Devapriyaji - True History Analaysed

உருத்திரபசுபதிநாயனார் செபித்த உருத்திரமும் வடமொழி வேதத்தின் கண்ணதாகலானும், பரமசிவனே பரம்பொருள் என்பது தேற்ற அரதத்தாசாரியர் கூறிய இருபத்திரண்டேதுக்களுள்ளும் முதற்கண்வைத் தெண்ணப்பட்ட "உயர்காயத்திரிகுரிய பொருளாதலின்" என்னுங் காயத்திரி மந்திரமும் அதன் கண்ணதாகலானும், அவர் செய்த "சதுர் வேத தாற்பரிய சங்கிரகமும்" இப்போதுள்ள அவ்வேதங்களின் தாற்பரியமே யாகலானும், அச் சூத்திரத்திற்குப் பாடியஞ் செய்தாரெல்லாம் தத்தங் கோளை நிறுவ இப்போதுள்ள வேதங்களையும், உபநிடதங்களையும், புராணேதிகாச முதலியவற்றையுமே பிரமாணமாகக் கொண்டமையானும், அப்பதீக்கிதரும் சிவார்க்கமணி தீபிகைக்கு அவற்றையே பிரமாணமாகக் கோடலானும், அவர்க்குப் பிற்காலத் தான்றோரும் அவற்றை உடம்பட்டமையானும்,

    சைமினிமுனிவர் தாஞ் சிவதூடண பரிகாரமாக இயற்றிய தோத்திரம் முதன் மூன்று பாதமும் அவர்வாக்காகவும் நான்காம் பாதம் இப்போதுள்ள வேதமாகவும் நிலவி "வேதபாதஸ்தவம்" என்னும் காரணப்பெயர் பெற்றிருத்தலானும்,

    "பூமேவு செங்கமலப் புத்தேளுந் தேறரிய, பாமேவு தெய்வப் பழமறையுந் - தேமேவு, நாதமுநா தாந்த முடிவு நவை தீர்ந்த, போதமுங் காணாத போதமாய்," "சூழ்வோர் - வடிக்கும் பழமறைக ளாகமங்கள் யாவும், முடிக்குங் கமல முகமும்," ''மறைமுடிவாஞ் சைவக் கொழுந்தே" எனக் கந்தர்கலிவெண்பாவினும்,

    "பழமறைகண் முறையிடப் பைந்தமிழ்ப் பின்சென்ற பச்சைப் பசுங்கொண்டல்" "செழுமறை தெளிய வடித்த தமிழ்ப் பதி கத்தோடே," "தொடுக்குங் கடவுட் பழம்பாடற் றெடையின்பயனே நறைபழுத்த துறைத்தீந் தமிழி னொழுகுநறுஞ் சுவையே" "கலாபேதமென நின்னைக் கலைமறைகள் முறையிடுவ கண்டோ," "ஏடகத் தெழுதாத வேதச் சிரத்திருக்கு மிவள்," "சகலமுந் நின்றிருச் சொரூபமென் றோலிடுஞ் சதுர்மறைப்பொருள் வெளியிட," "துறைத்தமிழொடுந் தொன்மறை தெளிக்குங் கலைக்கொடி," என மீனாக்ஷியம்மைபிள்ளைத் தமிழினும்,

    "மறைபண்ணினாள்," "வடகலை தென்கலை பயிலுமலை" என மீனாக்ஷியம்மைகுறத்தினும்,

    "பொழிந்தொழுகு முதுமறையின் சுவைகண்டும் புத்தமுதம் - வழிந்தொழுகுந் தீந்தமிழின் மழலைசெவி மடுத்தனையே" "முதுபாட லெழுதா மறையோடு மிசைமுத் தமிழ் பாட," "வேத முடிவினின் முடிந்து நின்ற வழிக்கய லாகார்," "வடகலை யலபல கலையொடு தமிழ்வள ருங்கூடல்" "வடகலை தென்கலை பலகலை யும்பொலி மதுரை," "கட்புலங் கதுவாச் செவிப்புலம் புக்கு - மனனிடைத் துஞ்சி வாயிடைப்போந்து - செந்நா முற்றத்து நன்னடம் புரியும் - பல்வேறு வன்னத் தொருபரி யுகைத்தோய்," என மதுரைக்கலம்பகத்தினும்,

    "தொன்மறைக் குலங்கண் முன்னிய தியாதெனப் - பன்முறை தெரிப்பினும் பயன்கொள வரிதாற் - றேவரி லொருவ னென்றியாவரு மருளுற - நீயே நின்னிலை நிகழாது மறைத்துக் - கூறிய தாகு மாகலிற் - றேறினர் மறையெனச்  செப்பினர் நன்றே", "எழுதாக் கிளவிநின் மொழியெனப் படுதலின் - நின்பெருந் தன்மை நீயே நிவிற்றுதன் - மன்பெரும் புலமைத் தன்றே யும்பரி - னின்னோ ரன்ன ரின்மையி னின்னிலை - கூறாய் நீயெனிற் றேறுந ரிலராற் - றன்னுடை யாற்றன் முன்னர் முன்னர்த் தற்புகழ் கிளவியுந் தகுமென் றம்ம - நிற்புகழ்ந் திசைந்தனை நீயே யாக - இருடீர் காட்சிப் பொருடுணிந் துணர்த்தா - தியங்கா மரபி னிதுவிது பொருளென - மயங்கக் கூறுதன் மாண்புடைத் தன்றே - அளவில் காட்சியை யையமின் றுணர்த் தவிற் றளரா நிலைமைத் தென்ப வென்றலிற் - றன்னுடை மயக்கந் திசைமேல் வைத்துச் - சென்னெறி பிழைத்தோன் றிசை மயங் கிற்றென - மொழிகுவ தேய்ப்ப முதுக்குறை வின்மையிற் - பழமறை மயங்கிற் றென்னா முழுவதும் - எய்யா திசைக்குதும் போலும்" எனத் திருவாரூர்நான்மணிமாலையினும்,

    "செழுமறைப் பொருளீ னுரைவிரித் துமெனும் வேதா முடித்தலை மோதுகைக் காய்ப்பொடு" "இறைவியென்றுமறை கையெடுத் தார்ப்பவும்" "மறைமுடிவி னின்றுநிறை செல்வன்," "பயிறரு முதுமறை நூலைத் தெரித்தவள்," "வேதபதி", "வேதபுரி," "இருக்கோ லிடும்பரி புரக்கோலமும்," "நான்மறை முதலி," "மூல மெனக்குல நான்மறை யோலிடு முழுமுதலே," "உயர்மறை நூற்கலை முடிவின் முடித்திடு மொழு கொளி மரகதமே," "கலைமறை யெனுமுரல் வரியளி மொய்த்த மலர்க்காவே," "பழமறை வடித்துத் தெளித்த வார்த்தை யொன்று மொழியும்," "கலைப்பா னிறைந்த முதுக்குறைவிற் கல்விச் செல்வர் கேள்விநலங் கனியக் கனிய வமுதூறுங் கடவுண் மறையு முதற்சங்கத் - தலைப்பா வலர் தீஞ் சுவைக்கனியுந் தண்டே னறையும் வடித்தெடுத்த, சாரங்கனிந் தூற்றிருந்த பசுந்தமிழு நாற," "அகில மறையு மரியு மயனு முற்றுநின் - முடியு மடியு முணர வுரிய முதல்வ," "ஆயிர மறைக்குமொரு பொருளா யிருப்பவன்," "செழுநான் மறையின் செல்வச் செருக்கே," "பழமறை யார்ப்பென வாகுதி வேட்டெழு பண்ணவ ருண்மகிழ," "வடகலை தென்கலை யொடு பயி லுங்கவி வாணர்க ளோடிவா," "பழமறை கட்கொரு முதல்வன் முழக்குக," என முத்துக்குமாரசுவாமிபிள்ளைத் தமிழினும்,

    "நால்வகைப் பொருளு நவையறக் கிளந்த----வேத புருகனு மியாதுநின் நிலையெனத்-----தேறலன் பலவாக் கூறினனென்ப----அதாஅன்று----முன்மைநான் மறையு முறைப்படநிறீஇய மன்னிருஞ் சிறப்பின் வாதரா யணனுங் கையிழந் தனனது பொய்மொழிந் தன்றே," "வனசப் புத்தேண் மணிநாப் பந்திக்------கவனவாம் புரவியிற் காட்டிக் கொடுத்துப்-------பைந்தமிழ் நவின்ற செந்நாப் புலவன்,"  "அருமறை கிளந்தநின், றிருவாக்கிற் பிறந்த ------ அறுபதிற்றாக்கிய வைம்பதிற்று முனிவருள்------ ஒருவனென் றிசைத்த விருபிற்ப் பாள,"  "இருபிறப் பமைந்த வொருபிறப் பெய்து---நான்மறை முனிவர் மூவாயிரவரும்" எனச் சிதம்பரமும்மணிக்கோவையினும்,

    "வேதந் துறைசெய்தான் மெய்துணியான் கைதுணிந்தான்," "கோமுனிவருக்குமரி தாய்முதும றைப்பனுவல் கூறியபரப்பிரமமாம்--ஓமெனுமெ ழுத்தின்வடி வாய்நடந விற்றுபுலி யூரன்," " மறைதங்கு திருமன்று" "இருக்கோலமிட்டு மின்னுமுண் ராது," "நான்மறைக்குந் துறைகண்டார் தோளிழந்தார்," "பலகலையுங் குலமறையும் பயின்றுண்ர்ந்தும் பயன்கொள்ளாது" எனச் சிதம்பரச்செய்யுட்கோவையினும்,

    கூத்தரவர்--பாடுகின்ற வேதமே," "மறைகொண்டு வாழ்த்துவதும் வம்பே," "தொல்--மறைசெய்த வொண்ணு தலை," எனச் சிவகாமியம்மையிரட்டைமணிமாலையினும்,

    "நான்மறை நவின்ற நற்பொருளிவையென--மோனவாசகத்தான் முப்பொருணவிற்றுபு--நன்னலம் புரியும்" "நல்லருட்டிறத்த னம்பிநீயே-- பல்லுயிர்த் தொகுதியும் பயன்கொண் டுய்கெனக்---- குடிலை யென்னுங் தடவய னுப்பண்---அருள்வித்திட்டுக் கருணைநீர் பாய்ச்சி---வேத மென்னும் பாதபம் வளர்த்தனை ---பாதப மதனிற் படுபயன் பலவே--அவற்றுள் ------ இலைகொண் டுவந்தனர் பலரே யிலையொரீஇத் --- தளிர்கொண்டுவந்தனர் பலரே தளிரொரீஇ --அரும்பொடு மலர்பிஞ் சருங்கா யென்றிவை --  விரும்பினர் கொண்டுகொண் டுவுந்தனர் பலரே --- யவ்வா றுறுப்பு மிவ்வாறு பயப்ப -- ஒரும்வா தாந்தமென் றுச்சியிற் பழுத்த ---- ஆராவின்ப வருங்கனி பிழிந்து -- சாரங் கொண்ட சைவசித் தாந்தத் ---  தேனமு தருந்தினர் சிலரே," "நான்மறைக் கிழவ நற்றவ முதல்வ -- நூன்முறை பயின்ற நுண்மைசா லறிஞ --- சொற்சுவை பழுத்த தொகைத் தமிழ்க் கவிஞ" எனப்பண்ட்டாரமும்மணிக்கோவையினும்,

