின் அற்புதங்கள், ஒருபோதும் தோல்வியடையாத எண்ணெய் நொறுக்குதல் (2 கிங்ஸ் 4: 1-7) மற்றும் எழுப்புதல் ஆகியவற்றிலிருந்து பாவமுள்ள பெண்ணைப் பற்றிய சிக்கலான கதையை லூக்கா உருவாக்கியுள்ளார். சுனம்மீட்டின் மகன் (2 கிங்ஸ் 4: 8-37). எலிசாவின் சீடரின் விதவை நிதிக் கடனில் இருக்கிறார், கடனாளிகள் தனது இரண்டு குழந்தைகளையும் பணம் செலுத்துவார்கள் (2 கிங்ஸ் 4: 1). லூக்காவின் பதிப்பில், அவளுடைய நிலுவைத் தொகை பாவத்தின் கடனாக மாறிவிட்டது (லூக்கா 7:37, 40-42). எலிஷா தனது எண்ணெயைப் பெருக்கிக் கொண்டு, கடனைச் செலுத்த போதுமானதாகிறது. இயேசுவின் பெண்ணின் கடனை ரத்து செய்வது குறைவான பொருள், ஆனால் அதிசயமில்லை, ஏனெனில் அவர் மன்னிக்கப்பட்டதாக அறிவிக்கிறார் (லூக்கா 7: 44-50). எண்ணெயைப் பொறுத்தவரை, அந்த பெண் இயேசுவின் கால்களை அபிஷேகம் செய்யும் மிரட்டலாகிவிட்டது (லூக்கா 7:38). லூக்காவின் பதிப்பில், பரிசேயரான சீமோன், இயேசுவை உணவருந்துமாறு அழைத்திருக்கிறார் (லூக்கா 7:36), ஷூனம்மியரின் எலிசாவின் அழைப்பின் பிரதிபலிப்பு, கடந்து செல்லும் போதெல்லாம் அவளுடன் தங்கவும் சாப்பிடவும் (2 கிங்ஸ் 4: 8-11). வெகுமதியாக, ஒரு மகனை கருத்தரிக்க எலிஷா அவளுக்கு உதவுகிறார். பல வருடங்கள் கழித்து, அவர் வெயிலால் இறந்துவிடுகிறார், அதன்பிறகு அவர் எலிசாவிடம் உதவிக்காகப் பயணம் செய்கிறார், அவருடைய காலடியில் விழுகிறார் (2 இராஜாக்கள் 4:27), ஆதரவான பெண் இயேசுவின் கால்களை அபிஷேகம் செய்வது போல (லூக்கா 7:38). முழு அபிஷேகக் கதையையும் லூக்கா உருவாக்கியதை முன்வைக்க வேண்டிய அவசியமில்லை, இதன் முக்கிய அம்சம் மார்க் 14: 3-9 இலிருந்து கிடைத்தது, ஆனால் அவர் அதை 2 ராஜாக்களின் வெளிச்சத்தில் கணிசமாக மீண்டும் எழுதியுள்ளார்.

2. The Centurion’s Child and the Son of the Widow of Nain (7:1-17)

Luke has used 1 Kings 17 as the basis for the two-miracle sequence here (Brodie, pp. 136-137 ). The original Elijah version stipulates (1 Kings 17:1) how the famine shall be relieved only by the prophetic word, just as the mere word of Jesus is enough to heal the centurion’s servant/child at a distance (Luke 7:7b). Elijah journeys to the Transjordan where he will meet a Gentile in need, the widow of Zarephath (1 Kings 17:5, 10a), just as Jesus arrives in Capernaum to encounter a Roman centurion. Both Gentiles are in dire need, the widow about to succumb to starvation with her son (17:12), the centurion desperate to avert his son’s/servant’s imminent death (7:2-3). Once the facts are made known to the miracle worker, there is a series of commands (1 Kings 17:10c-13; Luke 7:8), and divine deliverance is secured, the multiplication of food in the one case (17:6), the return of health in the other (7:10).

            It appears that Luke has drawn the story of the centurion’s son from the wider gospel tradition, as it appears in both Matthew 8:513 (hence in Q) and John 4:46-54. It had already been derived from the Elijah story by early Christian scribes. But Luke has decided as well to add a new Jesus tale, unparalleled in other gospels, modeled upon the 1 Kings sequel to the story of Elijah and the widow. Whereas Elijah later raises from the dead the widow’s son, Jesus next comes upon a funeral procession and raises the man about to be buried, again a widow’s son, this time from Nain. Luke has decided to reserve one feature from the first Elijah episode to use in his second Jesus episode: the initial meeting with the widow at the city gate of Zarephath, which he makes the gate of Nain (even though historical Ain had no gate!).

            But before this, Luke opens his second episode with the same opening from 1 Kings 17:17a: “And it happened afterward” // “after this...” The widow’s son is dead (1 Kings 17:17b; Luke 7:12b). Elijah cried out in anguish (1 Kings 17:19-20), unlike Jesus, who, however, tells the widow not to cry (Luke 7:13). After a gesture (Elijah prays for the boy’s spirit to return, v. 21; Jesus commands the boy to rise, 7:14), the dead rises, proving his reanimation by crying out (1 Kings 17:22; Luke 7:15). His service rendered, the wonder-worker “gave him to his mother” (1 Kings 17:24; Luke 7:15b, verbatim identical). Those present glorify the hero (1 Kings 17:24; Luke 7:16-17).

             If Luke himself (as Brodie thinks, pp. 136-152) composed the first episode directly from the first Elijah episode, instead of taking it from Q, he will have also transferred the widow’s lament that Elijah has come to punish her sins into the centurion’s confession that he is unworthy to have Jesus come under his roof.

3. The Sinful Woman (7:36-50)

According to Brodie (pp. 174-184), Luke has created his rather cumbersome story of the sinful woman from a pair of Elisha’s miracles, the never-failing cruse of oil (2 Kings 4:1-7) and the raising of the Shunammite’s son (2 Kings 4:8-37). The widow of Elisha’s disciple is in financial debt, with her creditors about to take her two children in payment (2 Kings 4:1). In Luke’s version, her arrears have become a debt of sin (Luke 7:37, 40-42). Elisha causes her oil to multiply, becoming enough to pay her debt. Jesus’ cancellation of the woman’s debt is less material but no less miraculous, as he pronounces her forgiven (Luke 7:44-50). As for the oil, it has become the myrrh with which the woman anoints Jesus’ feet (Luke 7:38). In Luke’s version, Simon the Pharisee has invited the itinerant Jesus to dine (Luke 7:36), a reflection of the Shunammite’s invitation of Elisha to stay and eat with her whenever passing by (2 Kings 4:8-11). As a reward, Elisha grants her to conceive a son. Years later, he dies of sunstroke, whereupon she journeys to Elisha for help, falling at his feet (2 Kings 4:27), just as the suppliant woman anoints the feet of Jesus (Luke 7:38). There is no need to posit Luke’s creation of the whole anointing story, the core of which he got from Mark 14:3-9, but he has substantially rewritten it in light of 2 Kings.

ஆ. நிராகரிப்பதற்கான தீர்ப்பு (உபாகமம் 2-3: 22; லூக்கா 10: 4-16)

மோசே பாஷானின் கிங்ஸ் ஓக் மற்றும் ஹெஷ்போனின் சிஹோன் ஆகியோருக்கு சமாதானத்துடன் தூதர்களை அனுப்பியதைப் போலவே, இயேசு தனது எழுபதுகளை ஆசீர்வாதத்துடன் "இந்த வீட்டிற்கு சமாதானம்" என்று அனுப்புகிறார். இஸ்ரவேல் தூதர்கள் மறுக்கப்படுகிறார்கள், கடவுள் அவர்களை தண்டிக்கிறார் அவர்களை அழிக்க இஸ்ரேலை அனுப்புவதன் மூலம். நிராகரிக்கப்பட்டால் (உண்மையில் இது நடக்காது), ஒதுங்கிய நகரங்கள் எதிர்காலத்தில் தெய்வீக தீர்ப்பை எதிர்கொள்ளும் என்று இயேசு எச்சரிக்கிறார். இந்த மிஷன் சார்ஜ் பொருள் Q (cf. மத்தேயு 10) இலிருந்து வருகிறது. லூக்கா அதை உபாகமத்திலிருந்து நேரடியாக கடன் வாங்கியதன் மூலம் அது இங்கு தோன்றவில்லை என்பது பதிலளிக்காத நகரங்களின் கற்பனையான அழிவு டயர் மற்றும் சீடோனுடன் ஒப்பிடப்படுகிறது, பஷான் மற்றும் ஹெஷ்பனுடன் அல்ல. ஒருவேளை லூக்கா இங்கே Q பொருளைப் பயன்படுத்த முடிவுசெய்தார், ஏனென்றால் அது கிராமத்தின் மிஷனரிகளின் உருவத்தை “தூசி அசைப்பது” (அதாவது தொற்று) “அவர்களின் கால்களிலிருந்து” (லூக்கா 10: 1) பயன்படுத்துகிறது. உபாகமம் 2: 5-ல் உள்ள “பாதத்தின் ஒரே”.

இ. வானம் மற்றும் பூமியின் இறைவனிடம் பிரார்த்தனை (உபாகமம் 3: 23-4: 40; லூக்கா 10: 21-24)

"அந்த நேரத்தில்" மோசே கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்தார், யாரைப் போலவே "பரலோகத்திலோ பூமியிலோ" இல்லை (உபாகமம் 2: 23-24). லூக்கா 10: 21-24 // மத்தேயு 11: 25-27 என்ற க்யூவில், உபாகமம் நூலால் முதலில் பரிந்துரைக்கப்பட்டிருக்கலாம், இயேசு “அந்த நேரத்தில்” தம்முடைய தெய்வீக பிதாவான “வானத்திற்கும் பூமிக்கும் ஆண்டவர்” என்று புகழ்ந்தார் (லூக்கா 10: 21). வெளிப்படையாக "ஞானிகளுக்கு" அல்ல, "குழந்தைகளுக்கு" தனது அதிசயங்களை வெளிப்படுத்தியதற்காக இயேசு கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்துகிறார். உபாகமம் 4: 6-ன் சொற்களை இது பிரதிபலிக்கிறது, அங்கு மோசே தனது மக்களுக்கு கட்டளைகளை ஞானமாக மதிக்கும்படி நினைவூட்டுகிறார், 4: 9, அங்கே அவர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு என்ன பார்த்தார்கள் என்று சொல்லும்படி அவர் கட்டளையிடுகிறார். பண்டைய தீர்க்கதரிசிகளும் ராஜாக்களும் சாட்சியாக வாழாத இரட்சிப்புச் செயல்களைக் கண்டதற்காக சீடர்களின் Q ஆசீர்வாதத்தை அவர்கள் கண்கள் கண்ட அனைத்து அதிசயங்களையும் (4: 3, 9, 34, 36) தூண்டியிருக்கலாம் (லூக்கா 10 : 23-24). உபாகமத்தின் ஆன்டிபாலஜிக்கல் தலைகீழ் மாற்றத்தை மட்டும் கவனியுங்கள்: Q க்கு, தொலைதூர வாரிசுகள் என்ன பார்த்தார்கள் என்பதைப் பார்க்கத் தவறியது முன்னோர்கள் தான்.

