திருவள்ளுவர் அறநெறியில் ஆழ்ந்த பற்று உடையவர்; அரசியலிலும் மற்ற உலகியலிலும் தெளிந்த அறிவு உடையவர்; கலைத்துறையில் அழகுணர்ச்சியும் கற்பனை வளமும் நிரம்பியவர். -மு வரதராசன்
குறள் படைத்த வள்ளுவர் தம் நூற்பெருமையில் பெருநோக்குடையராய் இருந்தவர்; காலங்காலத்திற்கும் பின்பற்றக்கூடிய நன்னூல் படைக்க வேண்டும் என்ற குறிக்கோளுடன் நூல் யாத்தார் என்பதைக் குறள் படித்தவர் உணர்வர். சமயக் கருத்துக்களை முற்றிலும் புறந்தள்ளியதால் அவை அவரைப் பாதிக்கவில்லை. எந்தக் கட்டுக்குள்ளும் சிக்காமல் செம்பொருள் கண்டு அடிப்படையான உண்மைகளை உணர்த்தினார். அவர் தாம் யார் என்பதையும் அடையாளம் காட்டவில்லை.
திருவள்ளுவர்
தமிழுக்குப் பெருமை சேர்த்த திருக்குறளை படைத்த ஆசிரியர் வள்ளுவர். தமிழனின் பண்புகளைத் திரட்டியும், அற்றை நாளைய பண்பாட்டில் காணப்பட்ட நல்வாழ்வுக்குப் பொருந்தாதவைகளைக் களைந்தெறியும் நோக்கத்திலும், புதிதாக வெளியில் இருந்து வந்த கோட்பாடுகளிலுள்ள தாழ்வுகளைக் கண்டித்தும், உலகத்து மக்கள் அனைவருக்கும் ஏற்ற வாழ்வியல் முறைகளை குறள் மூலம் நல்கியவர். வள்ளுவர் அறக்கொள்கைகளில் அசையாத நம்பிக்கை உடையவராதலால், உயிர் வாழ்வைப் பொருட்படுத்தாமல் மிக உயர்வான குறிக்கோளோடு அறவாழ்வு வாழவேண்டும் என்றார். தீயன செய்வதற்கு ஒரு சிறுதளவும் இடம் கொடார். பொருளீட்டுவதிலும் காமவாழ்விலும் அறம் பேண விழைவார். உலகத்தோடு ஒட்டிய வழக்குகளை பின்பற்றச் சொல்லுவார். காலத்தோடும் ஊரோடும் ஒட்டிச்சென்று நல்லனவென்று கருதப்பட்டதைக் கண்டுணர்ந்து அவற்றை அறவுரைகளாகத் தந்த நூல்தான் குறள். ஆயினும் மாற்றுச் சிந்தனையாளர்; எனவே மரபுகளை மீறியும் அறிவுரை பகன்றுள்ளார். கூர்ந்து கவனிக்கிறபோது பாடல்களிடையே நிற்கும் மௌனங்களும், ஆங்காங்கே சீற்றத்துடன் வெடிக்கும் சொற்களும் வள்ளுவரின் கலக மனநிலையையும் வெளிக்காட்டும்.
பன்முகம் கொண்டவர். பரந்துபட்ட பல்வேறு துறைகளுக்குரிய விழுமிய கருத்துக்களை எடுத்துரைத்த புலவர் கோமகன் அவர்; அறத்துப்பாலில் ஒரு சான்றோராய் தோற்றமளித்து அருள்மொழி பகர்கிறார்; பொருட்பாலில் அரசியல் அறிஞராகிறார்; காமத்துப்பாலில் கற்பனை நயங்களுடன் கூடிய ஒரு நாடகக் கவிஞனாக மாறி நம்மை இன்பத்தில் திளைக்க வைக்கிறார்.
இவர் தானே முழுவதுமாக உணர்ந்து வெண்பாக் குறளால் எழுதி உருவான நூல் அறநெறி கூறுவதோடு இலக்கியச் சுவையில் நின்றலர்ந்து தேன்பிலிற்றும் நீர்மையதாய் உள்ளது; இவர் பாட்டின் வளம் உரைக்கின் வாய்மடுக்கும்; எல்லாப் பொருளும் குறட்பாவில் உள; இதன்பால் இல்லாத எப்பொருளும் இல்லை; அணுவைத் துளைத்து ஏழ் கடலைப் புகட்டிக் குறுகத் தறித்தது குறள்; இந்நூல் சிந்தைக்கு இனியது செவிக்கு இனியது வாய்க்கு இனியது. இவ்வாறாக பழம் புலவர்கள் இவரது படைப்பைப் போற்றிக் கொண்டாடினார்கள்.
பிற மொழித் தாக்குதலால் தமிழ் அழிந்து போவதைத் தொல்காப்பியர் தடுத்தார் என்றால், திருவள்ளுவர், வெளியில் இருந்து வந்தவர்களது செல்வாக்கால் தமிழ்ப்பண்பாடு அழிந்து போவதை நிறுத்தி அரண் அமைத்துக் காத்தார்.
வள்ளுவர் காலம்
சங்க இலக்கியங்களிலே குறளைப் பற்றிய செய்தி இல்லை; ஆனால் சங்க இலக்கியக் கருத்துக்கள் பல குறளில் காணப்படுகின்றன. சங்க நூல்களுக்குப் பிற்பட்டதே குறள் என்று குறிப்பதாக இது அமைகிறது என்று ஆய்வாளர்கள் கூறுவர். சங்க நூல்கள் எல்லாம் ஆசிரியப்பா, கலிப்பா, பரிபாடல்களிலே ஆக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆனால் குறள் வெண்பாவினால் ஆகியது. இந்த யாப்பு முறையும் குறள் சங்க காலத்தைச் (கி மு 500-கி பி 200) சேர்ந்தது அல்ல என்பதற்கு ஒரு சான்றாக கருதப்படுகிறது. பத்துப்பாட்டு, எட்டுத்தொகை முதலிய சங்க நூல்களிலே கள், புலால் உணவு, விலைமாதர் உறவு ஆகியன விலக்க வேண்டியவை என்று கூறப்படவில்லை. குறளிலே இவை கண்டிக்கப்படுகின்றன; விலக்கப்பட வேண்டியவை என்று வலியுறுத்தப்ப்டுகின்றன. இவற்றையெல்லாம் நோக்கி குறள் சங்க காலத்திற்குப் பிந்தியது என்று ஊகித்துச் சொல்லப்படுகிறது. அடுத்து, சங்க காலம் முடிவுக்கு வந்ததை சங்கம் மருவிய காலம் (கி பி 100-கி பி 500) என்று சொல்லுகிறோம். வள்ளுவர் காலத்தை வையபுரிப் பிள்ளை கி பி 5ஆம் நூற்றாண்டுக்குக் கொண்டு செல்கின்றார். ஆனால் தெ.பொ.மீ போன்றோர்க்கு அதில் உடன்பாடு இல்லை; அக்கருத்தை மறுத்து சங்க காலம் முடிகின்ற கி பி 3-ஆம் நூற்றாண்டுக்குள் வள்ளுவர் தோன்றியிருப்பார் என்று நிறுவியிருக்கின்றனர். ஆகவே வள்ளுவர் காலம் கி பி மூன்றாம் நூற்றாண்டிலிருந்து கி பி ஐந்தாம் நூற்றாண்டிற்கு இடைப்பட்ட காலம் என்று கொள்ளலாம். வள்ளுவர் சங்கம் மருவிய காலத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பது பெரும்பான்மையான அறிஞர்களின் முடிவு.
வள்ளுவர் குலம்,தொழில்,தோன்றிய/வளர்ந்த இடம்
வள்ளுவர் தோன்றிய குலம் பற்றியும் செய்த தொழில் பற்றியும் பலவேறு வகையான மாறுபட்ட செய்திகளுடன் பழம்பாடல்களும் புனை கதைகளும் உள்ளன. பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் என்று சொன்ன மாபெரும் சிந்தனையாளரின் குலம் பற்றி ஆராய்வது பொருளற்றதாகும்; அவர் செய்த தொழிலும் அவர்க்குச் சிறப்போ இழிவோ தரப்போவதில்லை. வள்ளுவர் தோன்றிய, வாழ்ந்த இடங்களைப் பற்றியும் நிறைய ஆராய்ச்சிகளும் ஊகங்களும் காணக்கிடக்கின்றன. தோன்றிய ஊரினாலும் அவர் புகழ் கூடவோ குறையவோ போவதில்லை. அவர் தமிழர்; அவர் தோன்றிய இடம் தமிழ்நாடு; அவர் சிந்தித்தது தமிழில்; நூல் யாத்தது தமிழில். இவை நமக்குப் பெருமை தருவன.