    "உரையாத பழமறையின் முதலெழுத்தி னொண் பொருளை," "அருமறை தெரிய விரித்தனை ****  தமிழ்தெளித்தனை,""அடுத்த நான்மறை முனிவரர் நால்வர்க்க்கு மம்மறைப் பொருள்கூற --- வெடுத்த கோலமாயானந்த வனத்து மெம்மித யத்து மிருப்போனே," "சொல்லாவது மறையே," "தொல்லை---இருக்கோல மிட்டுணராய்,""பண்ணேர் வேதம் பாடிய காசிப் பதியாய்,""தீவளருங் -- கஞ்சக் கரத்தான் கலைமறைக்கு நாயகமாம் --- அஞ்சக்கரம்," "மறைமுதற் பொருளினிறைசுவையமுதினை,"" ஆன்ந்தவனத் திருப்பாரை யெங்கே காண்பார் --- பண்ணிருக்கு மறைகளுமெண் கண்ணனுங் கண்ணனுமமரர் பலருந் தாமே,"" மறை விரிக்குஞ் சிலம்படியார்," "ஓதியோதியு மிளைப்பர் வேதம துணர்த்து தத்துவமு முணர்கிலா ருணரும்வண்ணமநு பவத்திக்வந்திடுமோ ருண்மைவாசகமு ணர்த்துகேம் - ஏதினாலற மனைத்தினும்பசு வினைப்படுத் தனல்வ ளர்த்திடும் யாகமேயதிக மென்ப தன்பர்த மிறைச்சி மிச்சிலதி லிச்சையா - ராதியாரறிவ ரதுகிடக்கமது வருந்திலப் பொழுதி லேபெறற் கரியதோர்பரம சுகம்விளைத்திடுவ ததுமறுத்த வவையில்லையே" "நகர மாய்மறைச் சிகரமானதால் - அகர மாயினார் நிகரில் காசியே" "உரைத்த நான்மறைச் சிரத்தும்," எனக் காசிக்கலம்பகத்தினும்,

    "வடநூற் கடலுந் - தேக்குஞ் செந்தமிழ்ச் செல்வமுந் தொண்டர்செந் நாவினின்று - காக்குங் கருணைக் கடலே" எனச் சகலகலாவல்லிமாலையினும், குமரகுருபரசுவாமிகள் கூறியருளலானும், "விளங்கிழை பகிரிந்த மெய்யுடை முக்கட் - காரண னுரையெனு மாரண மொழி" என நால்வர் நான்மணிமாலையுட் கூறப்படுதலானும்,

    நான்மறை:- தொல்காப்பியம், இறையனாராகப்பொருள், திருக்குறள், தேவாரம், சிவஞான போதம் என்பனவே; வடமொழி வேத மன்று; என்று கூறினார் ஒருவர்.  மற்றொருவர் இக்கொள்கையை உடன்படாமல் தமிழ்வேதம் ஆதியில் வேறிருந்தது; அது கடலாற் கொள்ளப்பட்ட தென்றார்.  ஆதியில் தமிழ் வேத மிருந்தது மெய்யானால் இருவரும் ஒரு பெயரையே கூறல் வேண்டும்.  அங்ஙனமில்லாமையால் தத்தமனம் போனவாறு கூறத் தொடங்கினர்.  முன்னவர் திருக்குறள் திருமுறைகளைத் தமிழ் வேதம் என்றல் சரியே; "மூவா நான்மறை" என்புழி நான்மறை அவற்றைக் குறிக்கும் என்பது பிழை.  "மூவாநான்மறை என்னுஞ் சொற்றொடர் ஆராய்ச்சி" என்னு நூலினால் அது நியாய வாயிலாக மறுக்கப்பட்டது.  தொல்காப்பியம் இறையனாராகப்பொருள் சிவஞானபோதம் என்பன நான்மறை என்றல் அவர் கற்பனையே! என்னை? அங்ஙனம் தொல்லாரிசியர் கூறாமையானும், முறையே அவை வெவ்வேறு பெயர் பெற்று, பெற்றதற்கேற்ற பொருளை விளக்குதலானுமென்க.  இவ்விருவரும் தம்முண் முரணிக் கூறினமையே ஆதியில் தமிழ் நான்மறை இல்லை யென்பதைக் காதலாமலகம்போல விளங்க விளக்குதலானும்.

    ஸ்ரீ தயானந்தசரஸ்வதி என்னும் மகாபண்டிதரும் சைவாகம வுணர்ச்சி யின்மையால் சைவத்துக்கு மாறுபட்டுச் சில கூறினும், தமது "சத்தியார்த்தப்பிரகாச"த்தில் "அறிவுக் களஞ்சியமாயும், தர்மஸ்தானமாயும் விளங்கும் நான்கு வேதங்களையும் தேவவாக்கெனக் கொள்ளுகின்றேன்; இவைகள் சம்ஹிதையும் மந்திர பாகமுமேயாகும்; பிழையின்றி அவைகள் தமக்குத் தாமே பிரமாணமாக இருக்கின்றன.  எனவே, அவைகளை நிறுவ வேறொருநூல் வேண்டியதின்று; சூரியன் சுயம்பிரகாசத்தால் தன்குணங்களையும் பிரபஞ்சத்திலுள்ள சகல பொருள்களின் குணங்களையும் விளக்குதல் போலவே வேதங்களும், சிட்சை, வியாகரணம், சந்தோவிசிதம், நிருத்தம், சோதிடம், கற்பம் என வேதாங்கங்கள் ஆறு, ஆயுர்வேதம், அர்த்தவேதம், தநுர்வேதம், காந்தருவவேதம் என உபவேதங்கள் நான்கு, சாகைகள் ஆயிரத்து நூற்றிருபத்தேழு.  இவைகளெல்லாவற்றையும் துணைப்பிரமாணங்களாகக் கருதுகின்றேன்." எனக் கிளந்தெடுத்துக் கூறலானும்,

    "இவையெல்லா மருமறை யாகமத்தே யடங்கியிடு மவையிரண்டு மானடிக்கீ ழடங்கும்" என்ப, ஆகலான், யாது யாது எங்கெங்கே ஒடுங்கிற்றோ அது அது அங்கங்கே யுற்பத்தியாம் மண்ணிற் கடம் போலும் என்னும் அவிநாபாவத்தால் அரனிடத்தே ஒடுங்கிய வேதாகமங்கள் தோன்றுதலும் அரனிடத்தே யென்பார் "ஆரண மாக மங்க ளருளினை லுருவு கொண்டு-------காரண னருளா னைகிற் கதிப்பவ ரில்லை யாகும்" என்வும், " மறைகளீ சன்சொல்" என்வுங்கூறிப் போந்தார் சகலாகமபண்டிதசிவாசாரியராகலானும்,

    நால்வர் தமிழ் முனிவர் தமிழ் நான்மறை செய்தனரல்லர் என்பது பசுமரத் தாணிபோற் பதித்து நாட்டப்பட்டது.  பிடுங்கவல்லம் என்பார் இழுத்துப்பிடுங்கிப் பார்க்கட்ட்டும் பார்ப்பேம்.

    இங்கே கூறிய வாற்றால் தமிழ்மறை காணப்படாமையால் காட்சி யள்வையாலும், அவிநாபாவமாகிய ஏதுக்காணைமையால் வழியளவையாலும், நூலுரைகளுட் கூறப்படாமையால் உரையளவையாலும் அறியப்படாமையால் ஸ்ரீமாந், சுப்பிரமணிய பிள்ளையவர்கள் அகவெளியிற்றேற்றுவித்த தமிழ் நான்மறை புற வெளித்தாமரையும் புன்முயற் கோடும் ஆமைமயிர்க் கம்பலமும் போல என்றுஞ் சூனியமேயாமென்பது வெளிப்படையாயவாறு காண்க.

    இவ்வுண்மையைப் பெரிதுமுண்ர்ந்த பெரியார், "அரையன்வா யுரைகள் வரைதரு முடங்கலதுவரக் காணின்மற்றவனைள் -- தரையின்வாழ் பவருண் நடுங்கியோர்ந் ததன்வாய்ச் சாற்றிய முறைசெய்வாரென்றால்-------கரையில்பே ரின்பந் தரவெமக் கிறைசொல் கட்டுரை யெனின்வேறென்னை----உரையுள வேதா கமமவ னெனக்கண் டுரைத்தவா புரிகுவ தல்லால்" என்வும், " வேதாகமவழி **** சொலற்கியைந்தேன்" எனவும், "மறைமுடிவின் றெருட்கு" எனவும், "வேத்யந் தனைத்தமிழுருவத் தொளித்தெமக் களித்தவள் ளுவரே" என்வும், இங்ங்அனங்அகிளந்தோதி அவற்றின் றோற்றநிலைக்களனும் மாண்பும் உண்மையும் நன்கனந் தெரித்தார்.

    இங்ஙன மிருந்தவாற்றான், வடமொழிக்கணும்ள்ள வேதாகமங்களே ஆன்மாக்கள் பொருட்டுச் சிருட்டியாரம்ப காலத்தில் கிவபிரானால் திருவாய்மலர்ந் தருளப்பட்ட முதனூல்களென்பது சித்தித்தவறு காண்க.

    இனிப் பிறிதோராற்றா னதன்கட்படு மாராய்ச்சி வருமாறு--- தொல்காப்பியப் பாயிரத்தில், " நான்மறை முற்றிய---அதங்கோட்டாசான்"  என்புழி நான்மறை என்றது வடமொழி வேதமோ அன்றே என்னும் ஐயப்பாட்டின்கண், "தமிழ் இயல் நூலாகிய தொல்காப்பியத்தை ஆய்ந்து அது தக்கநூலென்று முடிவு கட்டுதற்கு நான்மறைப் பயிற்சி வேண்டியதாக யூகிக்கப்படுகின்றது.  ஆதலால் அந் நான்மறை வடமொழி நூல்களென்று கருதப்படா.  தமிழ் நூல்களாமென்பது தெளிவு" என்னும் பூர்வ பக்கத்தார் கொள்கையை நியாயவாயிலாக மறுக்கின்றாம்!