            Q பத்தியின் எஞ்சிய பகுதி, லூக்கா 10:22, அகெனேட்டனின் பாடலிலிருந்து சூரியனுக்குப் பெறலாம்: “ஓ, எந்த மனிதனும் உன்னை அறியமாட்டான், உன் மகன் அகெனாட்டனைத் தவிர.”

ஈ. கட்டளைகளும் ஷேமாவும் (உபாகமம் 5-6; லூக்கா 10: 25-27)

உபாகமத்தின் இந்த இரண்டு அத்தியாயங்களும் Decalogue மற்றும் Shema இரண்டையும் முன்வைக்கின்றன. தோராவின் சாராம்சத்தை என்ன கருதுகிறார் என்று இயேசு ஒரு எழுத்தாளரிடம் கேட்கும்போது, ​​அந்த மனிதன் ஷேமாவுடன் பதிலளிப்பார் (லேவியராகமம் 19:18 ஐ சேர்த்து) லூக்கா பனிப்பாறையின் நுனியைக் காட்டுகிறார். இங்கே லூக்கா மார்க் 12: 28-34 ஐ மீண்டும் எழுதியுள்ளார், இது பத்து கட்டளைகளில் சிலவற்றை பட்டியலிட்டுள்ளது. "இதைச் செய்யுங்கள், நீங்கள் வாழ்வீர்கள்" என்று லூக்காவின் இறுதிக் கருத்து லேவியராகமம் 18: 5 ல் இருந்து வருகிறது, “ஆகையால், ஒரு மனிதன் வாழ்வதைச் செய்வதன் மூலம் நீங்கள் என் சட்டங்களையும் நியாயங்களையும் கடைபிடிக்க வேண்டும்.” இது இயேசு மேற்கோள் காட்டப்பட்ட ஒரு நிகழ்வு அல்ல லேவிடிகஸ் உரையை மேற்கோள் காட்டுதல்; மாறாக, லூக்கா அறிவிக்கப்படாத லேவிடிகல் அசலை இயேசுவின் கற்பனையான கூற்றுக்கு மறுவடிவமைத்துள்ளார் என்பது தெளிவாகிறது.

 இ. (இல்லை) வெளிநாட்டவருக்கு இரக்கம் (உபாகமம் 7; லூக்கா 10: 29-37)

கானானின் புறஜாதிகளை இரக்கமின்றி ஒழிப்பதற்கான உபாகமத்தின் கடுமையான குற்றச்சாட்டுக்கு (7: 2), இது நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு நிகழ்ந்த ஜிங்கோயிசத்தின் ஒரு பகுதியாகும், இனப்படுகொலைக்கு ஒரு வரலாற்று தூண்டுதலாக அல்ல, லூக்கா இந்த தனித்துவமான லுகான் உவமையை முன்வைக்கிறார், நல்ல சமாரியனின் , அதில் வெறுக்கத்தக்க வெளிநாட்டவர் / மதவெறி கருணையால் நிரப்பப்படுகிறார் (லூக்கா 10:33) குண்டர்களால் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு யூதருக்கு. அனைத்து தனித்துவமான லுகான் உவமைகளைப் போலவே, இதுவும் சுவிசேஷகரின் சொந்த படைப்பு. இதற்கு நேர்மாறாக, சமாரியர்களுக்கு இயேசுவின் அத்தகைய அனுதாபம் எதுவும் மத்தேயு அறிந்திருக்கவில்லை (மத்தேயு 10: 5). இந்த உவமை, சமாரிய குஷ்டரோகியின் (17: 1-19) தனித்துவமான லுகான் விவரிப்பைப் போலவே, ஜானுடன் பகிர்ந்து கொள்ளப்பட்ட சமாரியன் பணியில் (அப்போஸ்தலர் 8: 5-17 அடி) லூக்காவின் ஆர்வத்தை பிரதிபலிக்கிறது (யோவான் 4: 1-42). நல்ல சமாரியனின் உவமை, லூக்காவின் பெரும்பாலானவற்றைப் போலவே, ஒரு உண்மையான கதை, வெறும் நீட்டிக்கப்பட்ட ஒத்ததல்ல, இது இரண்டு வகை-எழுத்துக்களை ஒப்பிடுகிறது, இந்த விஷயத்தில் அலட்சிய பூசாரி மற்றும் லேவியர் இரக்கமுள்ள சமாரியனுக்கு எதிராக, லூக்கா வேறொரு இடத்தில் முரண்படுவதைப் போல மற்றும் அவரது நேரான அம்பு சகோதரர், லாசரஸ் மற்றும் பணக்காரர், பரிசேயர் மற்றும் பொது, விதவை மற்றும் அநியாய நீதிபதி, மேரி மற்றும் மார்த்தா, முக்கிய நண்பர் மற்றும் அவரது பதிலளிக்காத நண்பர். மோசேயின் இரக்கமற்ற தன்மைக்கு லூக்கா 9:54-ல் லூக்காவின் எலியா / இயேசுவின் மாறுபாடு உள்ளது, அங்கு இயேசு சமாரியர்களிடம் கருணை காட்டுகிறார், அவர்களுடைய பார்பிக்யூட் செய்த எலியாவைப் போலல்லாமல் (2 கிங்ஸ் 1:10, 12).

b. Judgment for Rejection (Deuteronomy 2-3:22; Luke 10:4-16)

Just as Moses sent messengers to Kings Og of Bashan and Sihon of Heshbon with terms of peace, so does Jesus send his seventy out with the offer of blessing: “Peace be to this house.” The Israelite messengers are rebuffed, and God punishes them by sending Israel to decimate them. Jesus warns that in case of rejection (which does not in fact occur), the aloof cities will face divine judgment some time in the future. This mission charge material comes from Q (cf. Matthew 10). That it did not originate here with Luke borrowing it directly from Deuteronomy is evident from the fact that the hypothetical doom of the unresponsive towns is compared with those of Tyre and Sidon, not of Bashan and Heshbon. Perhaps Luke decided to use the Q material here because it uses the image of the missionaries “shaking the dust” (i.e., the contagion) of the village “from the soles of their feet” (Luke 10:1), matching the mention of “the sole of the foot” in Deuteronomy 2:5.

c. Praying to the Lord of Heaven and Earth (Deuteronomy 3:23-4:40; Luke 10:21-24)

“At that time” Moses prayed to God, like unto whom there is none “in heaven or on earth” (Deuteronomy 2:23-24). In the Q saying Luke 10:21-24//Matthew 11:25-27, perhaps itself suggested originally by the Deuteronomy text, Jesus “at that time” praised his divine Father, “Lord of heaven and earth” (Luke 10:21). Jesus thanks God for revealing his wonders to “children,” not to the ostensibly “wise.” In some measure this reflects the wording of Deuteronomy 4:6, where Moses reminds his people to cherish the commandments as their wisdom and 4:9, there he bids them tell what they have seen to their children. The Deuteronomic recital of all the wonders their eyes have seen (4:3, 9, 34, 36) may have inspired the Q blessing of the disciples for having seen the saving acts the ancient prophets and kings did not live to witness (Luke 10:23-24). Only note the antitypological reversal of Deuteronomy: for Q it is the ancients who failed to see what their remote heirs did see.

            The rest of the Q passage, Luke 10:22, may derive from Akhenaten’s Hymn to the Sun: “O Aten, no man knoweth thee, save for thy son Akhenaten.”

d. The Commandments and the Shema (Deuteronomy 5-6; Luke 10:25-27)

These two chapters of Deuteronomy present both the Decalogue and the Shema. Luke presents but the tip of the iceberg when Jesus asks a scribe what he considers the gist of the Torah and the man replies with the Shema (adding Leviticus 19:18). Here Luke has rewritten Mark 12:28-34, which did list some of the Ten Commandments, albeit loosely. Luke’s closing comment, “Do this and you will live,” comes from Leviticus 18:5, “You shall therefore keep my statutes and my ordinances, by doing which a man shall live.” It is not a case of Jesus being quoted as quoting the Leviticus text; rather it is evident Luke has refashioned the unacknowledged Levitical original into a fictive saying of Jesus.

e. (No) Mercy to the Foreigner (Deuteronomy 7; Luke 10:29-37)

To Deuteronomy’s stern charge to eradicate the heathen of Canaan without mercy (7:2), itself a piece of long-after-the-fact jingoism, not an historical incitement to genocide, Luke poses this uniquely Lukan parable, that of the Good Samaritan, in which the despised foreigner/heretic is filled with mercy (Luke 10:33) for a Jew victimized by thugs. Like all the uniquely Lukan parables, this one is the evangelist’s own creation. By contrast, Matthew knew of no such sympathy of Jesus for Samaritans (Matthew 10:5). This parable, like the uniquely Lukan narrative of the Samaritan leper (17:1-19), reflects Luke’s interest in the Samaritan mission (Acts 8:5-17 ff.), shared with John (John 4:1-42). The parable of the Good Samaritan, like most of Luke’s, is a genuine story, no mere extended simile, and it compares two type-characters, in this case the indifferent priest and Levite versus the compassionate Samaritan, just as Luke elsewhere contrasts the Prodigal and his straight-arrow brother, Lazarus and the Rich Man, the Pharisee and the Publican, the Widow and the Unjust Judge, Mary and Martha, the Importunate Friend and his Unresponsive Friend. The contrast with Moses’ mercilessness is of a piece with Luke’s Elijah/Jesus contrast in Luke 9:54, where Jesus shows mercy to Samaritans, unlike his counterpart Elijah who barbecued them (2 Kings 1:10, 12).

நான். பக்கச்சார்பற்ற தன்மை மற்றும் தெளிவான பார்வை (உபாகமம் 10: 12-11: 32; லூக்கா 11: 27-36)

மீண்டும், லூக்கா முன்னர் இருந்த நற்செய்தி மரபுகளை அடுத்த பிட் உபாகமத்தின் கருப்பொருள்களுடன் பொருத்த முயன்றார். அனைவருக்கும் பக்கச்சார்பற்றவராக கடவுளை உயர்த்துவதற்காக, நபர்களை மதிக்காதவர், லூக்கா பொருந்துகிறார் (மற்றும், மார்க் 3 :: 31-35 இன் அடிப்படையில் உருவாக்குகிறார்) இயேசுவின் தாயார் கூட கடவுளில் உயர்ந்தவர் அல்ல என்பதைக் காட்டும் ஒரு குறிப்பு சராசரி உண்மையுள்ள சீடரை விட பார்வை.

            கானானியர்களின் பாவங்களை மீண்டும் செய்யக்கூடாது, அதனால் அவர்களின் அழிவை மீண்டும் செய்யக்கூடாது என்ற இஸ்ரேலுக்கான எச்சரிக்கையுடன், லூக்கா, இயேசுவின் சமகாலத்தவர்களைக் காட்டிலும் பண்டைய இஸ்ரவேலர் அல்லாதவர்கள் கூட தங்கள் நாளின் தெய்வீக சாட்சியை எவ்வாறு சிறப்பாகப் பாராட்டினார்கள் என்பதற்கான Q பொருளுடன் பொருந்துகிறார் (லூக்கா 11:29 -32 // Matthew12: 39-42).