சங்க நூல்களின் தாக்கம்
சில அடிப்படையான மேம்பாடுடைய வாழ்வியல் கருத்துக்கள் தமிழர்களிடையே வேரூன்றி வலுப்பெற்றிருந்தன என்பது சங்க நூல்களிலிருந்து பெறப்படும். இக்கருத்துக்களின் சாரத்தையெல்லாம் உட்கொண்டு குறள் புதிய இன்னும் சீரிய செம்மையான வழியில் படைக்கப்பட்டது. சங்க நூல்களின் செல்வாக்கு எவ்வளவு ஆழமாகக் குறளில் பதிந்துள்ளது என்பதற்குப் பல சான்றுகள் உள. வள்ளுவர் பின்பற்றிய ஆசிரியர் தொல்காப்பியர் ஆவார். தொல்காப்பிய இலக்கண அமைதியைக் கொண்டே குறள் ஆக்கப்பட்டது. கணியன் பூங்குன்றனின் புகழ்பெற்ற சங்கப் பாடல் வள்ளுவரைப் பாதித்த மெய்யியல் கோட்பாடு: யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்; தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா; நோதலும் தணிதலும் அவற்றோ ரன்ன; சாதலும் புதுவ(து)அன்றே வாழ்தல் இனிதென மகிழ்ந்தன்றும் இலமே முனிவின் இன்னா(து) என்றலும் இலமே மின்னொடு வானம் தண்துளி தலைஇ ஆனாது கல்பொரு(து) இரங்கும் மல்லல் பேர்யாற்று நீர்வழிப் படூஉம் புணைபோல் ஆருயிர் முறைவழிப் படூஉம் என்பது திறவோர் காட்சியின் தெளிந்தனம்; ஆகலின், மாட்சியிற் பெரியோரை வியத்தலும் இலமே; சிறியோரை இகழ்தல் அதனினும் இலமே.(புறநானூறு:192) (பொருள்: சொந்த ஊர் என்று ஒன்று இல்லை. எல்லாம் நம் ஊரே. உறவினர் என்று சிலர் மட்டும் இல்லை. மக்கள் எல்லாரும் உறவினர்களே. தீமையும் நன்மையும் யாரோ ந்மக்குச் செய்வனவற்றால் வருவன அல்ல. துன்புறுதலும் ஆறுதல் பெறுதலும் அவ்வாறே பிறரால் வருவன அல்ல. சாதல் என்பதும் புதுமையானது அல்ல. வாழ்தல் இன்பமானது என்று யாம் மகிழ்ந்தது இல்லை. வெறுப்பால் வாழ்க்கை துன்பமானது என்று ஒதுங்கியதும் இல்லை. பெரிய ஆற்றில் நீர் ஓடும் வழியில் ஓடும் தெப்பம் போல், உயிர்வாழ்க்கை இயற்கை முறை வழியே நடக்கும் என்பதை தக்கோர் ஊட்டிய அறிவால் தெளிந்தோம். ஆகையால் உலகில் பிறந்து வாழ்வோரில் சிறியோரை இகழ்ந்து தூற்றியதும் இல்லை. பெரியோரை வியந்து போற்றியதும் இல்லை.) இந்தச் சிந்தனை குறளில் பல இடங்களில் எதிரொலிப்பதைக் காணலாம். யாதானும் நாடாமால் ஊராமால் என்னொருவன் சாந்துணையும் கல்லாத வாறு. (கல்வி 397) என்ற குறட்பாவில் முதலடியில் மேலே சொல்லப்பட்ட புறநானூற்றுச் செய்யுள் வரியை நேரடியாகப் பயன் படுத்தியுள்ளார். மற்ற பிற சங்கப்பாக்களின் கருத்திற்கு ஒப்பான குறள்களில் சில: பகுத்தூண் தொகுத்த ஆண்மைப் பிறர்க்கென வாழ்திநீ ஆகன்மாறே [பதிற்றுப்பத்து] என்பது பகுத்துண்டு பல்லுயிர் ஓம்புதல் நுலோர் தொகுத்தவற்றுள் எல்லாம் தலை (கொல்லாமை 322) என்னும் குறளை ஒக்கும். பேதமை ஒன்றோ பெருங்கிழமை என்றுணர்க நோதக்க நட்டார் செயின் [பழைமை 805] என்பது பேதமையாற் பெருந்தகை கெழுமி நோதக செய்ததென்றுடையேன் கொல்லோ [குறுந்தொகை 230] என்னும் சங்கச் செய்யுளை நினைவுபடுத்தும். ஈதல் இரந்தார்க்கு ஒன்று ஆற்றாது வாழ்தலின் சாதலும் கூடுமாம் மற்று [கலித்தொகை 61] என்பது சாதலின் இன்னாதது இல்லை இனிது அதுவும் ஈதல் இயையா கடை (ஈகை 230.) என்ற குறளின் பொருள்படுகிறது.
காமத்துப்பாலில் சங்கப் பாக்களின் தாக்குறவு இன்னும் மிகையாக உள்ளது.
சமயம் நீங்கிய வள்ளுவர்
நமது சிந்தனை, செயல்பாடு, நடைமுறை நிலைகளில் சமயமும், சமயச் செயல்பாடுகளும் மரபுகளும் பிரிக்க முடியாதபடி கலந்துவிட்டபடியால், இவற்றினின்று உண்மையான மெய்யியலை அறிய நாம் தவறிவிடுகிறோம். குறளையும் அந்தக் கண்ணோட்டத்திலேயே, சமயமின்றி அது நிலைக்காது என்ற நிலையிலேயே சிலர் பார்க்கின்றனர். குறள் எந்தச் சமயத்தையும் வழிமொழிகிறதா? பழம் புலவர் கல்லாடர் தெளிவுபடுத்துகிறார்: ஒன்றே பொருள்எனின் வேறுஎன்ப; வேறுஎனின் அன்றுஎன்ப; ஆறு சமயத்தார் நன்றுஎன எப்பா லவரும் இயைபவே வள்ளுவனார் முப்பால் மொழிந்த மொழி.- கல்லாடர் (திருவள்ளுவமாலை) (பொருள்: ஆறுவகை மதத்தாரில் ஒரு மதத்தார், தாம் எழுதிய நூலிலே ஒரு பொருளின் இயல்பை இன்னது என்று ஒரு மதத்தைச் சார்ந்தவர் கூறினால், மற்றொரு மதத்தார் அதனை மறுத்து வேறு ஒரு பொருளைக் காட்டுவர். ஆனால், திருவள்ளுவர் முப்பாலில் சொன்னவற்றை அனைத்து மதத்தினரும் நன்றென்று ஏற்றுக்கொள்ள உடன்படுவர்.) சமயக் கணக்கர் மதிவழி கூறாது உலகியல் கூறிப் பொருளிது வென்ற வள்ளுவன் .... - கல்லாடர் (கல்லாடம்) (பொருள்: சமயங்களை வளர்ப்போர் தத்தம் சமயத்திற்குப் பொருந்துவன கூறுவர். அவ்வாறு கூறாமல் எல்லாச் சமயத்தார்க்கும் பொருந்தும் வழி உலகியல் கூறிய வள்ளுவர் ...) கல்லாடர் கூற்றுப்படி எக்காலத்தினருக்கும் எக்கொள்கையினருக்கும் ஏற்றதொரு பொது நூல் குறள்.
குறள் ஒரு சமய நூல் அன்று; வள்ளுவர் சமய வழி நின்று குறளைப் படைக்கவில்லை; இது சமயச்சார்புடைய சமயப் பொதுமையை நாட்டும் நூலும் அன்று. இங்கே சிந்தைக்கு எட்டாத 'வீடு' இல்லை; கன்மம் இல்லை; கழுவாய் இல்லை. வழிபாட்டு முறைகள், சடங்குகள், விழாக்கள்,சமயம் சார்ந்த நம்பிக்கைகள், கோவில்கள் இல்லை. "செய்யவள், செய்யாள், தாமரையினாள், தாமரைக்கண்ணன் போன்ற பெயர்கள் குறளில் கூறப்பட்டாலும் அவை வழிபடத்தக்கவகையில் வைக்கப்படவில்லை. சொல்லப்போனால், 1103 ஆம் குறளில் 'தன் தலைவியிடம் பெற்ற இன்பத்தைவிட, தாமரைக்கண்ணனின் உலகு இனியதா?' என்று தலைவன் கேட்பதிலிருந்து தாமரைக் கண்ணன் உலகை எந்தத் தளத்தில் வள்ளுவர் வைத்திருக்கிறார் என்பது நன்கு விளங்கும். வானோர், வானுலகம், மறுபிறப்பு பற்றிப் பேசினாலும், 'தேவர் அனையர் கயவர்' என்ற கூற்றை காணும்போது, வள்ளுவரின் நோக்கம், சொல்லும் செய்தி மக்களுக்கு எளிதில் சென்று அடைய வேண்டும் என்பதுதான் என்பது விளங்கும். ஆனால் அவர் தம் சமயத்தவர் என்று சமண, பெளத்த, சைவ, வைணவ போன்ற பல பிரிவினர் உரிமை கொண்டாடி சான்றுகள் பல கூறி வருகிறார்கள். சங்கக் கருத்துக்களை மிகையாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டு அன்றிருந்த எந்தச் சமய கோட்பாடுகளுக்கும் சிறுதும் இடம் கொடுக்காமல் குறளை வழங்கினார். வள்ளுவரது சமயக் கோட்பாடு என ஒன்று தனித்து இல்லை. எந்தச் சமயத்தின் கருத்துக்களோடும் வள்ளுவர் கருத்துக்கள் முழுமையாக ஒத்து வரவில்லை. சமயக் கருத்துக்களுக்கு மாறான கருத்துக்கள் குறளில் உண்டு. மேலும் போலித் துறவிகளின் வேடங்கள் முதலியவற்றையும் கடுமையாகத் தாக்கியுள்ளார். குறளில் எந்த ஒரு குறிப்பிட்ட தெய்வத்தைப்பற்றிய குறிப்பும் இல்லை என்பது மிகத் தெளிவு. கடவுள் என்ற சொல் குறளில் எங்கும் இல்லை. ஆனால் குறளில் சங்ககாலச் சொல்லான 'அனைத்தையும் கடந்து நிற்கும் ஒன்று' என்று பொருள்படும் 'கடவுள்' உண்டு; "வாழ்க" என வாழ்த்தாது கடவுள் ஒருவர் உளர், அவரை நினைந்து வணங்க வேண்டும் என்ற கருத்துப்படக் கடவுளின் உண்மை கூறியுள்ளார். இவை சமயங்கள் உதவியின்றி கடவுளை அடைய முடியும் என்று வள்ளுவர் கருதினார் என்பதையே நமக்குக் காட்டுவன.