    தமிழ் இயனூலாகிய தொல்காப்பியத்துள் வடமொழி நியாயங்களும் அம்மொழி வேத விஷயங்களும் விரவிக் கூறப்படுதலால் அவற்றைக் கற்றார்க்கன்றி மற்றார்க்கும் அத்தகைய நூலை இயற்றலும், அதனைக் கேட்டு இது தக்கதென முடிவு காண்டலும் சாலாவாகலான், அதங்கோட்டாசானும் தொல்காப்பியரும் அவைகளைக் கற்றவர் என்பதை நன்கிதி னுணர்ந்து தற்கு "நான்மறை முற்றிய" என்றும் "ஐந்திர நிறைந்த" என்றும் விசேடித்தார் பனம்பாரனார்.  அத்துணையேயன்றி வேறன்று.

    இக்கருத்தை ஐந்திரநிறைந்த தொல்காப்பியன் என்றமையே தெளிய உணர்த்தும்; என்னை? அவ்வியல்பினர் வடமொழி வழக்கும் அம்மொழி வேத விடயங்களும் அதனுட் கூறா தொழியாராகலான்.  வடமொழி நியாயங்களும் அதனுட் போந்தமையானன்றோ! இலக்கணக் கொத்தாசிரியரும் வடமொழி நியாயங்கள் "தொல்காப்பியந் திருவள்ளுவர் கோவைரார் - மூன்றிலு முழங்கு மாண்டினு மிலையேல் - வடமொழி வெளி பெற வழங்கும்" என்றார்.

    அஃதற்றாயின் "நான்மறை முற்றிய வதங்கோட்டாசான்" என்றதனால் அவர் வியாகரணங் கற்றிலர் என்பதும், "ஐந்திர நிறைந்த தொல்காப்பியன்" என்றதனால் அவர் வேத முணர்ந்திலர் என்பதும் பெறப்படலான், இருவரும் முறையே தொல்காப்பியங் கேட்டலும் அதனை இயற்றலும் சாலாதாலெனின், அற்றன்று; "எழுத்தறியத் தீரு மிழிதகைமை தீர்ந்தான் - மொழித்திறத்தின் முட்டறுப்பானாகும் - மொழித்திறத்தின் - முட்டறுத்த நல்லோன் முதனூற் பொருளுணர்ந்து - சுட்டறுத்து வீடு பெறும்" என்ப ஆகலின், முதனூற் பொருளுணர்தற்கு வியாகரணம் கருவி யெனப்படுதலான், 'நான்மறை முற்றிய' எனவே, அவற்றை முற்றக் கற்றற்குக் கருவியாகிய இலக்கணமுங் கற்றவர் என்பதூஉம், 'ஐந்திர நிறைந்த' எனவே, அது நிறையக் கற்றல் முதனூல் நிறையக் கற்றற்கேயாகலான் நான்மறை கற்றவர் என்பதூஉம் போதாலான் சாலாமை யாண்டையதென் றொழிக. அற்றன்று; இலக்கணங் கற்றன் மாத்திரையி னமைந்து முதனூல் கல்லாதாரையுங் காண்கின்ற காட்சிப் பிரமாண முண்மையால் தொல்காப்பியரும் 'ஐந்திர நிறைந்து' அவ்வளவி னமைந்தா ரென்னாமோ வெனின், என்னாம்; என்னை? தொல்காப்பியத்துப் பொருளதிகாரத்துள் வேத விஷயம் மிகவும் விரவிக் கூறப்பட்டுக் கிடத்தலா னென்க.

    அல்லதூஉம் கன்னிகா கலியாணம்வரை ஆசிரியனிடத்திலிருந்து வேதமோதலும் விரதங் காத்தலும் அந்தணர் மரபிற் பிரமசரிய நிலையாகலான் அது தடையாகாமையுமறிக.

    இனி, அகத்திய முணர்ந்து தமிழில் உலக வழக்குஞ் செய்யுள் வழக்கும் ஆய்ந்ததுபோல, ஐந்திர முணர்ந்தபடியால் சமஸ்கிருதத்தில் உலக மொழியும் வேதமொழியும் ஆய்ந்தமை தானே பெறப்படுதலுங் காண்க.  வடமொழியில் செய்யுள் வழக்கு வேதம் என்பது மாபாடியம் வல்லார் வாய்க் கேட்டுணர்க.

    இங்கே கூறிய நியாயங்களினால் "அதங்கோட்டாசான் முற்றிய நான்மறை" யும் வடமொழி நான்மறையே என்பது வாயுமுகத் தழியாத வச்சிரமலைபோல நிறுவப்பட்டமை காண்க.

    இனி முதனூலாகிய வேதாகமங்கள் சிருட்டியாரம்பகாலத்தில் சிவபிரானால் திருவாய் மலர்ந்தருளப்படாவாயின், அவை முதனூல்க ளெனப்படா! என்னை? "வினையி னீங்கி விளங்கிய வறிவின் - முனைவன் கண்டது முதனூலாகும்" என்பவாகலான்.  அதுவேயுமன்றிக் கதியடைபவரு மின்றாய்ச் சிவபிரான் செய்த சிருட்டியும் பயப்பாடிலதாய் முடிந்து,

    "உருவருள் குணங்க ளோடு முணர்வரு ளுருவிற் றோன்றுங்
    கருமமு மருள ரன்றன் கரசா ணாதி சாங்கந்
    தருமரு ளுபாங்க மெல்லாந் தானரு டனக்கொன் றின்றி
    அருளுரு வுயிருக் கென்றே யாக்கின னசிந்த னன்றே"

    என்னுஞ் சுருதிக்கு மாறாய்க் கருணைமூர்த்தி யென்னும் பெயருமின்றாய் அதனால் இறைமைக் குணமிலனெனப்படுவன் சிவபெருமான்; ஆகலான், சிருட்டி ஆரம்பகாலத்து அவன் இறைமைக்குணம் லழுவாது உயிர்கள் கதியடையுமாறு வேதாகமங்களை அருளிச்செய்தனன் என்னுங் கருத்துப்பற்றியே "ஆரண மாக மங்க ளருளினா லுருவு கொண்டு - காரணனருளா னாகிற் கதிப்பவ ரில்லை யாகும் - நாரணன் முதலாவுள்ள சுரர்நரர் நாகர்க் கெல்லாஞ் - சீரணி குருசந் தானச் செய்தியுஞ் சென்றிடாவே" என்னுஞ் சுருதி யெழுந்ததூஉ மென்க, "மாலயனிந் திரன்முதற் றேவர்க் கெல்லாங் குரவா வென்னும்" என்ற திருவிசைப்பாவுமது.

    இனி, "முனைவனாற் செய்யப்படுவதோர் நூல் இல்லை யென்பார், அவன் வழித் தோன்றிய நல்லுணர் வுடையார் அவன் பாற் பொருள்கேட்டு முதனூல் செய்தாரெனவும், அம்முனைவன் முன்னர் ஆகமத்துப் பிறந்ததோர் மொழியைப்பற்றி அனைத்துப் பொருளுங்கண்டு பின்னர் அவற்றவற்றுக்கு நூல் செய்தார் அவரெனவும், அவ்வாகமத்தினையே பிற்காலத்தாரும் ஒழுக்கம் வேறுபடுந் தோறும் வேறுபடுத்து வழிநூலுஞ் சார்பு நூலுமெனப் பலவுஞ் செய்தாரெனவுங் கூறுப.  அவை எவ்வாற்றானும் முற்ற உணர்ந்தோர் செய்த நூலன்மையின் அவை தேறப்படா.  அல்லதூஉம் அவை தமிழ் நூலன்மையின் ஈண்டு ஆராய்ச்சியில வென்பது.

    முனைவனால் என்பது முதல் ஆராய்ச்சியிலவென்பது வரை 'வினையினீங்கி' என்னுஞ் சூத்திரவுரையின் ஓர் பகுதி.  இதன் முதற்பகுதி கொண்டே "நால்வர் தமிழ்மக்கள் தமிழில் வேதஞ் செய்தற்குமுன் வேதமில்லை" என்று ஸ்ரீமாந். அட்வக்கேட் சுப்பிரமணிய பிள்ளையவர்கள் "திருநான்மறை விளக்கத்" துட் கூற நேர்ந்தது.  அக்கூற்றைப் பிற்பாகம் முற்றும் மறுத்தொழித்தமையை உணரவில்லையா! உணர்ந்து வைத்தும் பிறர் இதனை எவ்வாறு காண்பார்கள் என்னுங் கருத்தினாலோ மறுக்கப்பட்ட பூருவபக்கத்தைச் சித்தாந்தமாகக் கொண்டு கூறி "அவ்வளவிலவன் மகிழுக" என்னு நியாய நெறி பற்றி மகிழ்ந்தார். அதுவேயுமன்றிப் "பொய்படு மொன்றோ புனைபுணுங் கையறியாப் - பேதை வினைமேற்கொளின்" என்னும் பொய்யா மொழிக் கெய்து மிலக்கியமாய் அறிஞர் அறிவாம் புனைபூண்டு கொண்டமை உற்றுநோக்கு மொளியுடையார் தெற்றெனவறிவர்.

    மேற்கூறிப்போந்த பேராசிரியர் உரையின் ஈற்றில் 'அல்லதூஉம் அவை தமிழ் நூலன்மையின் ஈண்டு ஆராய்ச்சியில்வென்பது' என்று கூறியிருத்தலால் அம்முதனூல் வடமொழியிலுள்ள தென்பதொரு தலையாதலின் தமிழில் முதனூல் செய்யப்பட்ட தென்னும் மதம் நிலையுதலின்றி அழிந்தொழிந்தது.  இதனாலே ஆதியிலே முதனூலெனப்படுவனவெல்லாம் முதல்வனால் வடமொழிக்க ணியற்றப்பட்டன என்பதூஉம், "களவியற்" றமிழ்நூல் ஒன்றுமே முதல்வன் இடைக்காலத்தில் அருளிச்செய்த தமிழிலக்கண முதனூல் என்பதூஉம் பெற்றாம். "ஒன்றின முடித்த றன்னின முடித்தல்" என்பதனால் வேதாகமங்கட்கு மிஃதொக்கும்; ஆயினும் பேராசிரியர்தாமே கிளந்து காட்டியதும் விளங்கக் காட்டுது முன்னர்.

    இன்னும், "தமிழ் நூலுள்ளும் தமது மதத்திற்கேற்பன முதனூல் உளவென்று இக்காலத்துச் செய்துகாட்டினும் அவை முற்காலத் திலவென்பது முற்கூறிய வகையான் அறியப்படும்" என்ற பேராசிரியர் கூற்றினாலே நூல்செய்யாது கூறிக் காட்டினும் அவை முற்காலத்திலவென்பது தானே போதரும்.