            இறுதியாக, லூக்கா கண் உடலின் விளக்கு (லூக்கா 11: 34-36 // மத்தேயு 6: 22-23) உபாகமம் 11: 18-ன் கட்டளைகளை ஒருவரின் இதயத்தில் மதிக்க வேண்டும், வைக்க வேண்டும் என்ற குற்றச்சாட்டுடன் இணைகிறது. அவை ஒருவரின் நெற்றியில் முன் பக்கங்களாக இருக்கும். ஒரு உருவத்திலிருந்து மற்றொன்றுக்கு மாற்றப்படாத இடைக்கால இடைக்காலம் சங்கீதம் 19: 8 (“கர்த்தருடைய கட்டளைகள் சரியானவை, இருதயத்தை மகிழ்விக்கின்றன; கர்த்தருடைய கட்டளை தூய்மையானது, கண்களை அறிவூட்டுகிறது”) அல்லது ஒருவேளை சங்கீதம் 119: 105 (“உம்முடைய வார்த்தை என் கால்களுக்கு ஒரு விளக்கு, என் பாதைக்கு ஒரு ஒளி.”).

ஜெ. தூய்மையான மற்றும் தூய்மையற்றது (உபாகமம் 12: 1-16; லூக்கா 11: 37-12: 12)

உபாகமம் 12: 1-14 இன் பாரம்பரிய உயர்ந்த இடங்களில் தியாகம் செய்வதையும் (ஜெருசலேம்) கோவிலுக்கு வழிபடுவதைக் கட்டுப்படுத்துவதையும் தடைசெய்தது, லூக்காவில் உண்மையான எதிரொலியைக் காணவில்லை, அவர் உபாகமம் 12: 15-16, இது வீட்டில் முற்றிலும் மதச்சார்பற்ற செயல்முறையாக இறைச்சியைத் தயாரிக்கவும் சாப்பிடவும் அனுமதிக்கிறது. . தூய்மையான மற்றும் அசுத்தமானவற்றுக்கு இடையேயான உண்மையான வேறுபாட்டைக் கூற பரிசேயர்களின் இயலாமை (லூக்கா 11: 39-52 // மத்தேயு 23: 4-7, 23-36, அத்துடன் மாற்கு 7: 1-5 (// லூக்கா 11:37) -38) மற்றும் Q பொருள் மத்தேயு 10: 26-35 // லூக்கா 12: 2-9. இணைப்பு என்பது வெறும் சொற்களஞ்சியம் மட்டுமே, ஏனெனில் Q சொற்றொடர் “அனைவரின் இரத்தமும்” என்பதை நாம் கவனிக்கும்போது அதுவும் நிரூபிக்கிறது. தீர்க்கதரிசிகள் சிந்துகிறார்கள் ”(லூக்கா 11: 50 // மத்தேயு 23:35,“ பூமியில் நீதியுள்ள இரத்தம் அனைத்தும் சிந்தப்பட்டது ”)“ நீங்கள் இரத்தத்தை சாப்பிடமாட்டீர்கள், அதை பூமியில் ஊற்றுவீர்கள் ”(). 12:16).

k ஆகியவையே. பரம்பரை (உபாகமம் 12: 17-32; லூக்கா 12: 13-34)

ஒரு பரம்பரைச் சர்ச்சையை இயேசு தீர்ப்பளிக்க முற்படும் கூட்டத்திலுள்ள ஒருவரால் அணுகப்பட்ட இயேசு, நடுவர் வேடத்தில் நடிக்க மறுக்கிறார், பொதுவாக கிழக்குப் புனித மனிதர்களுக்கு அருகில் பயணிப்பவர் ஆற்றியவர் (பூமிக்குரிய தொடர்புகள் அல்லது ஆர்வங்கள் எதுவுமில்லை, கோட்பாடு சென்றது, இருக்க வேண்டும் பக்கச்சார்பற்ற மற்றும் ஈர்க்கப்பட்ட). “மனிதனே, என்னை உன்னை நியாயந்தீர்க்கவோ, பிரிப்பவனாகவோ ஆக்கியது யார்?” (லூக்கா 12:14), எதிரொலிக்கிறது என்பதில் சந்தேகமில்லை, யாத்திராகமம் 2: 14 அ, “உங்களை ஒரு இளவரசனாகவும், நியாயாதிபதியாகவும் ஆக்கியது யார்?” என்று மோசே சொன்னார். தனது மக்களின் உலகத் தொல்லைகளில் தலையிட முயன்றார், மறுக்கப்பட வேண்டும். இயேசுவின் தலையீடு கோரப்படுகிறது, ஆனால் அவர் கோரிக்கையை மறுக்கிறார். மோசேயை விட பெரியவர் இங்கே வெளிப்படையாக இருப்பதால், மோசேயின் இழப்பில் மற்றொரு மோசே-இயேசு விரோதப் போக்கு இங்கே உள்ளது.

            அடுத்தடுத்த உவமை, லூக்கா 12: 16-21, பிரசங்கி / கோஹெலெத் 6: -2 ஐ அடிப்படையாகக் கொண்டதாகத் தெரிகிறது, “கடவுள் செல்வம், உடைமைகள் மற்றும் மரியாதை ஆகியவற்றைக் கொடுக்கும் ஒரு மனிதர், அதனால் அவர் விரும்பும் எல்லாவற்றிலும் எதுவும் இல்லை, ஆனால் கடவுள் அவற்றை அனுபவிப்பதற்கான வாய்ப்பை அவருக்குக் கொடுக்கவில்லை, ஆனால் ஒரு அந்நியன் அவர்களை ரசிக்கிறான். ”பிரசங்கி / கோஹெலெத் 2: 18-21 ஐயும் காண்க.

i. Impartiality and Clear Vision (Deuteronomy 10:12-11:32; Luke 11:27-36)

Again, Luke has done his best to match up previously existing gospel traditions with themes from the next bit of Deuteronomy. To the exaltation of God as impartial to all, no respector of persons, Luke matches (and, not unlikely, creates on the basis of Mark 3::31-35) an anecdote showing that not even the mother of Jesus is higher in God’s sight than the average faithful disciple.

            Corresponding to the warning for Israel not to repeat the sins of the Canaanites and so repeat their doom, Luke matches the Q material on how even ancient non-Israelites better appreciated the divine witness of their day than did Jesus’ contemporaries (Luke 11:29-32//Matthew12:39-42).

            Finally, Luke places the Q material about the eye being the lamp of the body (Luke 11:34-36//Matthew 6:22-23) in tandem with Deuteronomy 11:18’s charge to cherish the commandments in one’s heart and to place them as frontlets on one’s forehead. Presumably, the unstated middle term of transition from the one image to the other was Psalm 19:8 (“the precepts of the LORD are right, rejoicing the heart; the commandment of the LORD is pure, enlightening the eyes”) or perhaps Psalm 119:105 (“Your word is a lamp for my feet and a light for my path.”).

j. Clean and Unclean (Deuteronomy 12:1-16; Luke 11:37-12:12)

The substance of Deuteronomy 12:1-14’s prohibition of sacrifice on the traditional high places and restriction of worship to the (Jerusalem) Temple, finds no real echo in Luke, who waits to apply roughly parallel material to Deuteronomy 12:15-16, which allows for the preparation and eating of meat as a purely secular process at home. (I.e., no longer must every eating of meat be part of a sacrifice, traditionally offered at home.) Here we read that clean and unclean alike may eat meat in this way, and Luke has seized on this rubric to introduce the Q material on the inability of the Pharisees to tell the real difference between clean and unclean (Luke 11:39-52//Matthew 23:4-7, 23-36, as well as Mark 7:1-5 (//Luke 11:37-38) and the Q material Matthew 10:26-35//Luke 12:2-9. The connection is merely that of catchwords, as proves also to be the case when we notice that the Q phrase “the blood of all the prophets shed” (Luke 11:50//Matthew 23:35, ”all the righteous blood shed on earth”) just barely recalls the Deuteronomic phrase, “you shall not eat the blood; you shall pour it out upon the earth” (12:16).

k. Inheritance (Deuteronomy 12:17-32; Luke 12:13-34)

Approached by someone in the crowd who seeks to have Jesus adjudicate an inheritance dispute, Jesus refuses to play the role of arbiter, one commonly played by itinerant Near Eastern holy men (who, having no earthly connections or interests, the theory went, must be impartial as well as inspired). His retort, “Man, who made me a judge or divider over you?” (Luke 12:14), echoes and no doubt derives from Exodus 2:14a, “Who made you a prince and a judge over us?” Moses had sought to interfere in his people’s worldly troubles, only to be rebuffed. Jesus’ intervention is sought, but he rebuffs the request. Here is another Moses-Jesus antitype, at the expense of Moses, since one greater than  Moses is ostensibly here.

            The ensuing parable, Luke 12:16-21, seems to be based on Ecclesiastes/Qoheleth 6:-2, “a man to whom God gives wealth, possessions, and honor, so that he lacks nothing of all he desires, yet God does not give him the opportunity to enjoy them, but a stranger enjoys them.” See also Ecclesiastes/Qoheleth 2:18-21.

 ஓ. பாண்ட்ஸ்லேவின் வெளியீடு (உபாகமம் 15: 1-18; லூக்கா 13: 10-21)

உபாகமம் ஏழாம் ஆண்டில் கடன்களை ரத்து செய்ய வேண்டும், ஒரு வகையான அடிமைத்தனத்திலிருந்து விடுவிக்கப்பட வேண்டும், அத்துடன் பத்திரதாரர்களுக்கு சுதந்திரம் வேண்டும். கடைசியாக நிர்ணயிக்கப்பட்ட வழக்கு அடிமைப் பெண்ணின் வழக்கு (உபாகமம் 15:17). இந்த கடைசியில் இருந்து, லூக்கா ஒரு பெண்ணின் கதையை, பதினெட்டு ஆண்டுகளாக சாத்தானின் அடிமைத்தனமான ஒரு வளைந்த முதுகெலும்பால் இயேசுவால் விடுவிக்கப்பட்டார்.