சான்றோர் வள்ளுவர்
சமணர்கள் தங்கள் நூல்களில் வைதிக சமய சடங்குகளை இழித்துப் பழித்து எழுதினர். அதுபோல் வைதிக நூல்களும் சமணர்களத் தாக்கி எழுதின. ஆனால் சான்றோராகிய வள்ளுவர், தமிழர் விரும்பாத ஆரிய வழக்குகளைப் பழிக்கமாட்டார்; புகழவுமில்லை; மக்கள் மனதில் பதிந்த ஆரிய கதை மாந்தரை குறளில் ஆங்காங்கே குறிப்பிட்டவர் ‘ஆயிரம் வேட்டலின் ஒன்றன் உயிர் செகுத்துண்ணாமை நன்று’ என்று வேள்வியை விலக்குக என்ற பொருளில் இடித்துரைக்கவும் தயங்கவில்லை. வள்ளுவர் அறநெறியை விதிகளாக வகுத்துக் கூறவில்லை. கடவுளின் ஆணையாகக் குறளைச் சொல்லவில்லை. குறளின் அறச் செய்திகள் மிக மென்மையான ஒலியிலே வலியுறுத்தப்படுகின்றன. குறிப்பிட்ட சமயம், சடங்கு முதலியவற்றை வற்புறுத்தாதது போலவே தாம் போற்றிய கொள்கைகளையும் பிடிவாதமாக வற்புறுத்தித் திணிக்கவில்லை. அடிப்படை உண்மைகளை மட்டும் எடுத்துரைத்து மற்றவற்றை சிந்தனை செய்து உணரும் வகையில் தூண்டுகிறார். எந்தக் கருத்தையும் எத்தன்மைதாயினும் யார் சொன்னாலும் கண்மூடி ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடாது என்பது அவர் தரும் அறிவுரை.
மாற்றுச் சிந்தனையாளர் வள்ளுவர்
மக்கள் வாழ்வில் காணப்படும் பொருந்தாத மூட நம்பிக்கைக் கொள்கைகளை எதிர்த்து போர் முழக்கம் செய்தவர் வள்ளுவர். சமுதாய நிலைப்பேற்றிற்கு என்ற பெயரில், வர்ணாசிரமம் என்ற மனித குலத்துக்கு எதிரான, மனித வரலாற்றின் மிகப் பெரிய மோசடி, ஆரிய செல்வாக்கால் இங்கு திணிக்கப்பட்டது. இதன்படி பிறப்பால் உயர்வும் இழிவான தாழ்வும் மக்களுக்கு என்றும் மாறாது என்று சொல்லி நால்வேறு வகையில் வாழ்க்கையுரிமை வகுத்துக் கொடுத்து சாதிக்கொரு நீதி விதிக்கப்பட்ட்து. கல்வி, புலமைச் சிந்தனை, விடுதலை வாழ்வு என்பன சாதியின் பெயரால் பெரும்பாலோர்க்கு விரும்பினும் குற்றமாகும் என்று சொல்லப்பட்டது. அதை மறுத்து பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் சிறப்பொவ்வா செய்தொழில் வேற்றுமையான் (பெருமை 972) (பொருள்: எல்லா வுயிர்க்கும் பிறப்பால் ஒரு வேறுபாடில்லை. ஆயினும் தான்செய் தொழிலினது ஏற்றச் சுருக்கத்தினாலே பெருமை ஒவ்வாது. எனவே, இது பெருமையாவது குலத்தினால் அறியப்படா தென்பதூஉம் அதற்குக் காரணமும் கூறிற்று.) என்று முழங்கினார் வள்ளுவர். ‘பிறப்பொக்கும் எல்லாவுயிர்க்கும்’ என்றது வர்ணாசிரம தர்மம் என்று சொல்லப்படுவதற்கு, நேர் எதிர்க் கருத்தாக அமைந்த முதல் தமிழ் இலக்கிய வரியாகும். பிறப்பாலுரிமை பேசியது மட்டுமல்ல ஒருவர்க்கு பெருமையும் சிறுமையும் எவ்விதம் ஏற்படுகிறது என்பதற்கு பெருமைக்கும் ஏனைச் சிறுமைக்கும் தத்தம் கருமமே கட்டளைக் கல் (தெரிந்துதெளிதல் 505) (பொருள்: மக்களுடைய குணங்களாலாகிய) பெருமைக்கும் (குற்றங்களாலாகிய) சிறுமைக்கும் தேர்ந்தறியும் உரை கல்லாக இருப்பவை அவரவருடைய செயல்களே ஆகும்.) என்ற வரையறையையும் சொன்னார். கல்வி, மனைமாட்சி, தவம், துறவு என்பன எல்லா மாந்தர்க்கும் ஏற்றது என்பது குறளறம்; ஒழுக்கத்தால் உயர்ந்தாரே நல்ல குடியில் பிறந்தோர் ஆவார் என்று கூறினார்; கல்வி அனைவருக்கும் பொது என்றார்; உயிர்ப்பலி கொடுத்து வேள்வி செய்வதைக் கண்டித்தார்; “அந்தணர் யார்” என்று விளக்கம் கொடுத்து போலி அந்தணர்களை அடையாளம் காட்டி அவர்களைப் புறக்கணிக்க வழிகோலினார். இவையெல்லாம் மக்களைப் பிரித்தாளும் வைதிக சமயம் வலுவாய் இருந்த காலத்தில் விழிப்புணர்ச்சி ஏற்படச் செய்த வீர முழக்கங்களாகும்.
'சாதலைவிட கொடியது இல்லை, ஆனால் கொடைக்கு முடியாத நிலைவந்தால் அதுவும் இனிதே’ என்ற குறள் உண்மையில் மிகக் கடுமையானது. இரப்பவர்களுக்கும் அறவோருக்கும் கொடுப்பதே இல்லறத்தார் கடமை என்று சொல்லி அப்படிக் கொடுக்க முடியாதபோது சாவதே மேல் என்று அழுத்தமாகக் கூற வரும் குறள் அந்நிலையில் மரணமும் இனியதாகிவிடும் என்றே கூறி அமைகிறது. கொடுத்தலால் வீடு அடைதல் போன்றே பெறுதலாலும் வீடு அடையலாம் என்ற கொள்கை பரப்ப்பட்டு வந்தது; அந்தணர் கடமைகளாக வேட்டல் வேட்பித்தல், கற்றல், கற்பித்தல், இரத்தல், புரத்தல் ஆகியன சொல்லப்பட்டன; ஆனால் வள்ளுவர் நல்லாறு எனினும் கொளல் தீது; மேலுலகம் இல்லெனினும் ஈதலே நன்று (ஈகை 222) என்று சொன்னது எத்தகைய புரட்சிக் கொள்கை!
மகளிரின் உயர்வுக்காகப் போராட்டம் தொடங்கியவரும் வள்ளுவரே. பெண்களின் சமநிலைக்காக அவர் கூறியுள்ள கருத்துக்கள் இன்றும் என்றும் பொன்போலப் போற்றத்தக்கன. மனைவியை வாழ்க்கைத் துணை என முதல் முதலாக அழைத்தவரும் அவரே. கணவனும் மனைவியும் நண்பர் போன்று வாழ்தல் வேண்டும் என்று கட்டுரைத்தவரும் அவரே. ஆண்மகனுடைய ஒழுக்கத்திற்குப் பெண்மகளை எடுத்துக்காட்டாகக் கூறியவரும் இப்பெரியாரே - ஒருமை மகளிரே போல் பெருமையும் தன்னைத்தான் கொண்டொழுகின் உண்டு(பெருமை 974) என்ற குறள் ஆண்கற்பை வலியுறுத்தும். (பொருள்: ஒரு தன்மையான கற்புடைய மகளிரைப் போல், பெருமைப் பண்பும் ஒருவன் தன்னைத்தான் காத்துக் கொண்டு நடந்தால் உளதாகும்.) பரத்தையர் பிரிவைக் கண்டித்த முதல் புரட்சியாளரான வள்ளுவர் ஊன் உண்ணுதலை எதிர்த்தார்; கள் உண்ணுதலைக் கடிந்தார்; சூதாடுதலை இகழ்ந்தார்.