     இன்னும், "தாமே தலைவராவாரும், அத்தலைவரை வழிபட்டுத் தலைவராயினாரும் பலராகலின், தாமே தலைவராயினார் நூல் செய்யின் முதனூலாவதெனின், அற்றன்று; தாமே தலைவராயினோர் முற்காலத்துத் தமிழ்நூல் செய்திலர்" என்றதனாலும் வடமொழியிலேயே முதனூல் செய்தனர் என்பது இனிது விளங்கும்.

    இன்னும், "தொகுத்தல் விரித்தல்" என்னுஞ் சூத்திரவுரைக்கண் "வேதப் பொருண்மையும் பற்றித் தமிழ்ப்படுக்குங்கால் அவற்றிற்கு மிதுவே இலக்கண மென்றற்கு மொழி பெயர்த்தலையும் இவற்றுக்கட் கூறினாரென்பது." என்றதனானே முதல்வனாற் செய்யப்பட்ட வேதாகமங்கள் வடமொழிக் கண்ணதன்றித் தென்மொழிக் கண்ணதன் றென்பது பசுமரத்தாணிபோற் பதிந்து நாட்டப்பட்டது.  ஆகலானும் நால்வர் தமிழ்மக்கள் தமிழில் வேதஞ் செய்தார் என்பதூஉம், அவர்கள் செய்தற்கு முன் வேதம் இல்லையென்பதூஉம் கற்பனைக் கூற்றாயவாறு காண்க.

    இன்னும், தமிழியனூலுள் வடமொழி வேதப் பொருண்மை பேசுதற் கோரியை பில்லையெனக் கூறிக் கல்லாரை மயக்கும் நல்லார்க்குப் பேராசிரியரும் பெருங்கூற்றாயவாறு "கைக்கிளை முதலாப் பெருந்திணையிறுவாய்" என்னு முதற் சூத்திரவுரைமுகந் துரைத்த வுரை பற்றி யறிந்து கொள்க.  அவ்வுரை வருமாறு:-

    நிறுத்த முறையானே பொருளினது இலக்கணம் உணர்த்தினமையால் இது பொருளதிகாரம் என்னும் பெயர்த்தாயிற்று. 

*****பொருள்களாவன:- அறம் பொருளின்பமும், அவற்றது நிலையின்மையும், அவற்றி னீங்கிய வீடுபேறுமாம்.

    பொருளெனப் பொதுப்படக் கூறவே, இவற்றின் பகுதியவாகிய முதல் கரு உரியும், காட்சிப்பொருளும், கருத்துப பொருளும், அவற்றின் பகுதியவாகிய இயங்குதிணையும் நிலைத்திணையும், பிறவும் பொருளாம்.

    அகத்திணைக்கண் இன்பமும், புறத்திணைக்கண் ஒழிந்த மூன்று பொருளு முணர்த்துப.

                        [இந்நான்கும் வேதத்துட் கூறப்பட்டன.]

    இது வழக்குநூலாதலின், பெரும்பான்மையும் நால்வகை வருணத்தார்க்கு முரிய இல்லறம் உணர்த்திப் பின் துறவறம் சிறுபான்மை கூறுப, அப்பொருள்கள் இவ்வதிலாரத்துட் காண்க.

    பிரிதனிமித்தங் கூறவே, இன்பநிலை கூறி, "காமஞ்சான்ற" என்னுங் கற்பியற் சூத்திரத்தால் துறவறங் கூறினார், வெட்சி முதலாகவாகை யீறாக அறனும் பொருளும் பயக்கும் அரசியல் கூறி, அவற்றது நிலையின்மை காஞ்சியுட் கூறவே, அறனும் பொருளும் அவற்றது நிலையின்மையுங் கூறினார். "அறுவகைப்பட்ட பார்ப்பனப் பக்கமும்" என்னுஞ் சூத்திரத்தான் இல்லறமுந் துறவறமுங் கூறினார், இந்நிலையாமையானும் இவற்றானும் வீட்டிற்குக் காரணங் கூறினார்.

    இங்ங்அனங் கூறவே, இவ்வாசிரியர் பெரிதும் பயன்படுவதோர் இலக்கணமே கூறினாராயிற்று; இதனாற்செய்த புலனெறி வழக்கினை யுணர்ந்தோர் இம்மை மறுமை வழுவாமற் செம்மை நெறியாற் றுறைபோவராகலின்.

    இங்ஙனமே நானுதல் பொருளெல்லாம் நான்முதற் சூத்திரவுரைக்கண் ஆசிரியர் தாம் முன்னர் விரித்தவாறு தொகுத்துரைத்திருக்கும் உரைபற்றியேனும் வேதப் பொருண்மை விரவப்பெற்ற திவ்வியநூலென்னும் பெற்றி தேறாதார் பிறவாறுரைப்பனவற்றிற்கு ஏ ஏ இவாறிவிருந்தவா றிஃதேயோ வென்றெள்ளி நகையாடாநிற்பர் நல்லாசிரியர் மாட்டுத்தொல் காப்பிய முதலிய, நூல்களை வழிபட்டுக் கற்றுண்மை யுணர்ந்த ஒள்ளியா ரென்க.

    "ஒரெழுத் தொருமொழியுணரக்கூறிய - சீரெழுத் தாளரைச் சிதையச் செப்பிடில்" எனவும், "எழுத்தறவித்தவனிறைவனாவான்" என்வும், "தந்தை யெனப்படுவான் றன்னுவாத்தியாகும்" என்வும் வருவனவற்றிற்கு மாறாக ஆசிரியனின்றித் "தாங்கற்ற நூலளவேயாகுமா நுண்ணறிவு," அந்தொஅவர் தாமென்செய்வார்!!!

    இங்ஙனம் கூறிய நூலுரையாசிரியர்கள் கருத்தை நோக்காத "திருநான்மறைவிளக்க" முடையார்" நூலே கரக முக்கோன் மமையே" என்னும் இச்சூத்திரத்துட் போந்த நூல் என்னும் பதத்திற்கு ஏடு என்று தம்மனம் போனவாறு பொருந்தாப் பொருள் கொண்டார்.  அதனை விள்க்குதும்:-

நக்கீரதேவர் தெருமுரு காற்றுப்படையுள் "மார்பொடு விளங்க வொருகை" என்வும், குமரகுருவப சுவாமிகள் கந்தர் கலிவெண்பாவுள் "மார்பகத்தில் வைத்த காதலமும்." என்வுங் கூறியருளினமையின், இலிங்கபுராணம் வாயுசங்கிதை முதலியவற்றுட் கூறப்பட்ட வண்ணம் கலியுக முடிவுதோறும் நன்னான்கு இருடிகள் வெவ்வேறு பெயர்களோடு வருவர், அவர்களுக்குச் சிவபெருமான் வெவ்வேறுருக்கொண்டு அவற்றிற்கியைய வெவ்வேறு திருநாமக் தரித்துக் குருமூர்த்தியாக வெளிபட்டு வேதாகமங்களின் பொருள்களை உணர்த்துமாற்றாலுணர்த்துவர் என்பது சித்தித்தவாறு காண்க, என்னை? மோன முத்திரைக்கை முருகக்கடவுள் துருமார்பைவிட்டு நீங்காமையான் என்க.

    மற்றுப் புறமதத்தர் சைவசாத்திர வுண்மையுணராமையால் புராணத்தைப் பொய்யென்று புகலல்போலச் சைவருள்ளும் அங்ங்அனங் கூறுவாருளரேல் அவர்கட்குச் சித்தாந்தசாத்திரங்களும் திருமுறைகளும் பொய்யெனப்பட்டுச் சமயசாத்திரமு மின்றாய்ச் சைவசமயமு மின்றாய் முடியும், என்னை?

"நாயகன் கண்ணயப்ப நாயகி புதைப்ப வெங்கும்

பாயிருளாகி மூடப் பரிந்துல கினுக்கு நெற்றித்

தூயநேத் திரத்தி னாலே சுடரொளி கொடுத்த பண்பிற்

றேயமா ரொளிக ளெல்லாஞ் சிவனுருத் தேச தென்னார்."        

"கண்ணுத லியோகி ருப்பக் காமனின் றிடவேட் கைக்கு

விண்ணுறு தேவ ராதி மெலிந்தமை யோரார் மாறான்

எண்ணிவேண் மதலை யேவ வெரிவிழித் திமவான் பெற்ற

பெண்ணினைப் புணர்ந்து யிர்க்குப் பேரின்ப மளித்த தோரார்."     

"அரனடிக் கன்பர் செய்யும் பாவமு மறம தாகும்

பரனடிக் கன்பி லாதார் புண்ணியம் பாவ மாகும்

வரமுடைத் தக்கன் செய்த மாவேள்வி தீமை யாகி

நரரினிற் பாலன் செய்த பாதக நன்மை யாய்த்தே."       

"பாலைநெய்தல் பாடியதும் பாம்பொழியப் பாடியதும்

காலனையன் றேவிக் கராங்கோண்ட -- பாலன்

மரணந் தவிர்த்ததுவு மற்றவர்க்கு நந்தங்

கரணக்போ லல்லாமை காண்."

"வரங்கடருஞ் செய்ய வயிரவர்க்குத் தங்கள்

கரங்களினா லன்றுகறி யாக்க --விரங்காதே

கொல்வினையே செய்யுங் கொடுவினையே யானவJற்றை

வல்வினையே யென்றதுநா மற்று."

"பாதக மென்னும் பழியென்றும் பாராதே

தாதையை வேதியனைத் தாளிரண்டுஞ் -- சேதிப்பக்

கண்டீசர் தாமாம் பரிசளித்தார் கண்டாயே

சண்டீசர் தன்செயலாற் றான்."

என்றர் றொடக்கத்தனவாகச் சிவஞானசித்தியார் துருக்களிற்றுப்படியார் முதலிய சைவசித்தாந்த சாத்திரங்களுட் புராண சரிதமே அநுபவப் பயனுக்கும் பிறவற்றிற்கும் பலப் பல இடங்களிலும் கூறப்படுதலானும், பன்னிரு துருமுறையுல் முழுதும் புராண சரிதங்களே கூறப்படுதலானும், "உயர்காயத்திரிக் குரியபொருளாதலின்" என்னுஞ் செய்யுளிற் போந்த இருபத்திரண்டேதுக்களுட் காயத்திரியை ஒழித்தொழித்த இருபத்தோரே துக்களும் புராண சரிதங்களே யாகலானும் சித்தாந்த சாத்திரங்களும் திருமுறைகளும் பொய்யெனப்பட்டுச் சமயசேத்திரமின்றாய் முடியும், முடியவே, அச்சாத்திரத்தால் உணர்த்தப்படும் சைவசமயமும் பொய்யாய் முடியு மாகலான் என்றுணர்க.