            லூக்கா மற்றும் மத்தேயு, ஒவ்வொன்றும் கியூ மற்றும் மார்க் இரண்டையும் பயன்படுத்தி, மனிதனின் மார்க்கன் கதையை வாடிய கையால் (மாற்கு 3: 1-6), ஓய்வுநாளில் குணப்படுத்துவது பற்றிய ஒரு சர்ச்சையும், கே சொல்லும் “உங்களில் யார், ஒரு ஆடு [லூக்கா: “ஒரு மகன் / கழுதை அல்லது எருது”] ஓய்வுநாளில் ஒரு குழிக்குள் விழும் [லூக்கா: “நன்றாக”], அதைப் பிடித்து வெளியே இழுக்க மாட்டாரா? ”(மத்தேயு 12: 11 // லூக்கா 1414: 5). மத்தேயு க்யூ சொல்லை மார்கன் கதையில் செருகினார், அதே நேரத்தில் வாடிய கையால் மனிதனின் மார்க்கின் கதையை நகலெடுக்க லூக்கா தேர்வு செய்தார் (லூக்கா 14: 1-6) மற்றும் அதில் Q சொல்லைச் செருகவும் சமமான இடம். ஆனால் அவர் வளைந்த முதுகெலும்புடன் அந்த பெண்ணின் கதையையும் உருவாக்கி, அதே கியூ சொல்லின் ஒரு பொழிப்புரையை அடிப்படையாகக் கொண்டு, உபாகமம் பரிந்துரைத்த வழக்கைத் தழுவி, ஒரு பிணைப்பிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டார், இதனால் மேற்கோள் காட்டப்பட்ட ஒரு பண்ணை விலங்கை விடுவிக்கிறது சப்பாத்தில் அதன் டெதர்.

ப. எருசலேமுக்குச் செல்லுங்கள் (உபாகமம் 16: 1-17: 7; லூக்கா 13: 22-35)

உபாகமம் ஜெருசலேம் ஆலயத்திற்கு ஆண்டுக்கு மூன்று முறை யாத்திரை கட்டளையிடுகிறது, மேலும் ஒரு தீர்க்கதரிசி கட்டாயமாக இறப்பதற்கு எருசலேமுக்கு அவர் செய்யமுடியாத முன்னேற்றத்தை எதுவும் திசைதிருப்பாது என்று லுகான் இயேசு அறிவிக்கிறார். இந்த அறிவிப்பு மத்திய பிரிவின் லுகான் மறுசீரமைப்பு நிகழ்ச்சி நிரலையும், தனித்துவமான லுகான் தீர்க்கதரிசி கிறிஸ்டாலஜியையும் முன்னறிவிப்பதால், இந்த சொல் தானே மறுசீரமைப்பு ஆகும்.

கே. நீதியுள்ள நீதிபதிகள்; ஏழைகளை நினைவில் கொள்வது (உபாகமம் 16: 18-20; 17: 8-18; லூக்கா 14: 1-14)

            இங்கே பொருத்தம் தளர்வானது, ஆனால் இணைப்பு இருப்பினும் தெளிவாகத் தெரிகிறது. பூசாரிகள் மற்றும் நீதிபதிகளின் சொற்பொழிவு தீர்ப்பை மக்கள் ஏற்றுக்கொள்வதிலும், ராஜாவின் தனிச்சிறப்புகளைக் கட்டுப்படுத்துவதிலும் உபாகமம் அக்கறை கொண்டுள்ளது. லூக்கா, வெளிப்படையாக இணையை பாதுகாப்பதற்காக, தனது காட்சியை ஒரு “ஆட்சியாளரின்” வீட்டில் அமைத்து, வேதபாரகரின் தீர்ப்பைப் பற்றி இயேசுவின் தீர்ப்பை உயர்த்துவதற்காக சொட்டு மனிதனின் கதையைச் சொல்கிறார்.

            லுகான் பத்தியின் எஞ்சியவை முந்தைய உபாகமம் உரை, 16:14 ஐக் குறிக்கிறது, அதன் பல்வேறு விருந்தினர்களின் தரவரிசை நீதிமொழிகள் 25: 6-7 இலிருந்து கடன் வாங்கிய அட்டவணை ஆசாரத்தின் ஒரு பகுதியைச் சமாளிக்க லூக்காவுக்கு உதவுகிறது (“உங்களை முன் வைக்க வேண்டாம் ராஜாவின் பிரசன்னம் அல்லது பெரியவரின் இடத்தில் நிற்பது; ஏனெனில், இளவரசனின் முன்னிலையில் தாழ்த்தப்படுவதைக் காட்டிலும், 'இங்கே வாருங்கள்' என்று சொல்வது நல்லது. ”). உபாகமம் 16: 14-ல் விதவை மற்றும் வெளிநாட்டவர் ஆகியோரின் குறிப்பிட்ட சேர்க்கை ஒருவரின் நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்களுக்குப் பதிலாக ஏழைகள், ஊனமுற்றோர், பார்வையற்றோர் மற்றும் நொண்டி ஆகியோரை அழைக்க லூக்காவின் அறிவுறுத்தலை ஊக்கப்படுத்தியுள்ளது. ஒருவரின் குடும்பத்தினருடன் ஏழைகளை சேர்ப்பதை விட லுகான் பதிப்பு மிகவும் தீவிரமான ஆலோசனையாகத் தோன்றினாலும், அது உண்மையில் நிலைமையின் அச om கரியத்தை குறைப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது: ஒருவரின் சக நுட்பமானவர்களை சங்கடப்படுத்தாமல் ஒருவரின் ஏழை வாடிக்கையாளர்களுக்கு பயனாளியை விளையாடுவதில் ஒருவர் ஈடுபடலாம். ஒரே மேஜையில் ஏழைகளின் கச்சா நடத்தை (1 கொரிந்தியர் 11: 18-22-ல், இரு குழுக்களையும் ஒரே நிகழ்வில் பிரிப்பதன் மூலம் சில “தீர்க்கப்பட்ட” சிக்கலைக் கற்றுக்கொள்கிறோம்!).

 ஆர். போருக்கு முன் சாக்கு (உபாகமம் 20; லூக்கா 14: 15-35)

புகலிட நகரங்கள் மற்றும் தவறான சாட்சிகளைப் பற்றிய உபாகமம் 19 இன் விவாதங்களை லூக்கா தவிர்த்துவிட்டார்.

            Q (மத்தேயு 22: 1-10 // லூக்கா 14: 16-24) இல் உள்ள பெரிய விருந்துக்கு அழைக்கப்பட்டவர்கள் அளிக்கும் சாக்குகளுக்கு இடையேயான ஒற்றுமையை வர்ணனையாளர்கள் பொதுவாகக் குறிப்பிடுகிறார்கள், விவரிப்பாளரால் மறைமுகமாக அவதூறாக பேசப்படுகிறார்கள், அந்த சூழ்நிலைகள் ஒரு இஸ்ரவேலரை சேவை செய்வதிலிருந்து விலக்குகின்றன உபாகமம் 20 ல் புனிதப் போரில், ஒரு புதிய வீட்டைக் கட்டுவது, புதிய திராட்சைத் தோட்டத்தை நடவு செய்தல், திருமணம் செய்துகொள்வது. விவாகரத்து விதிகள் கிறிஸ்தவர்களால் கடுமையாக்கப்பட்டதைப் போலவே, ஒரு உற்சாகமான பிரிவினரால் மிகவும் தளர்வான தரங்களாக கருதப்பட்டதை Q இறுக்குவதை மட்டுமே பிரதிபலிக்கிறது என்று ஒருவர் சந்தேகிக்க முடியும். (அந்தத் தரங்கள் இப்போது சுவிசேஷத்தின் ஆன்மீக சிலுவைப் போருக்கு பொருந்தும் என்பதில் சந்தேகமில்லை.)

            பெரிய சப்பரின் உவமை லுகானுக்கு முந்தையது, இது ஏற்கனவே கியூ (லூக்கா 14: 16-24 // மத்தேயு 22: 1-10 அடி.) மற்றும் தாமஸின் நற்செய்தி 64 இல் கூறுகிறது. இது ஒரு தழுவல் வரி வசூலிக்கும் பார்-மஜனின் ரபினிக் கதையின், மரியாதைக்குரிய பணக்காரர்களை ஒரு பெரிய விருந்துக்கு அழைப்பதன் மூலம் சமூக ரீதியாக ஏற முயன்றார். அனைவருமே, சூழ்ச்சிக்கு விழ மறுத்து, கெஞ்சினர், அதன்பிறகு வரி வசூலிப்பவர் உணவை வீணாகப் போகாமல் ஏழைகளுடன் பகிர்ந்து கொள்ள முடிவு செய்தார். இந்த தொண்டு செயல் அவருக்கு ஒரு இறுதி சடங்கை வென்றது, ஆனால் நரகத்தில் அவரது தண்டனையைத் தணிக்க போதுமானதாக இல்லை (ஜெருசலேம் டால்முட், ஹாகிகா, II, 77 டி).

            லூக்கா 14: 25-33 இன் எஞ்சிய பகுதிகள் உபாகமத்தின் இணையான பிரிவில் போருக்கு சிகிச்சையளிப்பதன் காரணமாக இங்கு வந்துள்ளன, இருப்பினும் இணைப்பு உண்மையில் கேட்ச் சொற்களுடன் மட்டுமே உள்ளது, பெரும்பாலும் மத்திய பிரிவில்.

o. Release of the Bondslave (Deuteronomy 15:1-18; Luke 13:10-21)

Deuteronomy calls for the cancellation of debts in the seventh year, a kind of release from bondage, as well as freedom for bondservants. The last case stipulated is that of the bondwoman (Deuteronomy 15:17). From this last, Luke has developed his story of a woman, a bondservant of Satan for eighteen years by virtue of a bent spine, being freed by Jesus.

            Luke and Matthew, each using both Q and Mark, have inherited the Markan story of the man with the withered hand (Mark 3:1-6), a controversy about healing on the sabbath, and the Q saying “Which of you, having one sheep [Luke: “a son/ass or ox”] that falls into a pit [Luke: “well”] on the sabbath, will not lay hold of it and pull it out?” (Matthew 12:11//Luke 1414:5). Matthew inserted the Q saying into the Markan story, while Luke chose to duplicated Mark’s story of the man with the withered hand as the healing of the man with dropsy (Luke 14:1-6) and to insert the Q saying into it at the equivalent spot. But he also created the story of the woman with the bent spine, basing it on a paraphrase of the same Q saying, adapted to the case suggested by Deuteronomy, the release from a bond, so that the parallel cited becomes releasing a farm animal from its tether on the sabbath.

p. Go to Jerusalem (Deuteronomy 16:1-17:7; Luke 13:22-35)

Deuteronomy commands thrice-yearly pilgrimage to the Jerusalem Temple, and the Lukan Jesus declares nothing will deflect his inexorable progress to Jerusalem to die there as a prophet must. As the declaration presupposes the Lukan redactional agenda of the Central Section itself, as well as the distinctive Lukan prophet Christology, the saying is itself redactional.

q. Righteous Judges; Remembering the Poor (Deuteronomy 16:18-20; 17:8-18; Luke 14:1-14)

            The fit here is loose, but the connection is nonetheless evident. Deuteronomy is concerned with people accepting the oracular verdict of priests and judges, and with limiting the prerogatives of the king. Luke, apparently simply to secure the parallel, has set his scene in the house of a “ruler” and tells the story of the dropsical man to exalt Jesus’ judgment over that of the scribes.