வறியவரின் சார்பாக வள்ளுவரின் அறச்சீற்றமாக வரும் அனல் கக்கும் வரிகளை நோக்குங்கள்: இரந்தும் உயிர்வாழ்தல் வேண்டின் பரந்து கெடுக உலகியற்றியான் (இரவச்சம் 1062) (பொருள்: பிச்சை எடுத்துதான் உயிர் வாழ வேண்டும் என்று படைத்திருந்தால், இந்த உலகத்தைப் படைத்தவனும் இரப்பவர்போல் அலைந்து கெடுவானாக!) வள்ளுவர் போன்ற தூய நேரிய அருளாளர்களால் மட்டுமே துயர் நீங்க வழியின்றி வாடும் உயிர்களுக்காக, மனதைக் கலங்கடிக்கும் இத்தகைய சொற்களால் கூறமுடியும்.
கவிஞர் வள்ளுவர்
வள்ளுவர் தேற்றம் மிகு கவிதை நலமும் மொழி மேலாண்மையும் கொண்டவர். கட்டுக்கோப்பான குறள் வடிவம், சொற் சிக்கனம், உவமை ஆளுமை, சின்னஞ்சிறு பாக்களில் செம்மையாக வடித்தெடுக்கும் யாப்பு வல்லமை, காலத்தை வென்று நிற்கும் உண்மைகளை இலக்கியமாக வடித்தது இன்னபிற அவரை சிறந்த கவிஞராக அடையாளம் காட்டுவன. சிறந்த சொற்தேர்வு, செம்மையான தொடர்கள், அழகு மிகுந்த அருமையான வாக்கியச் சேர்க்கைகள் இவற்றால் கவிதைகளை ஆக்கி வெற்றி கண்டவர் வள்ளுவர். கற்பனை கலவாமல் தாம் உணர்ந்தவற்றை உணர்ந்தவாறே எடுத்துரைத்துள்ள கருத்துகள் கொண்ட சில குறட்பாக்களில் வள்ளுவரின் உணர்ச்சிகளை நாம் நேரடியாக உணரமுடியும். வள்ளுவரின் உள்ளம் இவற்றில் மிகவும் ஈடுபட்டிருந்தமையால், அவற்றை உணர்ச்சியாக எடுத்துரைக்க அவரால் முடிந்தது.
செய்யுள் யாத்த முறையில் சங்க நூல்களிலிருந்து வேறுபடுகின்றார். மொழி இயல்புகளில் புதுமைப் போக்கையும் மொழியமைப்பில் புதுமைப் பண்புகளையும் காணமுடிகிறது. வழக்கிறந்த சொற்களோ இலக்கண முடிவுகளோ மரபுகளோ திருக்குறளில் இடம்பெறவில்ல; மாறாக மக்கள் அன்றாட வாழ்க்கையில் பயன்படுத்திய பேச்சுமொழியின் இயல்புகள் பல திருக்குறளில் இடம்பெற்றிருக்கின்றன என்பார் க த திருநாவுக்கரசு. மேலும் இத்தமிழறிஞர் குறளில் தோன்றும் புதிய பண்புகள் பற்றி ஆய்ந்து இவ்வாறு கூறுகிறார்: 'இப்பண்புகள் சங்க நூல்களான அகத்திலும் புறத்திலும் காணப்படவில்லை. குறுந்தொகையிலும் நற்றிணையிலும் இடம் பெறவில்லை. கலித்தொகையிலும் பரிபாடலிலும் அவை அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக நுழைந்துள்ளன. இவை இரண்டும் இசைப்பாடல்களால் இயற்றப்பட்டவை. இவ்விசைப்பாடல்களைச் செந்துறை மார்க்கப் பாடல்கள் என்பர். இவை செய்யுள் வழக்கினை மட்டும் பின்பற்றாமல் இசை வழக்கினையும் பின்பற்றுவதால் இப்பாடல்களை இயற்றிய புலவர்கள் எல்லாரும் எளிதில் அறிந்து கொள்ளும் வகையில் பேச்சு வழக்கினயும் பின்பற்றி இருக்கலாம். இதைப்போன்றே உலகிற்கு அறத்தினை எடுத்துரைக்க முன்வந்த திருவள்ளுவர், தம்நூலை, எல்லோரும் ஓதியுணர்ந்து பயன்பெறவேண்டும் என்ற கருத்துடன் செய்யுள் வழக்கினை மட்டும் பின்பற்றாமல் அன்றைய மக்களின் பேச்சு வழக்கினையும் தழுவியே தம்முடைய 'முப்பாலை' இயற்றினார் எனக் கொள்ளுவது சாலவும் பொருந்தும்.'
ஒரு பொருளின் இலக்கணத்தைக் கூறுதலும், அதன் இன்றியமையாமையை விளக்குதலும் அதனால் பெறப்படும் பயனை அறிவுறுத்தலும், அதனை நாம் மேற்கொள்ளுதற்குரிய வழிமுறைகளை உரைத்தலும், நம் கண் முன்னே காணப்படும் பொருள்களின் வாயிலாக ஒப்பு நோக்கி மொழிதலும் வள்ளுவர் உத்திகள். மக்கள் விலக்க வேண்டியவற்றை வெஃகாமை. கள்ளாமை என்று எதிர்மறை முகத்தால் கூறுவார். ஒரு கருத்தை உடன்பாட்டு முகத்தாலும் மறைமுகத்தாலும் தெளிவுபடுத்துவார். ஒரு நீதிக்கு மற்றொரு நீதியை உவமையாக வைத்து இரண்டையும் வற்புறுத்துவார். நயம் தோன்றவும் நகைச்சுவையாகவும் அறவழியைக் கூறும் இடங்கள் பல. செல்விருந்து ஓம்பி வருவிருந்து பார்த்திருப்பான் நல்விருந்து வானத் தவர்க்கு (விருந்தோம்பல் 86) என்று ஒருவன் விருந்தோம்பி வாழ்வானாயின் வானுலகில் அவனுக்கு விருந்து காத்திருக்கிறது என்று சொல்லுவார். நன்றறி வாரின் கயவர் திருவுடையார் நெஞ்சத்து அவலம் இலர் (கயமை 1072) கயவர் நல்லவரை விடவும் பேறு பெற்றவர் என்று கூறும்போது இது ஏன் என்று குழம்புகிறோம். அடுத்து அவர் நெஞ்சில் எதைப்பற்றியும் கவலை கொள்ளாதவர் அதனால் என்று முடிக்கும்போதுதான் வள்ளுவருடைய கருத்து புலப்படும். தேவர் அனையர் கயவர் அவரும்தாம் மேவன செய்துஒழுக லான் (கயமை 1073) கயவர் தேவரைப் போன்றவர் என்று சொல்லும்போது தேவரை நிந்திக்கிறாரா அல்லது கயவரை பாராட்டுகிறாரா என்று புரிவதில்லை. ‘அவரும் தாம் விரும்புகின்றவைகளைச் செய்து மனம் போன போக்கில் நடத்தலால்’ என்று விளக்கியபின்தான் அவரது கவித்திறன் தெரிகிறது. இது போன்ற எண்ணற்ற நயங்கள் நூல் முழுவதும் பரவிக் கிடக்கின்றன.
காமத்துப் பால் கற்பனைவளமும் இலக்கியச்சுவையும் சேர்ந்து அமைக்கப்பட்ட காதல் நாடகம். ஆண் பெண் உறவில் அக வாழ்வின் பதிவாக விளங்கும் சுவையான சொல்லோவியங்களாகவே புலவி, புலவி நுணுக்கம், ஊடலுவகை என்னும் காமத்துப் பாலின் இறுதி மூன்று அதிகாரங்களும் அமைந்துள்ளன. இலக்கியச்சுவை மிகுந்த இந்த இன்பப் பகுதியை படித்து முடிக்கும்போது 'வள்ளுவர் முற்றிலுமான நாடக இலக்கியங்களை ஏன் படைக்கவில்லை? அவற்றைப் படிக்கும் பேறு பெற்றோம் இல்லையே' என்ற எண்ணங்கள் இயற்கையாகவே எழுகின்றன.
நுண்ணோக்கம்
மனத்துக்கண் மாசிலன் ஆதல் அனைத்து அறன் ஆகுல நீர பிற (அறன்வலியுறுத்தல் 34) (பொருள்: ஒருவன் தன் மனத்தில் குற்றம் இல்லாதவனாக இருக்க வேண்டும்; அறம் அவ்வளவே; மற்றவை ஆரவாரத் தன்மை உடையவை.) இவ்வாறு அறத்துக்கு எளிய ஆழமான இலக்கணம் வகுத்த பெருமை வள்ளுவர் ஒருவருக்கே உண்டு. இது உலகம் அனைத்தும் விரும்பி ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடிய கருத்தாகும்.