    இனி, "காது பொத்தரைக்கின்னார்" என்னுஞ் சுந்தரமூர்த்திநாயனார் தேவாரத்தில், "கோல வானிழற் கீழறம் பகர -- வேதஞ் செய்தவ ரெய்திய வின்பம்" என்புழி ஏதம் செய்தவர் என்று பிரித்தலோ! எது சரி? எது பிழை? என்னும் ஐயப்பாட்டின் கண், வேதஞ் செய்தவர் எனப் பிரித்தலே சரி யென்னும் பூர்வ பக்கத்தார் கொள்கையை நியாயவாயிலாக மறுக்கின்றாம்

    வேதம் செய்தவர் எனப்பிரித்தால் மோனையின்மைக் குற்றமும், பொருட்பொருத்த மின்மைக் குற்றமும் பற்றும்; ஆகலான், அங்ங்அனம் பிரித்தல் பிழை.  ஏதம் செய்தவர் எய்திய இன்பம் யானும் கேட்டு எனப் பிரித்தால் ஒரடியுட் பல மோனை வருதற் சிறப்பும், குற்றஞ் செய்தவர் பெற்ற இன்பத்தை யானும் கேட்டு எனப் பொருட் பொருத்தச் சிறப்பும் ஒருங்கு பற்றும்; ஆகலான், ஏதம் செய்தவர் எனப்பிரித்தலே சரி.

    ஏதம் செய்தவர் யார்? ஏதம் என்னை? இன்பம் என்னை? அவற்றை அJறியுங் கூதூகல முடையேம் என்பீராயின் கூறுதும்:-

    சிவபிரான் கல்லானிழற்கீழ் யோகத் திருந்த காலத்துப் பிரமதேவர் மன்மதனை நோக்கி அப்பெருமான் யோகி னீங்கிப் போகியாகிப் புதல்வனைப் பெற்று எம்மைக் காத்தற் பொருட்டுப் புட்பபாணம் அவர்மீது போக்குதற்குக் கைலை செல்கவெனக் காரணங்கூறி அவனை ஏவியபோது அவன் ஏனைத் தேவரிடத்துப்போல என் பாணம் அவரிடத்துக் காமத்தைப் பயவாதெனக் காரணங் கூறி மறுத்து, "இங்கெனக் கடுத்ததொன்றியம்பு செய்வ லென்றனன்."

"என்னும்வேலை யமாரோ டிருந்தவேந்தன் முனிவுறா
 நன்னயந் தழீஇ யுரைத்த நமது சொன் மறுத்தியால்
அன்னபான்மை புரியினுய்தி யல்லதே லுனக்கியாந்
துன்னுசாப மிடுதும்யாது துணிவுசொல்லு கென்றனன்"

"வெய்யசாப மிடுதுமென்று வெகுளியான் மொழிந்தகேட்
டையமேனி மதனவே லழுங்கிவெய் துயிர்த்தினிச்
செய்யலாவ தென்னெனத் தெரிந்துசிந்தை தேற்றியே
வையகம் படைத்தவண்ணல் வதனநோக்கி யுரைசெய்வான்"

"கேளிதொன்று ரைப்பல்வேத கேடுசூழ் நினதுவாய்ச்
சூளின்மேலை யியல்பகன்று துன்புழந்து படுதலிற்
காளகண்டன் முன்புசென்று கடியவெய்ய கணைகடூஉய்
மாளினுஞ்சி றந்ததம்ம மற்றுமுய்ய லாகுமே"

என்று கூறிக் கைலை சென்று சிவபிரான்மீது பூம்பாணம் பெய்து ஏத மியற்றியபோது தாம் காமவயத்த ரல்லாத "உலகருள் காரணன்" என்பது உணர்த்துதற்பொருட்டு நெற்றிநாட்டத்ஹான் மதனை நீறாக்கி, வேண்டாமை யில்லா விமலனென்ப துணர்த்துதற் பொருட்டு மீளமதனை எழுப்பித் தொன்மைபோல அரசுரிமை முதலியன கொடுத்தின்பஞ் செய்தமையானும்,

    தேவர் மதனை ஏவினமாத்திரையி னமையாது தங்கருத்து முற்றுவித்தற் பொருட்டு அவன்பின்னர்க் கைலை சென்றமை,

    "பணிந்த சொல்லனாகிநாம் பணித்தவா புரிந்திடத், துணிந்தவாறு நன்று நன்று சூலிபாலி னுனைவிடாத், தணந்திடேந் தொடர்ந்து பின்பு சார்துமஞ்சல் போகெனா, உணர்ந்து கூறி மாரவேளை யோவிலன்பொ டேவினான்"  "மாரவே ளீண்டுநிற்ப மனோவதி நகரின் மேய, ஆரண முதல்வன்றன்னை யமரர்கோன் யன்னான், போரிய லுணர்வானங்கட் போதரல் வேண்டு மென்றான்."  "சதமக னினைய கூறத் தண்மலர்க் கடவு ணேராக், கதுமென வெழுந்து வானோர் கணத்துட னனையான் போற்றப், பொதிதரு கயிலை யந்தண் பொருப்பின்மே லொருசார் போகி, மதனிய றெரிந்து முக்கண் வள்ளலை வழுத்தி நின்றார்" என்னுங் கந்தபுராணச் செய்யுட்களாற் புலப்பட்டது; அத்தகைய ஏதஞ்செய்த வேதன் இந்திரன் முதலிய தேவர்க்கும் சூரனாகி யசுரரால் போந்த இடுக்கணை நீக்கிச் சத்தியலோகமும் வானாடும் அரசுரிமை முதலியனவும் கொடுத்தின்பஞ் செய்தமையானும் 'ஏதஞ் செய்தவ ரெய்திய வின்பம் யானுங் கேட்டு" என்றார்.  இங்கே கூறியவாற்றான் ஏதஞ் செய்தவர் மன்மதனும், பிரமா இந்திரன் முதலிய தேவரும் என்பதூஉம், ஏதம் மன்மதன் பூம்பாணஞ் செலுத்தி யோகத்தை நிலைகுலைக்க முயன்றதும், தேவர் அங்ஙனஞ் செய்யும்படி அவனை ஏவியதும் என்பதூஉம், இன்பம், இரதி பொருட்டு இறந்தமதனை எழுப்பியதும் அரசு கொடுத்ததும், தேவர் பொருட்டு அசுரரைக் கொன்றதும் அவரவர் பதமும் அரசு முதலியன கொடுத்ததும் என்பதூஉம் போந்தவாறு காண்க.

    இங்ஙனம் மெய்ப்பொருள் காணப்படுதலால், வேதஞ் செய்தவர் எனப் பிரித்தலும் பொருந்தாப் பொருள் கோடலும் பிழையேயாம்.

    தமிழில் நால்வர் தமிழ்மக்கள் வேதஞ் செய்தார் அதனைக் கடல்கொண்டு போயதென்று கூறின் இழுக்கென்னையெனின், அது, மேலே பல்லாற்றானும் விரித்துக் கூறியிருத்தலானும், வேத வழக்கோடும் ஆகம வழக்கோடும் மாறுகொள்வார் இக்காலத் தங்ஙனங் கூறினும் இறந்தகாலத்துப் பிறபாசண்டரும், மூவகைச் சங்கத்து நான்கு வருணத் தொடுபட்ட சான்றோரும், சங்ககாலத்துக்குப் பிற்பட்ட காலத்துத் திருஞான சம்பந்தமூர்த்திநாயனார் முதலிய சைவசமய குரவரும், மெய்கண்ட தேவர் முதலிய சந்தானகுரவரும், அவர்க்குப் பிற்பட்டகாலத்துச் சைவமடத்துப் பெரியாரும் அங்ஙனம் கூறினாரில்லை யென்பது, என்னை?' அவர் மெய்ம்மை கடைப்பிடித்த விழுமியோராகலானும், வீடு காதலித்த சேடராகலானும், பிறரும் அங்ஙனங் கூறிக் கரிபோக்கினா ராகலானு மென்க.

    இன்னும் ஆழ்வாராகிய பெரியாரும், அவர்கள் காலத்துக்குப் பிற்பட்ட இராமாநுஜாசாரியரும், மத்துவாசாரியரும், அவர்கட்குப் பிற்பட்ட வைணவ மடத்துப் பெரியாரும், மாத்துவமடத்துப் பெரியாரும் தாந்தா மியற்றியருளிய திருவாய் மோழியிலும், பாஷியத்திலும், பிறவற்றிலும் அங்ஙனம் கூறாமையும் உற்றுநோக்கற்பாலது.

    மடங்களினொப்பு நோக்கியும், தமிழ்வேத ஒப்பு நோக்கியும் இவர் சிறப்புந் தோன்ற வேறு பிரித்துக் கிளந்து கூறினாம்.

    கந்தபுராணத்தும் திருமுறையிலும் சனகராதி நால்வரைப் பற்றிப் பேசியிருத்தலே யன்றி நால்வர் தமிழ்மக்களைப் பற்றிப் பேசப்படவில்லை.  அவர்கள் "விளக்க" முடையாரால் சிருட்டிக்கப்பட்டு எவர்க்கும் எக்காலத்தும் தோன்றாத அற்புதமுடையர் போலும், அதனாற்றான் நூல்கள் அவரைப்பற்றி யாதும் பேசாதொழிந்தன.  "விளக்க" முடையார் இவரைச் சிருட்டித்தமையால் பிரமா நாணமும் மகிழ்ச்சியும் கவலையும் ஒருங்கடைவர்; என்னை?  தஞ்சிருட்டி கட்புலப்படுதலானும் இவர் சிருட்டி கட்புலப்படாமையானும், தமக்கு அதிக வேலையின்மையானும், இவர் சிருட்டிவிசேட நோக்கிச் சிவபெருமான் சிருட்டித்தொழின் முழுதும் இவர்க்கே கொடுத்துவிடுவாரோ என்னும் ஐயப்பாட்டினாலுமென்க.  அது நிற்க.

    பிறிதொன்று:- "எல்லாவற்றுள்ளுஞ் சிறந்த உஅ சைவ நூல்களையும் தென்றமிழ் நாட்டு மகேந்திரமலையில் சிவபெருமான் அருளியதாகத் தெரிதலானும்" என்றார்.

    "விளக்க" முடையார்கு அங்ஙனம் தெரியவந்தது எங்ஙனமென ஆராய்வார்க்கு "மன்னு மாமலை மகேந்திர மதனிற் - சொன்ன வாகமந் தோற்றுவித் தருளியும்" என்பதற்குத் திருவாசக வுரையாசிரியர்கள் எழுதிய கூரைகளைத் திரித்துணர்ந்தமைபற்றியே என்பது தெற்றெனப் புலப்படும்.