            The rest of the Lukan passage refers back to the preceding Deuteronomic text, 16:14, whose ranking of various guests enables Luke to tack on a piece of table etiquette borrowed from Proverbs 25:6-7 (“Do not put yourself forward in the king’s presence or stand in the place of the great; for it is better to be told, ‘Come up here,’ than to be put lower in the presence of the prince.”). The specific inclusion of the widow and the sojourner in Deuteronomy 16:14 has inspired Luke’s admonition to invite the poor, the maimed, the blind, and the lame instead of one’s friends and relatives. While the Lukan version may seem a more radical suggestion than Deuteronomy’s inclusion of the poor alongside one’s family, it actually tends toward minimizing the discomfort of the situation: one can bask in playing the benefactor to one’s poor clients without having to embarrass one’s fellow sophisticates with the crude manners of the poor at the same table (though in 1 Corinthians 11:18-22 we learn some “solved” the problem by segregating the two groups at the same event!).

r. Excuses before Battle (Deuteronomy 20; Luke 14:15-35)

Luke has omitted Deuteronomy 19’s discussions of cities of refuge and of false witnesses.

            Commentators commonly note the similarity between the excuses offered by those invited to the great supper in Q (Matthew 22:1-10//Luke 14:16-24), implicitly sneered at by the narrator, and those circumstances exempting an Israelite from serving in holy war in Deuteronomy 20, building a new house, planting a new vineyard, getting married. One can only suspect that Q represents a tightening up of what were considered by an enthusiastic sect to be too lax standards, just as the divorce rules were tightened by Christians. (Those standards were now seen to apply, no doubt, to the spiritual crusade of evangelism.)

            The parable of the Great Supper is pre-Lukan, as it appears already in Q (Luke 14:16-24//Matthew 22:1-10 ff.) and the Gospel of Thomas, saying 64. It is very likely an adaptation of the rabbinic story of the tax-collector Bar-Majan, who sought to climb socially by inviting the respectable rich to a great feast. All, refusing to fall for the ploy, begged off, whereupon the tax-collector decided to share the food with the poor that it not go to waste. This act of charity did win him a stately funeral but was not enough to mitigate his punishment in hell (Jerusalem Talmud, Hagigah, II, 77d).

            The rest of Luke 14:25-33 has perched here because of the treatment of warfare in the parallel section of Deuteronomy, though the connection is really only that of catchwords, as often in the Central Section.

டி. முதுநிலை, அடிமைகள், பணம் மற்றும் விவாகரத்து (உபாகமம் 23: 15-24: 4; லூக்கா 16: 1-18)

லூக்கா உபாகமம் 22: 5-23: 14 ஐத் தவிர்த்து விடுகிறார்.

            தப்பியோடிய அடிமையை ஒருவரின் நடுவில் வாழ வரவேற்பதற்கு லூக்கா உபாகமம் 23 விதியைப் பயன்படுத்தியதாகத் தெரிகிறது, அவர் நேர்மையற்ற பணிப்பெண்ணைப் பற்றிய உவமையின் அடிப்படையாக இருக்கிறார், அவர் விரைவில் தனது எஜமானரின் வேலையை விட்டு வெளியேற வேண்டும், எனவே அவர் தனது எஜமானரின் கணக்குகளை கையாளுகிறார் அவர் பதவி நீக்கம் செய்யப்பட்ட பின்னர் அவரது நன்றியுள்ள வாடிக்கையாளர்களிடையே வரவேற்கப்படுவார்.

            வழிபாட்டு விபச்சாரிகளைப் பற்றி லூக்காவுக்கு குறிப்பாக எதுவும் சொல்லமுடியாது (“ஆசாரியர்கள்,” ஒருவர் அவர்களை அழைக்கலாம்) மற்றும் சபதம் செய்கிறார், ஆனால் கடன்கள் மற்றும் வட்டி பற்றிய உபாகம விவாதம் பரிசேயர்களை “பணத்தை நேசிப்பவர்கள்” என்று குற்றம் சாட்ட தூண்டுகிறது. அவர்களைப் போன்ற பேராசை ஒரு “ கடவுளுக்கு முன்பாக அருவருப்பு ”(bdelugma), அதே டியூட்டோரோனமிக் பத்தியில் இருந்து கடன் வாங்கிய ஒரு சொல், ஒரு மனிதன் தனது விவாகரத்து செய்யப்பட்ட மனைவியை மறுமணம் செய்து கொண்ட இரண்டாவது மனிதனும் அவளை விவாகரத்து செய்தபின் கண்டனம் செய்தான். விவாகரத்து பற்றிய கேள்வியில், லூக்கா டியூட்டோரோனமிக் விதிமுறைக்கு எதிராக விவாகரத்து செய்வதை மார்க்கன் நிராகரிப்பதை எதிர்த்து நிற்கிறார், தோராவை மாற்ற முடியாது என்று சேர்க்கும்போது கூட!

u. ஏழைகளின் நிரூபணம், தொழுநோயாளிகளின்; நியாயமான நீதிபதிகள் (உபாகமம் 24: 6-25: 3; லூக்கா 16: 19-18: 8)

ஏழைகளுக்கு நியாயமான முறையில் நடந்துகொள்வது தொடர்பான உபாகமத்தின் உத்தரவுகளால் ஈர்க்கப்பட்ட லூக்கா பணக்காரர் மற்றும் லாசரஸின் உவமையை உருவாக்கியுள்ளார், இது இரு சகோதரர்களின் எகிப்திய கதை இரண்டையும் அடிப்படையாகக் கொண்டது, அங்கு இரண்டு ஆண்களின் பிரேத பரிசோதனை விதிகள் ஒரு பாடமாக வெளிப்படுத்தப்படுகின்றன வரி வசூலிக்கும் பார்-மஜனின் (ஹகிகா, II, 77 டி) ரபினிக் உவமை, அதன் ஒற்றை தொண்டு செயல் (ஏழைகளை ஒரு விருந்துக்கு அழைப்பது அவரது அழைக்கப்பட்ட விருந்தினர்கள், மரியாதைக்குரிய பணக்காரர்கள் காட்டாதபோது) கர்மமாக கணக்கிடப்பட்டது அவரது ஆடம்பரமான இறுதி சடங்கிற்காக, ஆனால் பின்னர் நரகத்தில் அவரது வேதனைகளைத் தணிக்கத் தவறிவிட்டார்.

            ஒருவரின் வர்த்தகத்தின் (24: 6) ஈடுசெய்ய முடியாத கருவியாக ஒரு மில்ஸ்டோனின் டியூட்டோரோனமிக் குறிப்போடு பொருந்துமாறு மில்ஸ்டோனைப் பற்றி (லூக்கா 17: 1-2 // மத்தேயு 18: 6-7) லூக்கா கூறுகிறார்.

            ஒரு தொழுநோயாளியின் சிகிச்சை மற்றும் சான்றிதழ் (உபாகமம் 24: 8-9) மற்றொரு சமாரிய சார்பு கதையை உருவாக்க லூக்காவைத் தூண்டுகிறது (உபாகமம் 24: 14 ஆலோசனையுடன், வெளிநாட்டினரை மனதில் வைத்துக் கொள்ளவும்). இயேசுவுக்கு நன்றி தெரிவிக்கத் திரும்பும் ஒற்றை சமாரியனுக்கு எதிராக நன்றி இல்லாமல் இயேசு குணப்படுத்தும் ஒன்பது யூத தொழுநோயாளிகளின் கதை இது. ஒரு அதிசயத்திற்காக கடவுளைப் புகழ்ந்து / நன்றி தெரிவிக்கும் மையத்தின் மையம், மற்ற இடங்களில் பழைய அதிசயக் கதைகளுக்கு லூக்காவின் மறுசீரமைப்பு சேர்த்தல், இதை முற்றிலும் லுகான் என்று முத்திரை குத்துகிறது.

            உபாகமம் 24: 17-18, 25: 1-3 ஏழைகளின் சார்பாக வழங்கப்பட்ட நியாயமான தீர்ப்புகள் மற்றும் விதவைகளுக்கு நியாயமான முறையில் நடத்தப்படுவது. அநியாய நீதிபதியைப் பற்றிய தனது உவமையை உருவாக்க லூக்காவிற்கு இதைவிட உத்வேகம் தேவையில்லை, அவர் ஒரு விதவை மிகவும் ஏழ்மையானவர் என்று நிரூபிக்க தாமதப்படுத்துகிறார். ஜெபத்தில் பொறுமையை ஆதரிப்பதற்கு அவர் இதைப் பயன்படுத்துகிறார்: ஒரு ஊழல் நீதிபதி கூட ஒரு நியாயமான மனுவைக் கொடுப்பார் என்றால், நீதியுள்ள கடவுள் தனது நேரத்திலேயே வெறும் ஜெபங்களுக்கு பதிலளிப்பார் என்று எதிர்பார்க்க முடியவில்லையா?

t. Masters, Slaves, Money, and Divorce (Deuteronomy 23:15-24:4; Luke 16:1-18)

Luke skips Deuteronomy 22:5-23:14, a catch-all.

            Luke appears to have used the Deuteronomy 23 provision for the welcoming of an escaped slave to live in one’s midst as the basis for his parable of the Dishonest Steward, who must soon leave his master’s employ and so manipulates his master’s accounts as to assure he will be welcomed into his grateful clients’ midst after his dismissal.

            Luke has nothing particular to say concerning cult prostitutes (“priestitutes,” one might call them) and vows, but the Deuteronomic discussion of debts and usury inspires him to accuse the Pharisees of being “lovers of money.” Greed like theirs is an “abomination” (bdelugma) before God, a word he has borrowed from the same Deuteronomic passage’s condemnation of a man remarrying his divorced wife after a second man has also divorced her. On the question of divorce, Luke oddly juxtaposes against the Deuteronomic provision the diametrically opposite Markan rejection of divorce, even while adding that the Torah cannot change!

u. Vindication of the Poor, of Lepers; Fair Judges (Deuteronomy 24:6-25:3; Luke 16:19-18:8)

Inspired by Deuteronomy’s injunctions concerning fair treatment of the poor, Luke has created the parable of the Rich Man and Lazarus, probably basing it upon both the Egyptian Tale of the Two Brothers, where the postmortem fates of two men are disclosed as a lesson for the living, and the rabbinic parable of the tax-collector Bar-Majan (Hagigah, II, 77d), whose single act of charity (inviting the poor to a banquet when his invited guests, the respectable rich, did not show up) accounted karmically for his sumptuous funeral, but failed to mitigate his torments in hell afterward.

            Luke places the Q saying about the millstone (Luke 17:1-2//Matthew18:6-7) to match the Deuteronomic mention of a millstone as the irreplaceable tool of one’s trade (24:6), a mere catchword connection.

            The provision for a leper’s cure and certification (Deuteronomy 24:8-9) prompts Luke to create another pro-Samaritan story (with Deuteronomy 24:14’s counsel to treat the sojourning foreigner fairly also in mind). It is the story of the nine Jewish lepers whom Jesus cures without thanks versus the single Samaritan who returns to thank Jesus. The centrality of the motif of praising/thanking God for a miracle, elsewhere Luke’s redactional addition to older miracle stories, brands this one as completely Lukan.