குறளின் கருப்பொருளாக விளங்கும் பாடல்களில் மிகச்சிறப்பானது: வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்பவன் வானுறையும் தெய்வத்துள் வைக்கப் படும் (இல்வாழ்க்கை 50) (பொருள்: உலகத்தில் வாழவேண்டிய முறையில் இல்வாழ்க்கை நடத்தி வாழ்பவன், வானில் உள்ள தேவர்களோடு வைத்துப் போற்றத்தக்க பெருமையுடையவன்.) என்னும் குறளே. "பிற சமயவாதிகள் துறவறம் தவங்கட்குத் தரும் சிறப்பையெல்லாம் வள்ளுவர் இல்லறத்திற்குத் தரும் நுட்பம் காண்க. வாழ்வாங்கு வாழ்பவனைத் "தெய்வம்" என்றே கூறுவது, அவர் கருத்தின் மணிமுடியாகத் திகழ்கிறது. பிறரெல்லாம் துறவியர் முன் மக்களை மண்டியிட வைத்துள்ளனர். அதற்கு நேர் எதிரான கருத்து இது." என்று இக்குறளுக்குத் தமிழண்ணல் நுண்ணுரை வழங்கியுள்ளார். 'வாழ்வாங்கு வாழும் முறை' என்பது என்ன? திரு வி க விரிவுரை அதை விளக்குகிறது: "ஒருத்தனும் ஒருத்தியும் கற்பன கற்று, கேட்பன கேட்டு,மணம் புரிந்து, இல்வாழ்க்கையில் தலைப்பட்டு, மனமாசற்று, விடுதலை பெறுதற்குப், பிள்ளைப் பேறுண்டாகவும், அன்பு பெருகவும், விருந்து நிகழவும், அடக்கம் அமையவும், ஒழுக்கம் ஊடுருவவும், பொறை பொருந்தவும், ஒப்புரவு உயரவும், ஈகை எழவும், அருள் வளரவும், தவம் ஓங்கவும், வாய்மை சிறக்கவும், அவா அறவும், துறவு நிலைக்கவும், மெய்யுணர்வு மேம்படவும், வாழ்வு நடாத்தல் வேண்டும். இவ்வாறு வாழ்தல் முறைப்படி இல்வாழ்க்கையில் ஒழுகுவதாகும். இதை "வாழ்வாங்கு வாழ்பவன்" என்று சுருங்கச் சொற்றனர் ஆசிரியர்."
இதுதான் மனிதன் மன்பதைக்குச் சொன்ன அறம். அந்த மனிதன் திருக்குறள் தந்த தெய்வத்திருவள்ளுவர்.
இன்று வைகாசி அனுஷம். பாரம்பரியமாக திருவள்ளுவரின் அவதாரத் திருநாளாக வள்ளுவர் சமுதாயத்தினரால் கொண்டாடப் பட்டுவந்த இந்நாளே திருவள்ளுவர் தினமாக தமிழ்நாடு அரசால் அறிவிக்கப் பட்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் பண்பாட்டு அழிப்பையும் கலாசாரப் படுகொலையையுமே மையமான கொள்கைகளாக வைத்திருந்த திராவிடக் கட்சி அரசுகளால் சம்பந்தமே இல்லாமல் பொங்கலுக்கு அடுத்த நாள் திருவள்ளுவர் தினம் என்று அறிவிக்கப் பட்டது ஒரு சோகம். இனிவரும் ஆண்டுகளிலாவது தமிழ்நாடு அரசு இந்த வரலாற்றுத் தவறை சரிசெய்யும் என்று எதிர்பார்ப்போம்.
தெய்வப் புலவரின் திருக்குறளை இந்த நன்னாளில் கற்போம், பரப்புவோம்.
எல்லாப் பொருளும் இதன்பால் உள இதன்பால் இல்லாத எப்பொருளும் இல்லையால் – சொல்லால் பரந்த பாவால் என் பயன்? வள்ளுவனார் சுரந்த பா வையத் துணை.
- திருவள்ளுவ மாலை (மதுரைத் தமிழ் நாகனார் பாடியது)
வள்ளுவன் தன்னை உலகினுக்கே தந்து வான்புகழ் கொண்ட தமிழ்நாடு .
- மகாகவி பாரதியார்
*****
திருக்குறளை ஒரு சாதாரண நீதி நூல் போல வாசிப்பது என்பது மிக மேம்போக்கானது. அதில் உள்ள மையமான தத்துவப் பார்வையையும் நுட்பங்களையும் (இன்றைக்கு இந்துமதம் என அழைக்கப் படும்) வேதநெறி, சமணம், பௌத்தம் ஆகிய இந்திய தரிசனங்களின் இன்றி புரிந்து கொள்ளவே முடியாது.
நேற்று ஒரு குழும விவாதத்தின் போது நண்பர் ஒருவர் “திருக்குறளில் வரும் இந்துக் கடவுள்கள் பெயர்” என்று குறிப்பிட்டதும் சிலர் பிலுபிலுவென்று பிடித்துக் கொண்டார்கள். பாவிங்களா அவரையும் இந்துவாக்கிட்டீங்களா என்றார் ஒருவர். அப்போது இந்து என்ற சொல்லே கிடையாதே என்றார் இன்னொரு மேதாவி. உடனே நண்பர்
அவ்வித்து அழுக்காறு உடையானைச் செய்யவள் தவ்வையைக் காட்டி விடும்.
என்ற குறளைக் கொடுத்தார். அதற்கான மு.வ.உரை, கலைஞர் உரை, சாலமன் பாப்பையா உரை எல்லாவற்றிலும் இலக்குமி என்ற திருமகளையும், அவள் அக்காவான மூதேவியையும் குறிப்பிட்டிருப்பதை எடுத்துக் காட்டி, அவர்கள் இந்து தெய்வங்கள் தானே என்று பரிதாபமாகக் கேட்டார். உடனே எதிர்த் தரப்பாளர்கள் இதில் இலக்குமி, மூதேவி என்பதெல்லாம் முக்கியமே அல்ல, அதைத் தூக்கி எறியுங்கள். ”பொறாமை குணம் கொண்டவனை விட்டு அறிவு, செல்வம் மறைந்து மடமை எனும் வறுமை குடி புகும்” - இது தான் சரியானது. இப்படித் தான் “சுத்திகரிக்கப் பட்டு” உரையெழுத வேண்டும்" என்றார்கள்.
இந்துமத ஒவ்வாமையை “பகுத்தறிவு” வேடம் போட்டு மறைக்கும் இந்த வாதத்தில் அடிப்படையிலேயே பிழை உள்ளது. திருக்குறள் ஏதோ திடீரென்று முளைத்த நூல் அல்ல. மணக்குடவர், பரிமேலழகர் என பல பழைய உரைகாரர்களின் விளக்கங்களுடன் நீண்ட காலமாக குறள் இங்கு பயிலப் பட்டு வருகிறது. அதற்கு ஒரு முறைமை உள்ளது. அதிலுள்ள மரபார்ந்த பண்பாட்டுக் கூறுகளை கழற்றி எறிந்து தட்டையாக ஒரு நீதிபோதனையை உருவி எடுப்பது என்பது திருக்குறள் என்ற இலக்கியப் பிரதியை சிதைப்பதன்றி வேறில்லை..
உதாரணமாக, இந்தக் குறளிலேயே முக்கியமான குறிப்பு என்பது திருமகளும், மூதேவியும் அக்கா-தங்கை என்பதும், தங்கை அக்காவிடம் கைகாட்டி விடுவாள் என்பதுமாகும். இந்தக் குறியீட்டில் உள்ள தொன்மமும், அதன் ஆழ்ந்த விளக்கமுமே இதைக் கவிதையாக, தரிசனமாக ஆக்குகிறது. சாதாரணமாக “செல்வம் போகும் வறுமை வரும்” என்பது மட்டுமல்ல இது.
இதை எத்தனை தடவை சொன்னாலும் பல “குறள் அன்பர்களுக்கு” புரிவதில்லை. இருந்தாலும் சொல்லி வைப்போம்.
Thiruvalluvar, commonly known as Valluvar, was a celebrated Tamil poet and philosopher. He is best known as the author of Thirukkuṛaḷ, a collection of couplets on ethics, political and economical matters, and love. The text is considered an exceptional and widely cherished work of the Tamil literature.[2]
Most oldest information about Thiruvalluvar comes from Thiruvalluvamalai - literally 'Garland of Valluvar' which can be dated to early 14th century, as it follows the method of Commentator Parlimelazakar, which is different from Manakkudavar, a Jain who was the earlierst Commantator written within a century from composition of Thirukkural.
Almost no authentic information is available about Thiruvalluvar, states Kamil Zvelebil – a scholar of Tamil literature. His life and likely background are variously inferred from his literary works by different biographers. There are unauthentic hagiographic and legendary accounts of Thiruvalluvar life, and all major Indian religions, as well as Christian missionaries of the 19th-century, have tried to claim him as secretly inspired (crypto-) or originally belonging to their tradition. Little is known with certainty about his family background, religious affiliation, or birthplace. He is believed to have lived at least in the town of Mylapore (a neighbourhood of the present-day Chennai), and his floruit is dated variously from 4th century BCE to early 6th century CE, based on the traditional accounts and the linguistic analyses of his writings. Maraimalai Adigal gives 31 BCE as the birth year of Valluvar, while Kamil Zvelebil infers the Thirukkuṛaḷ and Thiruvalluvar are best dated to around 500 CE.
Valluvar has influenced a wide range of scholars down the ages since his time across the ethical, social, political, economical, religious, philosophical, and spiritual spheres. He has long been venerated as a great sage, and his literary works a classic of Tamil culture.