    தென்றமிழ்நாட்டு மகேந்திரமலையில் சிவபிரான் ஆகமங்களை அருளிச்செய்தாரென அவ்வுரையாசிரியர்கள் யாண்டு மெழுதவில்லையென்ப தாண்டுக் காண்க.  அதுநிற்க.

    மகேந்திர மெனப் பெயரிய மலையொன்றுளதெனச் சிவதருமோத்தரத்தும், கந்தபுராணத்தும் கூறப்படினும், அது, ஒரு சிவஸ்தலமென்றும், அதன்கண் சிவபிரானுக்குத் திருக்கோயில் உண்டென்றும் அவற்றுட் கூறப்படவில்லை.  மற்றென்னை கூறப்பட்டவாறெனின், எழுமலைகளைச் சொல்லுமிடத்து இதுவும் அவற்று ளொன்றெனச் சொல்லப்பட்ட அத்தனையா மென்றறிக.

    இங்ஙன மிருத்தலால் திருவாசகத்தும் திருவிளைப்பாவகத்தும் கூறப்பட்ட மகேந்திரம் மேலே சுட்டிய மகேந்திர மன்று; "திருநான்மறைவிளக்க வாராய்ச்சி"  நூலாசிரியப் பெரியார் அதனகத்துக் கூறியவண்ணம் திருக்கைலாசமலையேயென்று பலப்பல எதுக்களால் நன்கு விளங்குகின்றது.  அவற்றைக் கூறுதும்; கடைப்பிடிக்க.

    பாரதத்தில், "எம்பிரா னிமவான் றந்த - புரிகுழ லோடும் வைகும் புண்ணியப் பொருப்பைச் சேர்ந்தான்"

    "உருகிய வெள்ளி போல வுயர்முழை
        தோறும் வீழும்
     அருவிநீர் புனிதன் வேணி யமருமா
        நதியிற் றோன்ற
    உருகிய பனிவான் குன்றி லொண்பனிக்
        கடவுள் வந்து
    மருவிய தென்னத் தோன்றும் வருண * மால்
        வரையின் றென்பால்"

* - பனிக்கடவுள் வந்து மருவிய தென்னத் தோன்றும் வருணம் - வெண்மை, வெண்மையையுடைய மால்வரை - கைலாசமலை.

    "விசயன் பூண்ட பெருந்தவத்தி னிலைசிலர்க்குப் பேசலாமோ" எனக் கூறப்படுதலான், அருச்சுனன் பாசுபதாஸ்த்திரத்தின் பொருட்டுத் தவஞ்செய்த தானம் கைலைத் தென்றிசைச் சாரலென்பது பெறப்பட்டது.

    "நனைமலர் சிதறித் தொழுநுமுன் நின்ற
        நந்திமே னயனம்வைத் தருளி
    வினைபடு கேழல் வேட்டைநா மின்றே
        வேடராயாடுதல் வேண்டும்
    நினைவுற வெமது கணத்தொடிக் கணத்தே
        நீயுமவ் வுருக்கொளு கென்று
    மனைவியுந் தானுங் கிராதர்தங் குலத்து
        மகிழ்நனும் வனிதையு மானார்."

"ஓரெனந் தனைத்தேட வொளித்தருளு மிருபாதத்
    தொருவ னந்தப்
போரெனந் தனைத்தேடிக் கணங்களுடன் புறப்பட்டான்
    புனங்க ளெல்லாம்
 சீரேனல் விளைகிரிக்குத் தேவதையாங் குழவியையுஞ்
    செங்கை யேந்திப்
பாரேனை யுலகனைத்தும் பணிவுடனே புகழ்ந்திடத்தன்
    பதிபின் வந்தாள்"

"அனந்தவே தமுமிறைவ னேவலினான் ஞாளிகளா
    யருகு சூழ
அனந்தகோ டியிற்கோடி கணநாதர் வேட்டுவரா
    யருகு போத
அனந்தனா லினித்தரிக்க வரிதரிதிப் பூதலமென்
    றமரர் கூற
அனந்தமா முகமாகி யடிச்சுவடு நோக்கினா
    னடவி யெல்லாம்."

"முகதா னவனிவன்மேன் முந்தியுயிர் கவருமெனுஞ்
    சிந்தை யானப்
பாகசா தனிதவஞ்செய் பாக்கியபூ மியைநோக்கிப்
    பரிவி னோடும்
ஏகசா பமும்வணக்கி யேகினா னோகுதலு
    மிலங்கு வெண்ணீற்
றாகனா னோக்கப்பட் டணுகியதா லருந்தவன்மே
    லந்த வேனம்."

"அதிர்ந்துவரு கேழலைக்கண் டருந்தவத்தை யழிக்குமென
    வஞ்சி நாளும்
உதிர்ந்தசரு குணவொழிய வுணவிலான் விரைவினிற்றன்
    னொருவில் வாங்கி
முதிர்ந்தசினத் துடனெய்தான் முகம்புதைய வக்கணைக்கு
    முன்னே யண்டம்
பிதிர்ந்திடவின் னாணெறிந்து வேடனத னபராங்கம்
    பிளக்க வெய்தான்."

எனக் கூறப்படலானும், சிவபிரான் வேட்டுவக்கோலங் கொண்டு வேட்டுவக்கணஞ் சூழ வேத ஞாளிகள் புடைபோத உமையாகிய வேடிச்சிக்கு முன்னும் பன்றிப் பின்னுஞ் சென்று விசயனுடன் பொருத இடம் கைலைச் சாரல் என்பது பெறப்பட்டது.

    இப் பெறப்பட்ட பொருள்களையே திருமாளிகைத் தேவர் "உறவாகிய யோகமும்" என்னுந் திருவிசைப்பாத்திருப்பதிகத்தின் மத்தியின் "சுருங்கச் சொல்லல் விளங்க வைத்தல்" என்னும் வனப்பமைய,

"வண்டார் குழலுமை நங்கை முன்னே
    மகேந்திரச் சாரல் வராகத் தின்பின்
கண்டார் கவலவில் லாடி வேடர்
    கடிநா யுடன்கை வளைந்தா யென்னும்"

என்ற திருப்பாட்டின் வைத்து விளங்கப்பாடி, அதனால் அப்பதிகமுழுதிலும் மகேந்திர மென்றது வெள்ளியங்கிரியையெனத் தெள்ளிதின் விளக்கிவிட்டார்.  அதுவேயுமன்றிப் பதினொராந்திருப்பாட்டில் சோதி மகேந்திர மென விசேடித்தும் விளக்கினார்.  சோதி-வெண்மையொளி; எனவே சோதி மகேந்திரம் வெண்மையாகிய கைலாசம் என்றவாறாம்.  மகா இந்திரம் மகேந்திரம்; மிகமேலாகிய பெருமையையுடையது கைலையாதலின் மகேந்திரம் எனப்பட்டது.  அத்துணைப்பெருமை என்னையெனின், அது ஊழிக்காலத்துப்பிரளய வெள்ளத்தழுந்தாது அதன் மேல்வளர்ந் தோங்குதலும், அழியாதிருத்தலும், பதமுத்தித் தானமாயிருத்தலும் பக்குவராயகணங்கட்குத் தக்க வின்பங் கொடுத்துப் பரமசிவன் ஸ்ரீகண்ட சரீரசரீரியா யெழுந்தருளியிருக்கும் செம்பொற்றிருக் கோயிலைத்தன்னகத்துக் கொண்டிருத்தலும் முதலியவன,

இனி, சுந்தரமூர்த்திநாயனார் கைலைக் கெழுந்தருளிய போது வழியிடைத் தாமருளிச்செய்த "தானெனை முன் படைத்தான்" என்பதை முதலாகவுடைய நொடித்தான்மலைத் திருப்பதிகத்தை, அஞ்சைக்களத்தப்பர் சந்நிதி வரயிலாக உஅலகிற் கறிவுறுத்துமாறு ஆழிநீரரசனாகிய வருணனிடம் கொடுத்தார் என்பது,

"ஊழிதொறூழி முற்று முயர்பொன் னொடித்தான் மலையைச்

சூழிசை யிகரும் பின்சுவை நாவல வூரன் சொன்ன

ஏழிசை யின்றமி ழாலிசைந் தேத்திய பத்தினையும்

ஆழி கடலரை யாவஞ் சையப் பர்க்கறி விப்பதே"

    என்னும் அப்பதிகத் திறுதித் தேவாரமாகிய அவர் திருவாக்கானும்,

"வாழி மாதவ ராலால சுந்தரர்

    வழியிடை யருள்செய்த

ஏழி சைத்திருப் பதிகவிவ் வுலகினி

    லேற்றிட வெறிமுந்நீர்

ஆழி வேந்தனாம் வருணனுக் களித்திட

    வருணனு மருள்சூடி

ஊழி யிற்றனி யொருவர்தந் திருவஞ்சைக்

    களத்தினுய்த் துணர்வித்தான்"

    என்னும் பன்னிரண்டாந் திருமுறைத் திருவிருத்தமாகிய சேக்கிழார் நாயனார் திருவாக்கானும் பெறுதும்.

    சேரமான் பெருமாணாயனார் வழியிடை அருளிச்செய்த திருக்கைலாசஞானவுலாவை அன்று மனத்திற் கொண்டு திருப்பிடவூரில் வெளிப்படக் கூறியருளி உலகத்தில் நிலைபெறச் செய்தார் என்பது,

"சேரர் காவலர் விண்ணப்பஞ் செய்தவத்

    திருவுலாப் புறமன்று

சாரல் வெள்ளியங் கயிலையிற் கோட்டமா

    சாத்தனார் தரித்திந்தப்

பாரில் வேதியர் திருப்பிட வூர்தனில்

    வெளிப்படப் ப்0அகர்ந்தெங்கும்

நார வேலைசூ ழுலகினில் விளங்கிட

    நாட்டினர் நலத்தாலே"

    என்னும் பெரியபுராணத் திருவிருத்தமாகிய சேக்கிழார் நாயனார் திருவாக்காற் பெறுதும்.

    வழியிடை யருளிச்செய்த இவ்வொரு பதிகமும். இவ்வோருலாவும் புவியிடைப்போந்து பயன்படவேண்டி இங்ங்அனம் இவர் வாயிலாக அஞ்சைக்களத்தும் பிடவூரகத்தும் அறிவுறுத்துவித்தருளிய பொருங்கருணையாளனாகிய இறைவன் "ஆரணமாகமங்கள" இல்லையேற் "கதிப்பவரில்லையாகும்" ஆகலான், தமிழிலிருந்த வேதாகமங்களைக் கடல்கொண்டு பொந்த ஞான்று தொட்டின்றுகாறும் வெளிப்படுத்திப் பயன்படச் செய்து உயிர்களைப் புரந்து கதிப்பாற் படுத்தாது வாளாவிருத்தல் அவன் கருணைக் கிழுக்காம்பிறவெனின், அற்றன்று; என்னை? தமிழில் அவை செய்யப்பட்டிருந்து, கடல்கோட்படினன்றோ! அம்முதல்வன் அங்ங்அனஞ் செய்வன். அந்நிகழ்ச்சிகள் யாவும் எக்காலத்தும் இன்மையான் அது செய்திலன் என்க, அதற்கொரு சான்று சோமுகன் கவர்ந்து சென்று கடலிடை மறைந்த வேதத்தை விண்டுவைக்கொண்டு விமலன் வெளிப்படுத்துவித்த சரிதமும் அன்னபிறவு மாம்; ஆகலான் இழுக்கு யாண்டையதென்றொழிக.