            Deuteronomy 24:17-18, 25:1-3 concern fair judgments rendered on behalf of the poor and fair treatment of widows. Luke required no more inspiration than this to create his parable of the Unjust Judge who delays vindicating a widow too poor to bribe him till she finally wears him out. This he uses to advocate patience in prayer: if even a corrupt judge will at length give in to a just petition, cannot the righteous God be expected to answer just prayers in his own time?

E. யோவானின் நற்செய்தி

1. நதானியேல் (1: 43-51)

எல்லா வர்ணனையாளர்களும் ஒப்புக்கொள்வது போல, இந்த அத்தியாயம் வானத்துக்கும் பூமிக்கும் இடையிலான ஏணி / படிக்கட்டு பற்றிய யாக்கோபின் கனவை அடிப்படையாகக் கொண்டது, தேவதூதர்கள் அதனுடன் மேலேயும் கீழேயும் செல்கிறார்கள் (ஆதியாகமம் 28: 11-17 எஃப்). நதானியேல் ஒரு புதிய ஏற்பாட்டு ஜேக்கப் ஆக இருக்க வேண்டும், அவருடைய முன்மாதிரியின் புத்திசாலித்தனமான உலகத்தன்மை இல்லை.

2. மதுவுக்குள் தண்ணீர் (2: 1-11)

இந்த அதிசயக் கதையின் மைய அம்சம், ஒரு திரவத்தை இன்னொருவையாக மாற்றுவது என்பதில் சந்தேகமில்லை, டியோனீசஸின் கதையிலிருந்து வருகிறது என்பதில் சந்தேகமில்லை, கதையின் அடிப்படை வெளிப்பாடு 1 கிங்ஸ் 17: 8-24 எல்எக்ஸ்எக்ஸ் (ஹெல்ம்ஸ்) இல் எலியாவின் கதைக்கு கடன்பட்டிருக்கிறது. , பக். 86). சரேபாத்தின் விதவை, அவருடைய மகன் இறந்துவிட்டான், தீர்க்கதரிசியை எழுப்புகிறான்: “தேவனுடைய மனுஷனே, நான் உனக்கும் என்ன சம்பந்தம்?” (Ti emoi kai soi, 17:18). ஜான் இந்த புத்திசாலித்தனமான முகவரியை இயேசுவின் வாய்க்கு மாற்றி, தனது தாயைக் கடிந்துகொண்டார் (2: 4, டி எமோய் கை சோய், குணாய்). இயேசு மற்றும் எலியா இருவரும் வெற்று குடங்களை எடுக்க ஏற்பாடு தேவை என்று மக்களுக்கு சொல்கிறார்கள் (1 கிங்ஸ் 17:12 ல் உத்ரியா, யோவான் 2: 6-7-ல் உத்ரியா), இதிலிருந்து உணவு அற்புதமாக வெளிப்படுகிறது. இந்த சாதனை எலியா மீதான விசுவாசத்தை பெண் அறிவிக்க வைப்பதைப் போலவே (“நீ தேவனுடைய மனுஷன் என்று எனக்குத் தெரியும்,” வச. 24), இயேசுவின் திராட்சை அதிசயம் அவருடைய சீஷர்கள் அவர்மீது நம்பிக்கை வைக்க காரணமாகிறது (v. 11).

3. சமாரியன் பெண் (4: 1-44)

ராபர்ட் ஆல்டர் குறிப்பிடுவதைப் போல (பக். 48), இந்த காட்சி “வகை காட்சியின்” ஒரு மாறுபாடாகும், இது ஒரு இளைஞன் வீட்டை விட்டு வெளியேறி, இளம் பெண்களைச் சந்திக்கும் ஒரு கிணற்றுக்கு வருவதை பைபிளில் அடிக்கடி நினைவுபடுத்துகிறது, அவர்களில் ஒருவர் அவர் திருமணம் செய்து கொள்கிறார். பிற நிகழ்வுகளும் மாறுபாடுகளும் ஆதியாகமம் 24 (ஆபிரகாமின் வேலைக்காரன் ரெபேக்காவைச் சந்திக்கிறான்), ஆதியாகமம் 29 (ஜேக்கப் ரேச்சலைச் சந்திக்கிறான்); யாத்திராகமம் 2 (மோசே சிப்போராவை சந்திக்கிறார்): ரூத் 2 (ரூத் போவாஸை சந்திக்கிறான்); மற்றும் 1 சாமுவேல் 9 (சவுல் ஜுபில் கன்னிப்பெண்களைச் சந்திக்கிறார்). ஆனால் ஹெல்ம்ஸ் (பக். 89-90) 1 கிங்ஸ் 17 ஐச் சேர்க்கிறது, அங்கு, எலியா மீண்டும் சரேபாத்தின் விதவையை எதிர்கொள்கிறார், இந்த கதையே ஜான் 4 க்கு உடனடி மாதிரியை வழங்கியதாகத் தெரிகிறது. எலியாவும் இயேசுவும் ஒரே மாதிரியாக வீட்டை விட்டு வெளியேறுகிறார்கள் வெளிநாட்டு பிரதேசம். ஒவ்வொன்றும் தாகமாக இருக்கிறது, ஒரு பெண்ணை சந்திக்கிறார், அதில் அவர் தண்ணீர் குடிக்கக் கேட்கிறார். இரண்டு கதைகளிலும் பெண் வகை காட்சியின் வடிவத்திலிருந்து விலகிச் செல்கிறாள், ஏனென்றால், வகை காட்சியைப் போல கணவன் இல்லை என்றாலும், அவள் முதிர்ச்சியடைந்தவள், வேறு காரணங்களுக்காக ஒரு கணவன் இல்லாதவள். சரேபாத்தின் பெண் ஒரு விதவை, சமாரிய பெண் திருமணத்தை கைவிட்டுவிட்டார், முந்தைய ஐந்து கணவர்களைக் கொண்டிருந்தார், இப்போது இறந்துவிட்டார் அல்லது விவாகரத்து செய்யப்பட்டார், தற்போது அவர்கள் இணைந்து வாழ்கின்றனர். இரண்டு கதைகளிலும் இது உண்மையில் தீர்க்கதரிசியை விட அதிகமாக நிற்கும் பெண், மற்றும் பிந்தையது அற்புதமாக சுய-புதுப்பித்தல் ஊட்டச்சத்தின் வரத்தை அளிக்கிறது, எலியா உடல் உணவின், இயேசு நித்திய ஜீவ நீரின். எலியா தனது கடந்தகால பாவங்களை வெளிப்படுத்த வந்திருக்க வேண்டும் என்று விதவை கூச்சலிடுவது போல (“என் பாவத்தை நினைவில் கொண்டுவருவதற்காக நீங்கள் என்னிடம் வந்திருக்கிறீர்கள்,” 1 கிங்ஸ் 17:18), சமாரியன் இயேசுவிடம் பொருட்களும் தன்னிடம் இருப்பதாக ஒப்புக்கொள்கிறான் (“ நான் செய்த எல்லாவற்றையும் அவர் என்னிடம் கூறினார், ”யோவான் 4:39).

5. இயேசு மகதலேனா மரியாவுக்குத் தோன்றுகிறார் (20: 1, 11-18)

டோபிட் புத்தகத்தின் உச்சக்கட்டத்தில் ரபேல் தேவதையின் சுய வெளிப்பாட்டிற்கு இந்த கதை கடன்பட்டிருக்கிறது (ஹெல்ம்ஸ், பக். 146-147). டோபியாஸ் முதன்முதலில் ரபேலைப் பார்த்தபோது, ​​அவர் உண்மையிலேயே ஒரு தேவதூதர் என்பதை அவர் அறியவில்லை (தோபிட் 5: 5), கல்லறைக்கு வெளியே அழுதுகொண்டிருந்த மரியா, முதலில் இயேசுவை அங்கே பார்த்தபோது, ​​அவர் உண்மையில் யார் என்று "தெரியாது" (அவர்) 20:14). சாராவை தனது சாபத்திலிருந்து விடுவித்தபின், ரபேல் தன்னை டோபிட் மற்றும் அவரது மகன் டோபியாஸுக்கு வெளிப்படுத்திக் கொண்டு, “என்னை அனுப்பியவனிடம் நான் ஏறுகிறேன்” (தோபிட் 12:20), இயேசு மரியாவிடம், “நான் நான் என் தகப்பனுக்கும் உங்கள் தகப்பனுக்கும், என் கடவுளுக்கும் உங்கள் கடவுளுக்கும் ஏறுகிறேன் ”(யோவான் 20:17). உயிர்த்தெழுந்த இயேசு ஏன் மரியாவை எச்சரிக்கிறார் "என்னைத் தொடவும் / பிடிக்காதே, ஏனென்றால் நான் இன்னும் தந்தையிடம் ஏறவில்லை" (20: 17 அ)? இது அநேகமாக டாக்ஸிட்டிசத்தின் அறிகுறியாகும், இயேசுவை (குறைந்த பட்சம் உயிர்த்தெழுந்த இயேசுவை) தொட முடியாது, (இனி?) ஒரு சதைப்பற்றுள்ள உடலைக் கொண்டிருக்கவில்லை (கதை முதலில் டவுட்டிங் தாமஸ் கதையை அதன் தொட்டுணரக்கூடிய சான்றுகளுடன் பின்பற்றவில்லை, எனவே தேவை அதனுடன் ஒத்துப்போகாதீர்கள்; 20: 17 பி-யில் இயேசு சீடர்களை மீண்டும் பார்க்கக்கூடாது என்று எதிர்பார்க்கிறார் என்பதை நினைவில் கொள்க). ஜான் 20 க்கும் ரபேல் வெளிப்பாடு / ஏறுதலுக்கும் இடையில் இது இணையாக இருக்கும் என்று தேவதூதர் விளக்குகிறார் (தோபிட் 12:19), “இந்த நாட்களில் நான் உங்களுக்கு வெறுமனே தோன்றினேன், சாப்பிடவில்லை, குடிக்கவில்லை, ஆனால் நீங்கள் ஒரு பார்வையைப் பார்த்தீர்கள் ”(அதாவது, ஒரு ஒற்றுமை).

E. The Gospel of John

1. Nathaniel (1:43-51)

As all commentators agree, this episode is based on Jacob’s dream of the ladder/stairway between heaven and earth, with angels going up and down along it (Genesis 28:11-17ff). Nathaniel is to be a New Testament Jacob, lacking the shrewd worldliness of his prototype.

2. Water into Wine (2:1-11)

Though the central feature of this miracle story, the transformation of one liquid into another, no doubt comes from the lore of Dionysus, the basic outline of the story owes much to the story of Elijah in 1 Kings 17:8-24 LXX (Helms, p. 86). The widow of Zarephath, whose son has just died, upbraids the prophet: “What have I to do with you, O man of God?” (Ti emoi kai soi, 17:18). John has transferred this brusque address to the mouth of Jesus, rebuking his mother (2:4, Ti emoi kai soi, gunai). Jesus and Elijah both tell people in need of provisions to take empty pitchers (udria in 1 Kings 17:12, udriai in John 2:6-7), from which sustenance miraculously emerges. And just as this feat causes the woman to declare her faith in Elijah (“I know that you are a man of God,” v. 24), so does Jesus’ wine miracle cause his disciples to put their faith in him (v. 11).