Tiruvalluva Maalai is a collection of verses said to have been composed by gods, goddesses and poets of different times, all belonging to the legendary Tamil Sangam at Madurai.[1][9] A total of 55 poets have composed their encomia in 55 verse in the collection, all written several centuries after the composition of the Kural text.[10] With the exception of Avvaiyar and Idaikkadar, both of whom composed their verses in Kural venpa metre (couplet form), all the 53 poets have written their composition in the Venpa (quatrain) form.[11]
The Tiruvalluva Maalai refers to the Kural text mostly as Muppāl, a name preferred by Valluvar himself. The name appears in 15 different places, including verses 9, 10, 11, 12, 15, 17, 18, 19, 30, 31, 39, 44, 46, 49, and 53, indicating the title of the work.[12]
Following is a sample verse in quatrain from the collection, written by poet Kapilar (c. 1st century CE):[13][14]
Original:
தினையளவு போதாச் சிறுபுல்நீர் நீண்ட
பனையளவு காடும் படித்தால் — மனையளகு
வள்ளைக்கு உறங்கும் வளநாட! வள்ளுவனார்
வெள்ளைக் குறட்பா வரி.
(Verse 5)Meaning:
As the tiny dew upon the blade of a grass reflects
The term Tirukkural is a compound word made of two individual terms, tiru and kural. Tiru is an honorific Tamil term that corresponds to the universally Indian, Sanskrit term sri meaning "holy, sacred, excellent, honorable, and beautiful."[1] The term tiru has as many as 19 different meanings.[20] Kural means something that is "short, concise, and abridged."[1] Etymologically, kural is the shortened form of kural paattu, which is derived from kuruvenpaattu, one of the two Tamil poetic forms explained by Tolkappiyam, the other one being neduvenpaattu.[21] According to Winslow, kural is used as a literary term to indicate "a metrical line of 2 feet, or a distich or couplet of short lines, the first of 4 and the second of 3 feet." Thus, Tirukkural literally comes to mean "sacred couplets."[1]
The work is highly cherished in the Tamil culture, as reflected by its nine different traditional titles: Thirukkuṛaḷ (the sacred kural), Uttaravedam (the ultimate Veda), Thiruvalluvar (eponymous with the author), Poyyamoli (the falseless word), Vayurai valttu (truthful praise), Teyvanul (the divine book), Potumarai (the common Veda), Muppal (the three-fold path), and Tamilmarai (the Tamil Veda)
Contents
The Kural is structured into 133 chapters, each containing 10 couplets (or kurals), for a total of 1,330 couplets.[53][f] All the couplets are in kural venba metre, and all the 133 chapters have an ethical theme and are grouped into three parts, or "books":[53][54]
Tirukkuṛaḷ
Aṟam (28.6%)
Poruḷ (52.6%)
Inbam (18.8%)
Book I – Aṟam (அறம்): Book of Virtue (Dharma), dealing with moral values of an individual[53] and essentials of yoga philosophy[54] (Chapters 1-38)
Book II – Poruḷ (பொருள்): Book of Polity (Artha), dealing with socio-economic values,[53] polity, society and administration[54] (Chapters 39-108)
Book III – Inbam (இன்பம்): Book of Love (Kama), dealing with psychological values[53] and love[54] (Chapters 109-133)
"Virtue will confer heaven and wealth; what greater source of happiness can man possess?"
(Kural 31; Drew, 1840).[55]
The book on aṟam (virtue) contains 380 verses, that of poruḷ (wealth) has 700 and that of inbam or kāmam (love) has 250. Each kural or couplet contains exactly seven words, known as cirs, with four cirs on the first line and three on the second, following the kural metre. A cir is a single or a combination of more than one Tamil word. For example, the term Thirukkural is a cir formed by combining the two words thiru and kuṛaḷ.[53]
Of the 1,330 couplets in the text, 40 couplets relate to god, rain, ascetics, and virtue; 200 on domestic virtue; 140 on higher yet most fundamental virtue based on grace, benevolence and compassion; 250 on royalty; 100 on ministers of state; 220 on essential requirements of administration; 130 on morality, both positive and negative; and 250 on human love and passion.[16]
The work largely reflects the first three of the four ancient Indian aims in life, known as purushaarthas, viz., virtue (dharma), wealth (artha) and love (kama).[1][56][57] The fourth aim, namely, salvation (moksha) is implicit in the last five chapters of Book I.[58] According to Sharma, dharma (aṟam) refers to ethical values for the holistic pursuit of life, artha (poruḷ) refers to wealth obtained in ethical manner guided by dharma, and kāma (Inbam) refers to pleasure and fulfilment of one's desires, also guided by dharma.[59] The corresponding goals of poruḷ and inbam are desirable, yet both need to be regulated by aṟam, according to Kovaimani and Nagarajan.[60] Wealth and pleasure, according to Indian scriptures, must be pursued with an "action with renunciation" (Nishkam Karma), that is, one must act without craving.[59]
Structure
The text is the work of a single author because it has a consistent "language, formal structure and content-structure", states Zvelebil.[62] Neither is the Kural an anthology nor is there any later additions to the text.[62] The division into three parts (muppāl) is probably the author's work. However, the subdivisions beyond these three, as found in some surviving manuscripts and commentaries, are likely later additions because there are variations between these subtitles found in manuscripts and those in historical commentaries.[63] For example, the following subdivisions are found in Parimelalhagar's version, which greatly varies from that of Manakkudavar's:[64]
Chapters 1–4: Introduction
Chapters 5–24: Domestic virtue
Chapters 25–38: Ascetic virtue
Chapters 39–63: Royalty, the qualities of the leader of men
Chapters 64–73: The subject and the ruler
Chapters 74–96: Essential parts of state, shrewdness in public life
Chapters 97–108: Reaching perfection in social life
Chapters 109–115: Concealed love
Chapters 116–133: Wedded love
Such subdivisions are likely later additions, but the couplets themselves have been preserved in the original form and there is no evidence of later revisions or insertions into the couplets.[62][64]
According to Zvelebil, the content of the Kural text is "undoubtedly patterned" and "very carefully structured".[65] There are no structural gaps in the text, with every couplet indispensable for the structured whole. There are two distinct meanings for every couplet, namely, a structural one and a proverbial one. In their isolated form, that is, when removed from the context of the 10-couplet chapter, the couplets lose their structural meaning but retain the "wise saying, moral maxim" sense. In isolation, a couplet is "a perfect form, possessing, in varying degree, the prosodic and rhetoric qualities of gnomic poetry."[63] Within the chapter-structure, the couplets acquire their structural meaning and reveal the more complete teaching of the author. This, Zvelebil states, is the higher pattern in the Kural text, and finally, in relation to the entire work, they acquire perfection in the totality of their structure.[63] In terms of structural flow, the text journeys the reader from "the imperfect, incomplete" state of man implicit in the early chapters to the "physically, morally, intellectually and emotionally perfect" state of man living as a husband and citizen, states Zvelebil.[66]
In poetic terms, it fuses verse and aphoristic form in diction in a "pithy, vigorous, forceful and terse" manner. It is an ethics text that expounds a universal, moral and practical approach to life. Throughout the work, Valluvar is more considerate about the substance than the linguistic appeal of his writing.[67]
Substance
The text was written for its time, for the then contemporary society. It is marked by pragmatic idealism,[68] focused on "man in the totality of his relationships".[69] According to Zvelebil, the Kural text does not feature "true and great poetry" throughout the work, except, notably, in the third book, which deals with love and pleasure. This emphasis on substance rather than poetry suggests that Valluvar's main aim was not to produce a work of art, but rather an instructive text focused on wisdom, justice, and ethics.[70]
The Kural text begins with an invocation of God and then praises the rain for being the vitalizer of all life forms on earth. It proceeds to describe the qualities of a righteous person, before concluding the introduction by emphasizing the value of aṟam or virtue.[71] Valluvar extols rain next only to God for it provides food and serves as the basis of a stable economic life by aiding in agriculture, which Valluvar asserts as the most important economic activity later in Book II of the Kural text.[71][72]
"The greatest virtue of all is non-killing; truthfulness cometh only next."
(Kural 323; Aiyar, 1916).[73]
The three books of the Kural base aṟam or dharma (virtue) as its cornerstone, which resulted in the Kural being referred to simply as Aṟam.[74][75][76] Contrary to what the Manusmriti says, Valluvar holds that aṟam is common for all, irrespective of whether the person is a bearer of palanquin or the rider in it.[77][78] The text is a comprehensive pragmatic work that presents philosophy in the first part, political science in the second and poetics in the third.[79][80] Of the three books of the Kural literature, the second one on politics and kingdom (poruḷ) is about twice the size of the first, and three times that of the third.[81] In the 700 couplets on poruḷ (53 percent of the text), Valluvar mostly discusses statecraft and warfare.[82]
The greatest of personal virtues according to the Kural text is non-killing, followed by veracity,[83][84] and the two greatest sins that Valluvar feels very strongly are ingratitude and meat-eating.[84][85][86] As observed by P. S. Sundaram in the introduction to his work, while "all other sins may be redeemed, but never ingratitude," Valluvar couldn't understand "how anyone could wish to fatten himself by feeding on the fat of others."[87] The Kural differs from every other work on morality in that it follows ethics, surprisingly a divine one, even in its Book of Love.[88] In the words of Gopalkrishna Gandhi, Valluvar maintains his views on personal morality even in the Book of Love, where one can normally expect greater poetic leniency, by describing the hero as "a one-woman man" without concubines.[89] In a social and political context, the Kural text glorifies valour and victory during war and recommends a death sentence for the wicked only as a means of justice.[11][90][91]
According to Kaushik Roy, the Kural text in substance is a classic on realism and pragmatism, and it is not a mystic, purely philosophical document.[82] Valluvar presents his theory of state using six elements: army (patai), subjects (kuti), treasure (kul), ministers (amaiccu), allies (natpu), and forts (aran).[82] Valluvar also recommends forts and other infrastructure, supplies and food storage in preparation for siege.[82][92] A king and his army must always be ready for war, and should launch a violent offensive, at the right place and right time, when the situation so demands and particularly against weak and corrupt kingdoms. A good and strong kingdom must be protected with forts made of thick, high and impenetrable walls. The text recommends a hierarchical military organization staffed with fearless soldiers who are willing to die in war.[93]
"The sceptre of the king is the firm support of the Vedas of the Brahmin, and of all virtues therein described."