    இன்னும் கடல்கோட்பட்ட விடத்துள்ள தமிழ் ஆகமமுறையாகிய தானி தான்றன்றானத்தொடு அதன் கட்பட்ட தெனினும் தமிழ் நாட்டில் மற்றைய இடங்களிலிருந்த தமிழ் ஆகம முறைகள் எங்கே போயினவோ? தமிழ் நாட்டுச் சிவஸ்தல முதலியவற்றில் சிவபிரான் முதலிய கடவுளர்க்கு அவையின்றிச் "சிறப்பொடு பூசனை" சென்றதெங்ஙனம்? வடநாட்டுத் தலங்களிலுள்ள சிவாலாய முதலியவற்றில் "சிறப்பொடுபூசனை" யின்றோ? என்னை? அங்குள்ளார் தமிழாகம முணரமாட்டா ராகலான், நித்தியமேனு நடைபெறாதவாலயங்கள் இருந்தும் பயனின்றாகலின், அங்குள்ள ஆலயங்கட்காக வடமொழி ஆகமமும் உண்டாக்கினார் என்பராயின், குறை யென்னை? தமிழ் வேதாகமம் கடல் கோட்பட்டால் கடல் கோட்படாத சமஸ்டிருதாகம வேதங்களைக்கொண்டு தமிழ் நாட்டிற் சிவாலயங்களில் நித்திய நைமித்திகங்கள் நடப்பிக்கலாமே. அவற்றைத் தள்ளிவிட்டு "அரசனை நம்பிப் புருஷனை யிழந்தவள்" சீலமாக இல்லாத தமிழ் வேதாகமங்களை நம்பி, இருக்கிற சமஸ்கிருத வேதாகமங்களைவிட்டுச் சந்தியில் நின்று நாம் தவிக்கவேண்டிய தெற்றிற்கென்று திருவாளர் சுப்பிரமணிய பிள்ளையவர்கள் சற்றே தயைகூர்ந்து சிந்த்திது உண்மையில் தமது மனத்தை நிலையுற வூன்றி நன்மை கடைப்பிடித்துச் செம்மையாக வாழ்க சிவா.

    இனி, "பறப்பைப் படுத்தெங்கும் பசுவேட் டெரியோம்பும்-சிறப்பர்" எனத் திருஞானசம்பந்தமூர்த்தி நாயனார் தேவாரத்துள் ஓதியருளுதலினால், வேள்விக்கட் பசுவேட்டலை விதித்தவேதம் கொலையைக் கூறலால் நன்மை பயவாது போலுமென மலையற்க; என்னை? கொலை;களவு, காமம், பொய், என்னுஞ் சொற்கேட்டுத் கொலை தீதென்பதூஉம், கனவென்னுஞ் சொற் கேட்டுக் களவு தீதென்பதூஉம், பொய் யென்னுஞ் சொற் கேட்டுப் பொய் தீதென்பதூஉ மன்று; மற்றவை நல்லவாமாறு முண்டு; என்னை? ஒருவன் ஒருகுடும்பத்துப் பத்துமக்களிடத்துக் கொண்ட கோபத்தால் அவர்கள் துயிலும்போது அவர்களை இடைதெரிந்து கொல்லக்கருதி ஆயுதபாணியாகச் சேறலை ஓராற்றானறிந்த மற்றை அருளுடையா னொருவன், பத்து மக்களையும் இவன் கோறல் புரியாமை அவரைக் காப்பேனெனக் கண்ணி அவனைத் தனது சூழ்ச்சியாற் கொண்றிட்டான், அதனால் அவர்களும் சாக்காடு நீங்கினார்கள், அவன் அக்கொலையினான் அவர்களை உய்யக் கொண்டமையான் நல்லுழிச் செல்லு மென்பது, மற்று மிதுபோல்வன கொலையாகா நன்மை பயக்கு மென்பது.

    இனி, களவு நன்றாமாறு:- "ஒரு மெண்டாட்டி தமரொடு கலாய்த்து நஞ்சுண்டு சாவல் என்னுமுள்ளத்தளாய் நஞ்சுகூட்டிவைத்து, விலக்குவா ரில்லாதபோழ்து உண்பலென்று நிண்ற விடத்து, அருளுடையா ளொருத்தி அதனைக் கண்டு இவனிதனை யுண்டு சாவாமற் கொண்டுபோ யுகுப்ப லென்று அவளைக் காணாமே கொண்டுபோ யுகுத்திட்டான். அவளும் சனநீக்கத்துக் கண் நஞ்சுண்டு சாவான் சென்று அது காணாளாய்ச் சாக்காடு நீங்கினாள்; அவ்வரு ளுடையான் அக்களவினான் அவனை உய்யக் கொண்டமையான் நல்லுழித் செல்லுமென்பது, மற்று மிதுபோல்வன களவாகா நன்மை பயக்குமென்பது."

    இனி, நாமம் நன்றாமாறு :- "சுவர்க்கத்தின்கட் சென்று போகந்துய்ப்ப லென்றும், உத்தாகுருவின்கட் சென்று போகந் துய்ப்ப லென்றும், நன் ஞானங் கற்று வீடுபெறுவலென்றும், தெய்வத்தை வழிபடுவ லென்றும் எழுந்த காமங் கண்டாயன்றே! மேன்மக்களானும் புகழ்ப்பட்டு மறுமைக்கு முறுதி பயக்கு மாதலின், இக்காமம் பெரிது முறுதியுடைத்தென்பது."

    இனி, பொய் நன்றாமாறு :- ஊரிடையிட்டுச் சென்று தன்மருமமுற்றி மீள்வா னோர்மகனைச் சில்லோர் வழியிடையிட்டுக் கொலைபுரிந்து அவன் கைப்பொருளைப்பற்ற நின்றவிடத்து, அதனை ஆங்கறிந்து போதரு நன்மகனாவானோர் பதிகன், அம்மீள்வான்றனக்கு அதனைத் தெரிப்ப, அவன் ஆண்டோர் குடிசையில் வசிபானோர் கருணையாளனுழை இது சமயம் என்னைக் காவாய் என்று சாண்புக, அவனும் உளமுருகி அது செய்வல் அஞ்சற்கவென் றமைத்த காத்தினனாய் மறைத்துவைத் தாங்கே விளிப்போந்து நின்றானிடை அவ்வாறலைப்பான் போந்து நின்ற மறமாக்கள் புக்குத் தாழ்த்த தலையும் தண்ணிய மொழியு முடையராய்த் தன்கைப் பொருளுடையா னொருவ னெம்மினமகன் பொருள் காரணமாகத் தனிவாலஞ்சி ஈண்டுழிதந்தானென அறிந்து அவனைக் காத்துக் கொடுபோதரப் பலர்குழீஇவந்தனம்; அருளுடைப் பொரும! அத்தகையானை நீர் கண்டீர்கொல்லோவென ஐயமவனுறாது கையுமனத்தராய் வினவ, அத்தகையா னொருவன் இச்சதுக்கத்துநின்று நாற்றிசையு நோக்கி உழிதந்து நின்றான்.முன்னர் அதுகண்டுவைத்துக்குடிசையுட் போந்து பின்வந்து நோக்கினேற்கு முன்போற் காணப்பட்டிலன் என்றான். அவரும் அது கேட்டு மெய்யெனக் கொண்டு தம்முழிப் போந்தார். அதனான் அவனை யுய்யக் கொண்டமையின் அது நன்மைபயந்த தென்பது, மற்று மிது போல்வன பொய்யாகா நன்மைபயக்கு மென்பது. இக்கருத்துக் கண்ணியன்றே,

"பொய்மையும் வாய்மை யிடத்த புரை தீர்ந்த

நன்மை பயக்கு மெனின்"

என்றார் வள்ளுவ தேவரும்.

    அஃதங்ஙனமாகுக; பாசமய கோளரியாகிய பிள்ளையார், பாண்டியன் சபையிற் சமணரோ டொட்டிச் சமயவாதஞ் செய்து வென்றகாலத்துக் குலச்சிறைநாயனார் சமணரைக் கழுவேற்றியது தீமைபயக்கு மன்றோவெனின், அறியாது கூறினாய்; மற்றென்னைகொல் நன்மை பயக்கு மாறெனின் நன்றே கூறுதும்:-

    பதினாறாயிரவரைக் கொல்ல முயன்ற எண்ணாயிரவரை அரசன் கோறல் புண்ணிய  மாகலானும், ஒட்டியவாறே அவரைக் கழுவேற்றினமை அவர் செய்த சிவதூடணத்தின் பொருட்டு நரகவேதனை அளப்பிலகாலம் அநுபவியாது ஒருசிறுபோழ்துள் நீங்கினமையானும், பினும் பின்னும் பிறரும் இவ்வாறு செய்து நரகத் துன்பமும் பிறவித்துன்ப்fஅமும் எய்தா துய்தற்குக் காரணமாகலானும் அது பெருங்கருணையின் பாலதாய்ப் பெரிது நன்மை பயந்தவாற்றிக. இத்துணைச் சுருக்கமாக அத்துனைப் பொருநன்மை பயக்கு மாற்றைச் சைவசாத்திர முறைகொண்டன்றிப் பிறிதொன்றினான் எக்காலத்து மொவருமறிய வல்லு நராகார்.

    இம்மையிலே பாவஞ்செய்தோர் அரசனாலே தண்டிக்கப் பட்டால் மறுமையிலே அவர்க்கு நரகவேதனை யின்று; அரசன் அறிந்து தண்டிக்கப்படாத பாவங்கட்குத்தான் மறுமையில் யமதண்டமுண்டு. ஆகலான், அரசன் தண்ட மெல்லாம் மறக்கருணையாய்ப் பெருநன்மை பயப்பனவரம், சமணரைக்கழு வேற்றினமையும் அத்தகைய மறக்கருணையே யாமென்பது. அதனை,-

"அரசனுஞ் செய்வ தீச னருள்வழி யரும்பா வங்கள்

தரையுளோர் செய்யிற் றீய தண்டலின வைத்துத் தண்டத்

துரைசெய்து தீர்ப்பன் பின்பு சொல்வழி நடப்பர் தூயோர்

நிரயமுஞ் சேரா ரந்த நிரயமுன் னீர்மை யீதாம்"

"அருளினா லுரைத்த நூலின் வழிவாரா ததன்மஷ் செய்யின்

இருளுலா நிரயத் துன்பத் திட்டிரும் பாவந் தீர்ப்பன்

பொருளுலாஞ் சுவர்க்க மாதி போகத்தாற் புணியக் தீர்ப்பன்

மருளுலா மலங்க டீர்க்கு மருந்திவை வயித்திய நாதன்"

    என்னுஞ் சிவஞானசித்தி திருவிருத்தங்களினா லறிக.