 3. The Samaritan Woman (4:1-44)

As Robert Alter notes (p. 48), this scene is a variant of the “type scene” which frequently recurs in the Bible of a young man leaving home and coming to a well where he meets young women, one of whom he marries. Other instances and variants include Genesis 24 (Abraham’s servant meets Rebecca), Genesis 29 (Jacob meets Rachel); Exodus 2 (Moses meets Zipporah): Ruth 2 (Ruth meets Boaz); and 1 Samuel 9 (Saul meets the maidens at Zuph). But Helms (pp. 89-90) adds 1 Kings 17, where, again, Elijah encounters the widow of Zarephath, and it is this story which seems to have supplied the immediate model for John 4. Elijah and Jesus alike leave home turf for foreign territory. Each is thirsty and meets a woman of whom he asks a drink of water. In both stories the woman departs from the pattern of the type scene because, though having no husband as in the type scene, she is mature and lacks a husband for other reasons. The woman of Zarephath is a widow, while the Samaritan woman has given up on marriage, having had five previous husbands, now dead or divorced, and is presently just cohabiting. In both stories it is really the woman who stands in need more than the prophet, and the latter offers the boon of a miraculously self-renewing supply of nourishment, Elijah that of physical food, Jesus that of the water of everlasting life. Just as the widow exclaims that Elijah must have come to disclose her past sins (“You have come to me to bring my sin to remembrance,” 1 Kings 17:18), the Samaritan admits Jesus has the goods on her as well (“He told me all that I ever did,” John 4:39).

5. Jesus Appears to Mary Magdalene (20:1, 11-18)

This story owes much to the self-disclosure of the angel Raphael at the climax of the Book of Tobit (Helms, pp. 146-147). When Tobias first saw Raphael, he “did not know” he was really an angel (Tobit 5:5), just as when Mary, weeping outside the tomb, first saw Jesus there, she “did not know” who he really was (20:14). Having delivered Sarah from her curse, Raphael reveals himself to Tobit and his son Tobias and announces, his work being done, that “I am ascending to him who sent me” (Tobit 12:20), just as Jesus tells Mary, “I am ascending to my father and your father, to my God and your God” (John 20:17). Why does the risen Jesus warn Mary “Touch/hold me not, for I have not yet ascended to the father” (20:17a)? This is probably an indication of docetism, that Jesus (at least the risen Jesus) cannot be touched, not having (any longer?) a fleshly body (the story was not originally followed by the Doubting Thomas story with its tactile proofs, hence need not be consistent with it; note that in 20:17b Jesus seems to anticipate not seeing the disciples again). The reason for seeing docetism here is the parallel it would complete between John 20 and the Raphael revelation/ascension scene, where the angel explains (Tobit 12:19), “All these days I merely appeared to you and did not eat or drink, but you were seeing a vision” (i.e., a semblance).

 3. எத்தியோப்பியன் மந்திரி (8: 26-40)

எத்தியோப்பியா மந்திரி மற்றும் பிலிப் சுவிசேஷகரின் கதை எலியா மற்றும் சிரிய நாமானின் கதையின் பல முக்கிய அம்சங்களை நினைவுபடுத்துகிறது (2 கிங்ஸ் 5: 1-14) (பிராடி, பக். 316-327). எலியா கதை குணப்படுத்துதல் (தொழுநோயிலிருந்து) மற்றும் மாற்றம் (சிரிய ரிம்மன்-வழிபாட்டிலிருந்து) இரண்டையும் சித்தரிக்கிறது, அதே நேரத்தில் சட்டங்களின் பதிப்பு மாற்றத்தை மட்டுமே கூறுகிறது (காட்ஃபியர் முதல் கிறிஸ்தவர் வரை). பிலிப் ஒரு மந்திரியை உடல் ரீதியாக மீட்டெடுப்பதன் மூலம் நம்பத்தகுந்த தன்மையையோ அல்லது நல்ல சுவையையோ லூக்கா தயங்கினார்! நாமான் மற்றும் எத்தியோப்பியன் இருவரும் உயர் பதவியில் இருக்கும் வெளிநாட்டு அதிகாரிகள், இருவரும் தங்கள் மன்னர்களுக்கு நெருக்கமானவர்கள் (2 கிங்ஸ் 5: 5; அப்போஸ்தலர் 8: 27 சி). எலிசா தீர்க்கதரிசியைத் தொடர்புகொள்வதில் ராஜாவின் உதவியைக் கேட்க நாமான் சமாரியாவுக்கு வந்தார். எத்தியோப்பியன் தனது பங்கிற்கு ஆலய வழிபாட்டில் கடவுளைத் தேடுவதற்காக எருசலேமுக்குச் சென்றார், ஆனால் அவருடைய இருதயத்தின் தேவை பூர்த்தி செய்யப்படவில்லை. வீட்டிற்கு செல்லும் வழியில் அவர் திருப்தி அடைந்தார் (மற்ற லுகான் கதாபாத்திரங்கள், எம்மாஸ் சீடர்கள், லூக்கா 24: 13 எஃப்). இஸ்ரவேல் ராஜா நமனுக்கு அளிக்கும் கடிதத்தின் அர்த்தத்தை புரிந்து கொள்ளத் தவறிவிட்டார், ஆனால் தீர்க்கதரிசியிடமிருந்து ஒரு வார்த்தை பற்றாக்குறையை அளிக்கிறது, லூக்கா எத்தியோப்பியனைப் போலவே, அவர் வாசிக்கும் தீர்க்கதரிசன சுருளின் உண்மையான இறக்குமதியைப் புரிந்து கொள்ளத் தவறிவிட்டார். . இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும் மூழ்கினால் இரட்சிப்பு தேடப்பட வேண்டும். நாமான் ஆரம்பத்தில் தடுமாறினான், ஆனால் அவனுடைய வேலைக்காரன் அவனைச் சம்மதிக்க வைக்கிறான். எத்தியோப்பியன் சொல்லாட்சியைக் கேட்கும்போது, ​​"ஞானஸ்நானம் பெறுவதிலிருந்து என்ன தடுக்கிறது?" (அப்போஸ்தலர் 8:36) என்று லூக்கா மனதில் பதிய வைக்கிறார். குணப்படுத்துதல் மற்றும் / அல்லது மாற்றம் பின்பற்றப்படுகிறது, இருப்பினும் இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும் அதிகாரி தனது நம்பிக்கையில் தனியாக, தனது புறஜாதி நீதிமன்றத்திற்கு திரும்ப வேண்டும்.

4. பவுலின் மாற்றம் (9: 1-21)

பெரிய டப்பிங்கன் விமர்சகர்கள் ஏற்கனவே பார்த்தபடி, உயிர்த்தெழுந்த இயேசுவோடு பவுலின் தொலைநோக்கு சந்திப்பின் கதை பவுலின் நிருபங்களில் உண்மையான அடிப்படையைக் கொண்டிருக்கவில்லை என்பது மட்டுமல்லாமல், லூக்காவால் 2 மக்காபீஸ் 3 இன் ஹீலியோடோரஸின் கதையிலிருந்து அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ பெறப்பட்டது. அதில் சைமன் (3: 4) என்ற பென்ஜாமினியர், கோலே-சிரியா மற்றும் ஃபெனீசியாவின் ஆளுநரான டார்சஸின் அப்பல்லோனியஸிடம் (3: 5), ஜெருசலேம் ஆலயத்தில் கற்பனை செய்யமுடியாத செல்வம் இருப்பதாக செலூசிட் மன்னர் தனக்குத் தகுந்துக் கொள்ள விரும்புவதாகக் கூறுகிறார். ராஜா இதை அறிந்ததும், கொள்ளையை பறிமுதல் செய்ய தனது முகவர் ஹெலியோடோரஸை அனுப்புகிறார். ஆலயத்தின் அத்தகைய மீறலின் வாய்ப்பு யூதர்களிடையே உலகளாவிய அழுகையையும் பிரார்த்தனையையும் ஏற்படுத்துகிறது. ஆனால் குதிரையின் மீது பிரகாசிக்கும் ஒரு போர்வீரர் தேவதை தோன்றும்போது ஹெலியோடோரஸ் அதிசயமாகத் திருப்பப்படுகிறார். ஸ்டாலியனின் கால்கள் ஹீலியோடோரஸை தரையில் தட்டுகின்றன, அங்கு மேலும் இரண்டு தேவதைகள் அவரை சவுக்கால் அடிப்பார்கள் (25-26). அவர் கண்மூடித்தனமாக இருக்கிறார், தனக்கு உதவ முடியாமல், ஒரு ஸ்ட்ரெச்சரில் பாதுகாப்பிற்கு கொண்டு செல்லப்படுகிறார். அவர் குணமடைய பக்தியுள்ள யூதர்கள் பிரார்த்தனை செய்கிறார்கள், அவருடைய நிலைக்கு மக்கள் பொறுப்பேற்கக்கூடாது. இந்த ஜெபங்களுக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக தேவதூதர்கள் ஹெலியோடோரஸுக்கு மீண்டும் தோன்றுகிறார்கள், மேலும் அவர்கள் கடவுளின் கிருபையை அவருக்கு அறிவிக்கிறார்கள்: ஹீலியோடோரஸ் வாழ்வார், இனிமேல் உண்மையான கடவுளின் கம்பீரத்தை அறிவிக்க வேண்டும். ஹீலியோடோரஸ் தனது இரட்சகருக்கு பலியிடுவார் (3:35) மீண்டும் சிரியாவுக்கு புறப்படுகிறார், அங்கு அவர் இதையெல்லாம் ராஜாவிடம் தெரிவிக்கிறார். அப்போஸ்தலர்களில், ஆலயத்தை கொள்ளையடிப்பது சவுல் (அப்பல்லோனியஸின் சுருக்கமான வடிவமான பவுலஸ் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது), டார்சஸைச் சேர்ந்த பெஞ்சமினியரால் தேவாலயத்தைத் துன்புறுத்தியது. சிரியாவிலிருந்து ஜெருசலேமுக்கு ஹெலியோடோரஸ் நியமித்த பயணம் எருசலேமிலிருந்து சிரியாவிற்கு சவுலின் பயணமாக மாறியுள்ளது. சவுல் ஒரு பரலோக பார்வையாளரால் தனது தடங்களில் நிறுத்தப்படுகிறார், குருடராகி நகரத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட வேண்டும், அங்கு அவரது முன்னாள் எதிரிகளின் ஜெபங்கள் அவரை எழுப்புவதற்கு உதவுகின்றன. ஹீலியோடோரஸ் பலியிடுவதைப் போலவே, சவுலும் ஞானஸ்நானத்திற்கு உட்படுகிறார். இனிமேல் உயிர்த்தெழுந்த கிறிஸ்துவை அறிவிக்கும்படி அவரிடம் கூறப்படுகிறது, அதை அவர் செய்கிறார்.