(Kural 543; John Lazarus 1885,[94] & A. K. Ananthanathan 1994).[95]
The Kural text does not recommend democracy; rather it accepts a royalty with ministers bound to a code of ethics and a system of justice.[96] The king in the text, states K. V. Nagarajan, is assigned the "role of producing, acquiring, conserving, and dispensing wealth".[96][82] The king's duty is to provide a just rule, be impartial and have courage in protecting his subjects and in meting out justice and punishment. The text supports death penalty for the wicked, though in the aṟam book it also emphasizes the personal virtue of non-killing.[96] The Kural cautions against tyranny, appeasement and oppression, with the suggestion that such royal behavior causes natural disasters, depletes the state's wealth and ultimately results in the loss of power and prosperity.[97]
Valluvar remained a generalist rather than a specialist in any particular field.[98] He never indulged in specifics but always stressed on the basic principles of morality. This can be seen across the Kural text: while Valluvar talks about worshipping God, he refrains from mentioning the way of worshipping; he refers to God as an “ultimate reality” without calling him by any name; he talks about land, village, country, kingdom, and king but never refers them by any name; though he mentions about the value of reading and reciting scriptures, he never names them; he talks about the values of charity without laying down the rules for it; though he repeatedly emphasizes about the importance of learning, he never says what is to be learnt; he recommends taxation in governance but does not suggesting any proportion of collection.[98]
Similes and contradictions
The author seldom shows any concern as to what similes and superlatives he used earlier while writing on other subjects, purposely allowing for some repetition and mild contradictions in ideas one can find in the Kural text. Despite knowing its seemingly contradictory nature from a purist point of view, Valluvar employs this method to emphasise the importance of the given code of ethic. Following are some of the instances where Valluvar employs contradictions to expound the virtues.[citation needed]
While in Chapter 93 Valluvar writes on the evils of intoxication, in Chapter 109 he uses the same to show the sweetness of love by saying love is sweeter than wine.
To the question "What is wealth of all wealth?" Valluvar points out to two different things, namely, grace (Kural 241) and hearing (Kural 411).
In regard to the virtues one should follow dearly even at the expense of other virtues, Valluvar points to veracity (Kural 297), not coveting another's wife (Kural 150), and not being called a slanderer (Kural 181). In essence, however, in Chapter 33 he crowns non-killing as the foremost of all virtues, pushing even the virtue of veracity to the second place (Kural 323).
Whereas he says that one can eject what is natural or inborn in him (Kural 376), he indicates that one can overcome the inherent natural flaws by getting rid of laziness (Kural 609).
While in Chapter 7 he asserts that the greatest gain men can obtain is by their learned children (Kural 61), in Chapter 13 he says that it is that which is obtained by self-control (Kural 122).
The Kural is one of the most reviewed of all works in Tamil literature, and almost every notable scholar has written commentaries (explanation in prose or verse) on it.[99][g] Some of the Tamil literature that was composed after the Kural quote or borrow its couplets in their own texts.[100] According to Aravindan, these texts may be considered as the early commentaries to the Kural text.[99]
Dedicated commentaries on the Kural text appear about and after the 10th century CE. There were at least ten medieval commentaries of which only six have survived into the modern era. The ten medieval commentators include Manakkudavar, Dharumar, Dhamatthar, Nacchar, Paridhiyar, Thirumalaiyar, Mallar, Pari Perumal, Kaalingar, and Parimelalhagar, all of whom lived between the 10th and the 13th centuries CE. Of these, only the works of Manakkudavar, Paridhi, Kaalingar, Pari Perumal, and Parimelalhagar are available today. The works of Dharumar, Dhaamatthar, and Nacchar are only partially available. The commentaries by Thirumalaiyar and Mallar are lost completely. The best known among these are the commentaries by Parimelalhagar, Kaalingar, and Manakkudavar.[16][99][101] Among the ten medieval commentaries, scholars have found spelling, homophonic, and other minor textual variations in a total of 900 couplets, including 217 couplets in Book I, 487 couplets in Book II, and 196 couplets in Book III.[102]
The best known and influential historic commentary on the Kural text is the Parimelalhakiyar virutti. It was written by Parimelalhagar – a Vaishnava Brahmin, likely based in Kanchipuram, who lived about or before 1272 CE based on an inscription discovered in a Hindu temple dedicated to Varadaraja.[103] Along with the Kural text, this commentary has been widely published and is in itself a Tamil classic.[104] Parimelalhagar's commentary has survived over the centuries in many folk and scholarly versions. A more scholarly version of this commentary was published by Krisnamachariyar in 1965.[103] According to Norman Cutler, Parimelalhagar's commentary interprets and maneuvers the Kural text within his own context, grounded in the concepts and theological premises of Hinduism. His commentary closely follows the Kural's teachings, while reflecting both the cultural values and textual values of the 13th- and 14th-century Tamil Nadu. Valluvar's text can be interpreted and maneuvered in other ways, states Cutler.[104]
Besides the ten medieval commentaries, there are at least three more commentaries written by unknown authors.[105] One of them was published under the title "Palhaiya Urai" (meaning ancient commentary), while the second one was based on Paridhiyar's commentary.[105] The third one was published in 1991 under the title "Jaina Urai" (meaning Jaina commentary) by Saraswathi Mahal Library in Thanjavur.[106] Following these medieval commentaries, there are at least 21 venpa commentaries to the Kural, including Somesar Mudumoli Venba, Murugesar Muduneri Venba, Sivasiva Venba, Irangesa Venba, and Vadamalai Venba, all of which are considered commentaries in verse form.[107][108]
Several modern commentaries started appearing in the 19th and 20th centuries. Of these, the commentaries by Kaviraja Pandithar and U. V. Swaminatha Iyer are considered classic by modern scholars.[3]. Some of the commentaries of the 20th century include those by Iyothee Thass, V. O. Chidambaram Pillai, Thiru Vi Ka, Bharathidasan, M. Varadarajan, Namakkal Kavignar, Thirukkuralar V. Munusamy, Devaneya Pavanar, M. Karunanithi, and Solomon Pappaiah.
With a highly compressed prosodic form, the Kural text employs the intricately complex Kural venba metre, known for its eminent suitability to gnomic poetry.[121] This form, which Zvelebil calls "a marvel of brevity and condensation," is closely connected with the structural properties of the Tamil language and has historically presented extreme difficulties to its translators.[122] Talking about translating the Kural into other languages, Herbert Arthur Popley observes, "it is impossible in any translation to do justice to the beauty and force of the original."[123] Zvelebil claims that it is impossible to truly appreciate the maxims found in the Kural couplets through a translation but rather that the Kural has to be read and understood in its original Tamil form.[25]
Besides these inherent difficulties in translating the Kural, some scholars have attempted to either read their own ideas into the Kural couplets or deliberately misinterpret the message to make it conform to their preconceived notions. The Latin translation by the Christian missionary Father Beshi, for instance, contains several such mistranslations. According to V. Ramasamy, "Beschi is purposely distorting the message of the original when he renders பிறவாழி as ‘the sea of miserable life’ and the phrase பிறவிப்பெருங்கடல் as ‘sea of this birth’ which has been translated by others as ‘the sea of many births’. Beschi means thus ‘those who swim the vast sea of miseries’. The concept of rebirth or many births for the same soul is contrary to Christian principle and belief."[124]
According to Norman Cutler, both in the past and in the contemporary era, the Kural has been reinterpreted and fit to reflect the textual values in the text as well as the cultural values of the author(s).[125] About 1300 CE, the Tamil scholar Parimelalhagar interpreted the text in Brahmanical premises and terms.[125] Just like Christian missionaries during the colonial era cast the work in their own Christian premises, phrases and concepts, some Dravidianists of the contemporary era reinterpret and cast the work to further their own goals and socio-political values. This has produced highly divergent interpretations of the original
With a highly compressed prosodic form, the Kural text employs the intricately complex Kural venba metre, known for its eminent suitability to gnomic poetry.[121] This form, which Zvelebil calls "a marvel of brevity and condensation," is closely connected with the structural properties of the Tamil language and has historically presented extreme difficulties to its translators.[122] Talking about translating the Kural into other languages, Herbert Arthur Popley observes, "it is impossible in any translation to do justice to the beauty and force of the original."[123] Zvelebil claims that it is impossible to truly appreciate the maxims found in the Kural couplets through a translation but rather that the Kural has to be read and understood in its original Tamil form.[25]
Besides these inherent difficulties in translating the Kural, some scholars have attempted to either read their own ideas into the Kural couplets or deliberately misinterpret the message to make it conform to their preconceived notions. The Latin translation by the Christian missionary Father Beshi, for instance, contains several such mistranslations. According to V. Ramasamy, "Beschi is purposely distorting the message of the original when he renders பிறவாழி as ‘the sea of miserable life’ and the phrase பிறவிப்பெருங்கடல் as ‘sea of this birth’ which has been translated by others as ‘the sea of many births’. Beschi means thus ‘those who swim the vast sea of miseries’. The concept of rebirth or many births for the same soul is contrary to Christian principle and belief."[124]
According to Norman Cutler, both in the past and in the contemporary era, the Kural has been reinterpreted and fit to reflect the textual values in the text as well as the cultural values of the author(s).[125] About 1300 CE, the Tamil scholar Parimelalhagar interpreted the text in Brahmanical premises and terms.[125] Just like Christian missionaries during the colonial era cast the work in their own Christian premises, phrases and concepts, some Dravidianists of the contemporary era reinterpret and cast the work to further their own goals and socio-political values. This has produced highly divergent interpretations of the original
Scholars compare the teachings in Tirukkural with those in other ancient thoughts such as the Confucian sayings in Lun Yu, Hitopadesa, Panchatantra, Manusmriti, Tirumandiram, Book of Proverbs in the Bible, sayings of the Buddha in Dhammapada, and the ethical works of Persian origin such as Gulistan and Bustan, in addition to the holy books of various religions.[149]
The Kural text and the Confucian sayings recorded in the classic Analects of Chinese (called Lun Yu, meaning "Sacred Sayings") share some similarities. Both Valluvar and Confucius focused on the behaviors and moral conducts of a common person. Similar to Valluvar, Confucius advocated legal justice embracing human principles, courtesy, and filial piety, besides the virtues of benevolence, righteousness, loyalty and trustworthiness as foundations of life.[150] While ahimsa remains the fundamental virtue of the Valluvarean tradition, Zen remains the central theme in Confucian tradition.[151] Incidentally, Valluvar differed from Confucius in two respects. Firstly, unlike Confucius, Valluvar was also a poet. Secondly, Confucius did not deal with the subject of conjugal love, for which Valluvar devoted an entire division in his work.[152] Child-rearing is central to the Confucian thought of procreation of humanity and the benevolence of society. The Lun Yu says, "Therefore an enlightened ruler will regulate his people’s livelihood so as to ensure that, above they have enough to serve their parents and below they have enough to support their wives and children."