    இனி, அறுபத்து மூவருள் சிறுத்தொண்டநாயனார், எறிபத்தநாயனார், கோட்புலிநாயனார், இயற்பகைநாயனார் முதலாயினோர்; புதல்வர், யானைப்பாகர், கற்றத்தார் முதலாயினோரைக் கொன்றமையும் திடபத்தியாற் செய்தமையானும், மீட்டுஞ் சிவபிரான் றிருவருளால் உயிபெற்றெழுந்தமையால்னும், சுவர்காதி பதங்கலைப் பெற் றின்புற்றமையானும் நன்மைபயந்தவாறு காண்க. இவ்வுண்மை நோக்கியன்றே "வாளான் மகவரிந் தூட்டவல் லேனல்லன்" எனப் பட்டினத் தடிகள் கூJறியருளியதூஉ மென்க, இவை போல்வன பிறவுமன்ன.

    இனி, பிறவுயிரை அது நின்ற வுடம்பி னின்று நீக்குமாறு போலத் தமதுடலினின்று தம்மைத் தாம் நீக்குதலும் பாவமென்றும், அங்ஙனஞ் செய்வோர் சக்கரவாளகிரிக்குப் புறத்திலுள்ள இருட்பூமியிலே கிடந்து எண்ணில்லாத காலம் வருந்துவார்கள் என்றும் ஆகமத்துள் கூறிய விதி ததீசிமுனிவர் முதலாயினார் மாட்டுச் செல்லாமை,

"என்று மாதவ னியம்ப வும்பர்கோன்
ஒன்றும் வானவர் தம்மொ டொல்லெனச்
சென்று மாயையின் செயலை நோன்பினால்
வென்ற மாதவ னிருக்கை மேவினான்."

வேறு

"அடிகணீர் மறாததொன் றதனை வேண்டியிம்
முடிகொள்வா னவரொடு முந்தி னேனது
செடிகொள் காருட லவுணர்த் தேய்த்தெமர்
குடியெலாம் புரப்பதோர் கொள்கைத் தாயது"

"யாதெனி னினையதுன் யாக்கை யுள்ளதென்
றோதலும் யாவையு முணர்ந்த மாதவன்
ஆதவற் கண்டதா மரையி னானனப்
போதலர்ந் தின்னன புகல்வ தாயினான்"

"நாய்நம தெனநரி நமதெ னப்பிதா
தாய்தம தெனநமன் றனதெ னப்பிணி
பேய்நம தெனமன மதிக்கும் பெற்றிபோ
லாய்நம தெனப்படும் யாக்கை யாரதே."

"விடம்பயி லெயிற்றர வுரியும் வீநுழை
குடம்பையுந் தானெனுங் கொள்கைத் தேகொலாம்
நடம்பயில் கூத்தரி னடிக்கு மைவர்வாழ்
உடம்பையும் யானென வுரைக்கற் பாலதோ"

"நடுத்தயா விலார்தமை நலியத் துன்பநோய்
அடுத்தயா வருந்திரு வடைய யாக்கையைக்
கொடுத்தயா வறம்புகழ் கொள்வ னேயெனின்
எடுத்தயாக் கையின்பய னிதனின் யாவதே"

வேறு
 

"என்றனன் கரண மொன்றி யெழுகருத் தறிவை யீர்ப்ப
நின்றனன் பிரம நாடி நெறிக்கொடு கபாலங் கீண்டு
சென்றனன் விமான மேறிச் சேர்ந்தன னுலகை நோன்பால்
வென்றனன் துறக்கம் புக்கு வீற்றினி திருந்தா னம்மா"

என்னுந் திருவிளையாடற் புராணத்தானறியக்கிடத்தலின் அதுகடாவன் றென விடுக்க.

    அஃதொக்குமன்னாயினும், வேள்விக்கட் படுத்த பசுவைப் பின்னர் எழுப்பிவிடுதல் நியதமின்மை விருத்திரன் யாகபசுவாக வந்த காலத்து இந்திரன் படுத்து யாகஞ் செய்து பின்னெழுப்பாமையின்வைத் துணரப்படுமாலோவெனின், அற்றன்று;

"மேவரும் வலனெனு மவுணன் மேலைநாண்
மூவரின் விளங்கிய முக்கண் மூர்த்திசெஞ்
சேவடி யருச்சனைத் தவத்தின் செய்தியால்
யாவது வேண்டுமென் றிறைவன் கூறலும்."

"தாழ்ந்துநின் றியம்புவான் சமரில் யாரினும்
போழ்ந்திற வாவரம் புரிதி யூழ்வினை
சூழ்ந்திறந் தாலென்மெய் துறந்த மாந்தரும்
வீழ்ந்திட நவமணி யாதல் வேண்டுமால்"

"என்றுவேண் டலும்வர மீச னல்கினான்" ஆகலான் அவ்வரத்தின்படி அவன் மெய் நவரத்தின்மாயிற் றாகலானும், "மாய்த்தனர் மாய்ந்த வள்ளல் வலனுமந் தார மாரி - தூர்த்திட விமான மேறித் தொல்விதி யுலகஞ் சேர்ந்தான்" ஆகலானும் அதுகடாவன்று.

    ஈங்கிவைபோல வேள்விக் கொலையும் தீங்குபயவாது நன்மை பயக்குமென்க.  நன்மை பயக்குமா றென்னையெனின், நன்றே கூறுதும்:- வேள்வியிற் கொலையுண்ணும் உயிர் மேலுலகத்துச் சென்று இன்பந் துய்க்கும் ஆகலானும், ஈண்டும் கொன்றுவபை எடுத்த பின்னர் எழுப்பப்படுமென்பது "புன்மைபோ லெழுப்பு மாறு சுருதி சொற்ற வாறுபோல்" என்னுங் கந்தபுராணத் திருவிருத்தத்தாற் பெறப்படலானும், யாகாதி பதி சிவனே யாதலால் அவர்க் கவிக்கு நேர்ந்த வபைக்குரிய வுயிரிந்த அபுத்திபூர்வ சிவபுண்ணியத்தால் மறுமைக்கண் புத்தி பூருவ சிவபுண்ணியஞ் செய்து சிவஞான முற்று அத்துவித முத்தியெய்து மாகலானும், இக்கொலை சீரிய நன்மை பயக்குமென்பது.  வேதத்துட் கூறப்படும் சோமபான முதலியனவு மதுவே.

    இனி இக்காலத்து மீண்டு யாகபசுவை எழுப்புஞ் சத்தியில்லாதார் யாகபசுவைக் கொன்று யாகஞ் செய்யலாகாதென்பது, அப்பதீக்ஷிதர் தமது காலத்து யாகமொன்றியற்றி ஈற்றின் யாகபசுவை யெழுப்ப அது எழவில்லை.  அவ்வமையத்துத் தீஷிதசுவாமிகள் வேதத்தை நோக்கிச் சுருதியே உன்னை நம்பி இப்பசுவைப்படுத்தேன். இது எழாதாயின் எனதுயிரைப் படுப்பல் இது நிச்சயம்; என்சொல்லுதியென்று கூறும் உறுதி மொழியை வேதபுருடன் கேட்டு வெளிப்பட்டு நிவாய்மைப் பத்தியின் பொருட்டு இப்பசு எழுந்துவிடும். இனி இக்கொடுங்கலியில் பசுப்படுத்து யாகஞ் செய்யாதொழிக. படுப்பின் எழாது என்று சொல்லி மறைந்தனன் என்னுஞ் சரிதத்தின் வைத்துணர்க.

    உகங்கள் தோறும் விதிகள் சில மாறுபடு மாற்றை, "அந்த யுகந் தோறுமடி தீண்டியருச் சிக்கைதகு-மிந்தக் கலியுகத்தே யாது" என்பதனா லறிக.

    யாகத்தில் கொலை புரிந்த யாகபசுவை எழுப்பவல்லுநர் "யாகஞ் செய்யா தொழியின் செறபுடையந்தணரெனப்பட மாட்டார்; கில்வாழந்தணர் படுத்த பசுவை எழுப்பவல்லராதலின் வேள்வியாற்றித் தமக்கும் யாகபசுவிற்கும் பிறர்க்கும் நன்மை பயக்குநெறி வழுவா தொழுகிச் சிறப்படைந்தார் என்பார் "பசு வேட்டெரியோம்புஞ் சிறப்பர்" என்றருளிச் செய்தார் திருஞானசம்பந்தமூர்த்தி நாயனார்.

    அந்தணர் வேதமோதாமை வேள்வி செய்யாமை முதலியன பெருங் குற்றமென்பார், புராணத்துட் கலியுககருமங் கூறும் வழி,

"அந்தணர் வேத மோதா ரருஞ்சிவ

    பூசை செய்யார்

செந்தழல் வேள்வி யாற்றார் செயத்தகு

    நியமஞ் செய்யார்

மந்திர நவிற்றா ரன்பு வளரருண்

    மனத்து வையார்

வெந்தொழில் வினைமேற் கொள்வார் விரதநோன்

    பினைவி டுப்பார்"

என்றிங்ஙனம் கூறினார் ஆசிரியர் பிறரும்.

    இதனாலே அந்தணர்க்கு வேதவேள்வி முதலியன இன்றியமையாத சற்கருமங்கள் என்பது நன்கு விளங்கும், தில்லை வாழந்தணர் அவற்றை உயிரினுமோம்பிச் சிறந்தார் என்பது அவற்றைக் கண்கூடாகக் கண்ட முத்தமிழ் விரகர் தமது தேவாரத்துள் "பறப்பைப் படுத்தெங்கும் பசுவேடெரியோம்புஞ் சிறப்பர்" என்று சிறப்பித்ததனால் செவ்வனே தெரிகின்றது. இது அநுவாதம்.

    இருந்தவாற்றால் வேள்வியிற் கொலை அவ்வுயிர்க்கு நன்மை பயத்தலால் கொலை யன்றென்பதூஉம், வேதம் ஏனையிடத்துச் செய்யும் கொலையை விலக்கும் என்பதூஉம் அதற்கு மாராகக் கொலை முதலியன செய்வோர் செயலை வேதத்திலேற்றிக் குறைகூறல் அறிவின்மை என்பதூஉம் அறிந்துகொள்க.