            லூக்கா மீண்டும் யூரிப்பிடிஸிடமிருந்து விவரங்களைச் சேர்த்துள்ளார். பிலிப்பியில் பவுலின் கதையில் லூக்கா வேறு எங்கும் எழுதப்பட்ட ஒரு காட்சியில் (போர்டெஃபைக்ஸ், பக். 170), டியோனீசஸ் தீபஸில் தனது சொந்த பிரிவினருக்கான ஒரு மரண மிஷனரியாக தோன்றினார். அவர் தனது உறவினரான கிங் பெந்தியஸை விட்டு வெளியேறுகிறார், அவர் உரிம வழிபாட்டை (அவர் கருதுவது போல்) நாட்டிலிருந்து வெளியேற்றப்பட வேண்டும் என்று விரும்புகிறார். அவர் டியோனீசஸைக் கைது செய்து அச்சுறுத்துகிறார், அவரை ஒரு பூகம்பத்தால் சிறையிலிருந்து விடுவிப்பார். பெர்த்தியஸை மாயமாய் கட்டாயப்படுத்தியதன் மூலம் பெருமைமிக்க மற்றும் முட்டாள்தனமான ராஜாவுக்கு எதிரான பழிவாங்கலை டியோனீசஸ் தீர்மானிக்கிறார் (“முன்பு விரோதமாக இருந்தபோதிலும், அவர் இப்போது ஒரு சண்டையை அறிவித்து எங்களுடன் செல்கிறார். நீங்கள் குருடராக இருந்தபோது உங்களால் முடியாததை நீங்கள் காண்கிறீர்கள்,” 922- 924) மற்றும் பெந்தியஸை, பெண்ணின் போர்வையில், அவரது பெண் ஆர்வலர்களான மேனாட்ஸை உளவு பார்க்க அனுப்புகிறார். அவர் அவ்வாறு செய்கிறார், கண்டுபிடிக்கப்பட்டார், மற்றும் அவரது சொந்த தாயார் தலைமையிலான பெண்களால் அவயவத்திலிருந்து கால்களைக் கிழிக்கிறார். மகிழ்ச்சியற்ற பெந்தியஸ் அறியாமல், தனது அழிவைச் சந்திக்க புறப்படுகையில், டியோனீசஸ் கருத்து தெரிவிக்கையில், “இந்த மனிதனைத் தண்டியுங்கள். ஆனால் முதலில் அவரது புத்திசாலித்தனத்தை திசை திருப்பவும்; அவரை வெறித்தனத்துடன் திகைக்க வைக்கவும் ... அவர் மிகவும் கடுமையானதாக இருந்த அந்த அச்சுறுத்தல்களுக்குப் பிறகு, அவர் தீபஸின் சிரிப்பை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன் ”(850-851, 854-855). "ஜீயஸின் மகன் டியோனீசஸை அவர் அறிந்துகொள்வார், முழுமையான கடவுள், மிகவும் பயங்கரமானவர், ஆனால் மிகவும் மென்மையானவர், மனிதகுலத்திற்கு" (859-861). பெந்தியஸை ஒரு முன்மாதிரியாகக் கொள்ள வேண்டும், ஏழை சவுல் தன்னைப் போலவே இருக்க வேண்டும். அவரை மாற்றுவது ஒரு தண்டனையாகும், துன்புறுத்துபவருக்கு தனது சொந்த மருந்தை அளிக்கிறது. ஒரு குறிப்பை நாம் கண்டுபிடிக்கவில்லையா?

5. பீட்டரின் பார்வை (10: 9-16)

ரோமானிய கொர்னேலியஸின் வசிப்பிடத்திற்கு விஜயம் செய்த தயக்கமில்லாத அப்போஸ்தலருக்கு, கடவுள் பேதுருவுக்கு ஒரு தரிசனத்தை அனுப்புகிறார், எசேக்கியேலின் ஆரம்ப அத்தியாயங்களிலிருந்து மறுசுழற்சி செய்யப்பட்டது (ஹெல்ம்ஸ், பக். 20-21). முதலில் பேதுரு வானம் திறந்திருப்பதைக் காண்கிறார் (thn ouranon anewgmenon, 10:11), எசேக்கியேல் செய்ததைப் போலவே (hnoicqhsan oi ouranoi, Ezekiel 1: 1 LXX). சடங்கு சுத்தமாகவும் அசுத்தமாகவும் இருக்கும் எல்லா வகையான விலங்குகளையும் உள்ளடக்கிய ஒரு பெரிய படகோட்டியை பேதுரு காண்கிறார், பரலோகக் குரல் அவனுக்கு “சாப்பிடு” என்று கட்டளையிடுகிறது (ஃபாக், அப்போஸ்தலர் 10:13), எசேக்கியேலுக்கு ஒரு சுருள் காட்டப்பட்டு, “சாப்பிடுங்கள் ! ”(ஃபாக், எசேக்கியேல் 2: 9 எல்எக்ஸ்எக்ஸ்). கோஷர் சட்டங்களை மீறுவதற்கு பீட்டர் ஆர்வமாக இல்லை, எனவே கட்டளையை எதிர்த்து நிற்கிறார். "இல்லை, ஆண்டவரே!" இதற்கு முன்பு (10:14) அசுத்தமான (அக்கார்டன்) எதையும் அவர் சாப்பிடவில்லை என்றும், எசேக்கியேல் (அக்கார்கியா, 4:14 எல்எக்ஸ்எக்ஸ்) சாப்பிடவில்லை என்றும் பேதுரு எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிறார்.

3. The Ethiopian Eunuch (8:26-40)

The story of the Ethiopian eunuch and of Philip the evangelist recalls several key features of the story of Elijah and Naaman the Syrian (2 Kings 5:1-14) (Brodie, pp. 316-327). The Elijah narrative depicts both healing (from leprosy) and conversion (from Syrian Rimmon-worship), while the Acts version tells only of conversion (from Godfearer to Christian). Luke was apparently reluctant to strain plausibility or good taste by having Philip physically restore a eunuch! Both Naaman and the Ethiopian are foreign officials of high status, both close to their monarchs (2 Kings 5:5; Acts 8:27c). Naaman came to Samaria to ask the king’s help in contacting the prophet Elisha. The Ethiopian for his part had journeyed to Jerusalem to seek God in the Temple worship, but the need of his heart remained unmet. This he was to find satisfied on his way home (like those other Lukan characters, the Emmaus disciples, Luke 24:13ff). The Israelite king fails to grasp the meaning of the letter Naaman presents to him, but a word from the prophet supplies the lack, just as Luke has the Ethiopian fail to grasp the true import of the prophetic scroll he reads till the hitchhiking evangelist offers commentary. In both cases salvation is to be sought by immersion. Naaman initially balks, but his servant persuades him. Luke has this temporizing in mind when he has the Ethiopian ask rhetorically, “What prevents me from being baptized?” (Acts 8:36). Healing and/or conversion follow, though in both cases the official must return, alone in his faith, to his heathen court.

4. Paul’s Conversion (9:1-21)

As the great Tübingen critics already saw, the story of Paul’s visionary encounter with the risen Jesus not only has no real basis in the Pauline epistles but has been derived by Luke more or less directly from 2 Maccabees 3’s story of Heliodorus. In it one Benjaminite named Simon (3:4) tells Apollonius of Tarsus, governor of Coele-Syria and Phoenicia (3:5), that the Jerusalem Temple houses unimaginable wealth that the Seleucid king might want to appropriate for himself. Once the king learns of this, he sends his agent Heliodorus to confiscate the loot. The prospect of such a violation of the Temple causes universal wailing and praying among the Jews. But Heliodorus is miraculously turned back when a shining warrior angel appears on horseback. The stallion’s hooves knock Heliodorus to the ground, where two more angels lash him with whips (25-26). He is blinded and is unable to help himself, carried to safety on a stretcher. Pious Jews pray for his recovery, lest the people be held responsible for his condition. The angels reappear to Heliodorus, in answer to these prayers, and they announce God’s grace to him: Heliodorus will live and must henceforth proclaim the majesty of the true God. Heliodorus offers sacrifice to his Saviour (3:35) and departs again for Syria, where he reports all this to the king. In Acts the plunder of the Temple has become the persecution of the church by Saul (also called Paulus, an abbreviated form of Apollonius), a Benjaminite from Tarsus. Heliodorus’ appointed journey to Jerusalem from Syria has become Saul’s journey from Jerusalem to Syria. Saul is stopped in his tracks by a heavenly visitant, goes blind and must be taken into the city, where the prayers of his former enemies avail to raise him up. Just as Heliodorus offers sacrifice, Saul undergoes baptism. Then he is told henceforth to proclaim the risen Christ, which he does.

            Luke has again added details from Euripides. In The Bacchae, in a sequence Luke has elsewhere rewritten into the story of Paul in Philippi (Portefaix, pp. 170), Dionysus has appeared in Thebes as an apparently mortal missionary for his own sect. He runs afoul of his cousin, King Pentheus who wants the licentious cult (as he views it) to be driven out of the country. He arrests and threatens Dionysus, only to find him freed from prison by an earthquake. Dionysus determines revenge against the proud and foolish king by magically compelling Pentheus to undergo conversion to faith in him (“Though hostile formerly, he now declares a truce and goes with us. You see what you could not when you were blind,” 922-924) and sending Pentheus, in woman’s guise, to spy upon the Maenads, his female revelers. He does so, is discovered, and is torn limb from limb by the women, led by his own mother. As the hapless Pentheus leaves, unwittingly, to meet his doom, Dionysus comments, “Punish this man. But first distract his wits; bewilder him with madness... After those threats with which he was so fierce, I want him made the laughingstock of Thebes” (850-851, 854-855). “He shall come to know Dionysus, son of Zeus, consummate god, most terrible, and yet most gentle, to mankind” (859-861). Pentheus must be made an example, as must poor Saul, despite himself. His conversion is a punishment, meting out to the persecutor his own medicine. Do we not detect a hint of ironic malice in Christ’s words to Ananias about Saul? “I will show him how much he must suffer for the sake of my name” (Acts 9:16).

5. Peter’s Vision (10:9-16)

To prime the reluctant apostle for his visit to the dwelling of the Roman Cornelius, God sends Peter a vision, one recycled from the early chapters of Ezekiel (Helms, pp. 20-21). First Peter beholds the heavens open (thn ouranon anewgmenon, 10:11), just like Ezekiel did (hnoicqhsan oi ouranoi, Ezekiel 1:1 LXX). Peter sees a vast sheet of sailcloth containing every kind of animal, ritually clean and unclean, and the heavenly voice commands him, “Eat!” (Fagh, Acts 10:13), just as Ezekiel is shown a scroll and told to “Eat!” (Fagh, Ezekiel 2:9 LXX). Peter is not eager to violate kosher laws and so balks at the command. “By no means, Lord!” (MhdamwV, Kurie, Acts 10:14), echoing Ezekiel verbatim, MhdamwV, Kurie (Ezekiel 4:14 LXX), when the latter is commanded to cook his food over a dung fire. Peter protests that he has never eaten anything unclean (akaqarton) before (10:14), nor has Ezekiel (akaqarsia, 4:14 LXX).