tReception
Main article: Praise of Tirukkural
Statue of Valluvar within the SOAS, University of London campus.
The Kural has been widely praised within and outside India for its universal, non-denominational values.[154] The Russian philosopher Alexander Piatigorsky called it chef d'oeuvre of both Indian and world literature "due not only to the great artistic merits of the work but also to the lofty humane ideas permeating it which are equally precious to the people all over the world, of all periods and countries."[155] G. U. Pope called its author "a bard of universal man” for being a generalist and universal.[98][156] According to Albert Schweitzer, "there hardly exists in the literature of the world a collection of maxims in which we find so much of lofty wisdom."[154] Leo Tolstoy called it "the Hindu Kural,"[157] and Mahatma Gandhi called it "a textbook of indispensable authority on moral life" and went on to say, "The maxims of Valluvar have touched my soul. There is none who has given such a treasure of wisdom like him."[154]
Jesuit, Catholic and Protestant missionaries in colonial-era South India praised the text. The Protestant missionary Edward Jewitt Robinson said that the Kural contains all things and there is nothing which it does not contain.[154] The Anglican missionary John Lazarus said, "No Tamil work can ever approach the purity of the Kural. It is a standing repute to modern Tamil."[154] According to the American Christian missionary Emmons E. White, "Thirukkural is a synthesis of the best moral teachings of the world."[154] Rajaji commented, "It is the gospel of love and a code of soul-luminous life. The whole of human aspiration is epitomized in this immortal book, a book for all ages."
According to K. M. Munshi, "Thirukkural is a treatise par excellence on the art of living."[154] The Indian nationalist and Yoga guru Sri Aurobindo stated, "Thirukkural is gnomic poetry, the greatest in planned conception and force of execution ever written in this kind."[154] E. S. Ariel, who translated and published the third part of the Kural to French in 1848, called it "a masterpiece of Tamil literature, one of the highest and purest expressions of human thought."[30] Zakir Hussain, former President of India, said, "Thirukkural is a treasure house of worldly knowledge, ethical guidance and spiritual wisdom."[154]
Popular culture
A Kural couplet on display inside a Chennai Metro train
The portrait of Tirukkural author with matted hair and a flowing beard, as drawn by artist K. R. Venugopal Sharma in 1960, was accepted by the state and central governments as the standardised version.[158] It soon became a popular and the standard portrait of the poet.[89] In 1964, the image was unveiled in the Indian Parliament by the then President of India Zakir Hussain. In 1967, the Tamil Nadu government passed an order stating that the image of Valluvar should be present in all government offices across the state of Tamil Nadu.[159]
The Kural does not appear to have been set in music by Valluvar. However, a number of musicians have set it to tune and several singers have rendered it in their concerts. Modern composers who have tuned the Kural couplets include Mayuram Viswanatha Sastri and Ramani Bharadwaj. Singers who have performed full-fledged Tirukkural concerts include M. M. Dandapani Desikar and Chidambaram C. S. Jayaraman.[160] Madurai Somasundaram and Sanjay Subramanian are other people who have given musical rendering of the Kural. Mayuram Vishwanatha Shastri set all the verses to music in the early 20th century.[161] In January 2016, Chitravina N. Ravikiran set the entire 1330 verses to music in a record time of 16 hours.[160][162]
K. Balachander's Kavithalayaa Productions opened its films with the very first couplet of the Kural sung in the background.[160] Kural's couplets are found in numerous songs of Tamil movies.[163] Several Tirukkural conferences were conducted in the twentieth century, such as those by Tirukkural V. Munusamy in 1941[164] and by Periyar E. V. Ramasamy in 1949.[165] These were attended by several scholars, celebrities and politicians.[166] The Kural's couplets are also found in music,[160] dance,[167] street shows,[168] recitals,[169] activities,[170] and puzzles and riddles.[171]
In 1818, the then Collector of Madras Francis Whyte Ellis issued a gold coin bearing Valluvar's image.[j][k] In the late 19th century, the South Indian saint Vallalar taught the Kural's message.[135] In 1968, the Tamil Nadu government made it mandatory to display a Kural couplet in all government buses. The train running a distance of 2,921 kilometers between Kanyakumari and New Delhi is named by the Indian Railways as the Thirukural Express.[172]
Temples and memorials
Valluvar shrines and monuments styled after Hindu temples are found in various parts of Tamil Nadu. The Valluvar Kottam in Chennai (left) is modeled as a Hindu temple ceremonial chariot, with Valluvar sitting inside.[173] It is connected to a kalyana mandapa (wedding hall), and features all 1330 Thirukkural couplets inscribed on perimeter pillar walls (right).[173]
The Kural text and its author have been highly venerated over the centuries. In the early 16th century, the Shaiva Hindu community added a temple within the Ekambareeswara-Kamakshi (Shiva-Parvati) temple complex in Mylapore, Chennai, in honor of Tirukkuṛaḷ's author, Valluvar.[174] The locals believe that this is where Valluvar was born, underneath a tree within the shrines complex. A Valluvar statue in yoga position holding a palm leaf manuscript of Tirukurral sits under the tree.[174] In the shrine dedicated to him, Valluvar's wife Vasukiamma is patterned after the Hindu deity Kamakshi inside the sanctum. The temple shikhara (spire) above the sanctum shows scenes of Hindu life and deities, along with Valluvar reading his couplets to his wife.[174] The sthala vriksham (holy tree of the temple) at the temple is the oil-nut or iluppai tree under which Valluvar is believed to have been born.[175] The temple was extensively renovated in the 1970s.[176]
In Chennai, the Valluvar Kottam monument is also dedicated to Valluvar.[173] It is styled after the wooden ceremonial festival chariots of South Indian Hindu temples (ter, ratha), which typically carry Hindu gods or goddesses or both through the streets of a town. Inside the Valluvar Kottam stone chariot is a life-size image of Valluvar. Around the chariot's perimeter are marble plates inscribed with Tirukkural couplets.[173]
Additional Valluvar shrines in Tamil Nadu are found at Periya Kalayamputhur, Thondi, Kanjoor Thattanpady, Senapathy, and Vilvarani.[177]
In 1976, Valluvar Kottam, a monument to honor the Kural literature and its author, was constructed in Chennai. The chief element of the monument includes a 39-m-high chariot, a replica of the chariot in the temple town of Thiruvarur, and it contains a life-size statue of Valluvar. All the 1,330 verses of the Kural text are inscribed on bas-relief in the corridors in the main hall.
Statues of Valluvar have been erected across the globe, including the ones at Kanyakumari, Chennai, Bengaluru, Haridwar, Puttalam, Singapore, and London.[178] The tallest of these is the 133-feet (40.6 m) stone statue of Valluvar erected in 2000 atop a small island in the town of Kanyakumari on the southernmost tip of the Indian peninsula, at the confluence of the Bay of Bengal, the Arabian Sea, and the Indian Ocean.[179] This statue is currently India's 25th tallest.